Τα της παράστασης
Ας αρχίσω λέγοντας πως οι όποιοι αποδέκτες της Τέχνης είναι υποκείμενα με διαφορετικά αισθητικά κριτήρια και βιώματα. Το λέω αυτό γιατί η έκφραση άποψης για μία θεατρική, εν προκειμένω, παράσταση είναι κάτι το τελείως προσωπικό και απόλυτα σεβαστό. Το δικό μου ωραίο, είναι το δικό σου άσχημο. Έτσι, και στην παράσταση Οι Δίκαιοι από την ομάδα Σημείο Μηδέν, εγώ ένιωσα σχεδόν ενθουσιασμένη και παρασυρμένη από τη θεατρική μαγεία-αρτιότητα σε αντίθεση με τη συνοδό μου που απλά… κουράστηκε. Δεν είναι τυχαία αυτή η απόκλιση. Ο σκηνοθέτης-μεταφραστής-πρωταγωνιστής Σάββας Στρούμπος υπήρξε πνευματικό παιδί του Θόδωρου Τερζόπουλου και του θεάτρου ΑΤΤΙΣ και η προσέγγισή του στο κείμενο είναι συγκεκριμένη. Τόσο συγκεκριμένη που είναι σχεδόν απόλυτη. Ή σου αρέσει ή δεν σου αρέσει. Σωματικό θέατρο, τραγικός στόμφος, διαρκής απογύμνωση της εσωτερικότητας του θεατρίνου πάνω στο σανίδι και στα μάτια των θεατών κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, δύσκολο, εγκεφαλικό θέατρο. Ίσως και κάποιος να το κατηγοριοποιήσει στο είδος «βαριά κουλτούρα»… Όμως, για μένα, η ομάδα Σημείο Μηδέν δούλεψε σχεδόν με επιστημονική ακρίβεια πάνω στο κείμενο του Καμί, διάβασε κάτω από τις γραμμές και σε στιγμές από το μηδέν άγγιξε το… άπειρο.
Μπράβο και στους πέντε ηθοποιούς -με μια μικρή παρατήρηση για τον υπερβάλλοντα πολλές φορές ζήλο- τη Μαρία Αθηναίου, την Ελεάνα Γεωργούλη, τη Ρόζα Προδρόμου, τον Σάββα Στρούμπο και κυρίως τον Μιλτιάδη Φιορεντζή που έπλασε έναν αλησμόνητο Σκουράτοφ, διοικητή του αστυνομικού τμήματος, κινησιολογικά και λεκτικά. Εύγε και στα κοστούμια της Rebekka Gutsfeld και την εικαστική επιμέλεια του Γιώργου Κολιού, που δημιούργησε ένα συναρπαστικό ασπρόμαυρο σκηνικό, σαν ένα γιγαντιαίο πίνακα του Jakson Pollock. Μάλιστα, χάρη στους υποβλητικούς φωτισμούς του Κώστα Μπεθάνη, τα ζωγραφικά ταμπλό λειτουργούσαν και σαν ένα ιδιότυπο Θέατρο Σκιών.
Το tip του θεατή
Ακόμη και αν «το δύσκολο θέατρο» δεν είναι το φόρτε σου, αναζήτησε στα ράφια των βιβλιοπωλείων από τις Εκδόσεις Νεφέλη το ίδιο το έργο του Albert Camus στην πολύ καλή μετάφραση του Σάββα Στρούμπου. Αξίζει με όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας ή θα συμβούν να διαβάσει κανείς ένα τόσο δυνατό κείμενο πάνω στην έννοια του «επαναστατημένου ανθρώπου», έτσι όπως τον οραματίστηκε ο μεγάλος Καμί.
