Προχθές, κι ενώ συνεχίζεται ο ξεσηκωμός των Παλαιστινίων, ο σιωνιστής πρωθυπουργός του Ισραήλ, Νετανιάχου, «ξέπλυνε» τον Χίτλερ από το άγος του Ολοκαυτώματος των Εβραίων. Να τι ακριβώς είπε, μιλώντας στο Διεθνές Σιωνιστικό Συνέδριο (παρεμπιπτόντως, είναι απορίας άξιο γιατί κάποιοι «προοδευτικοί» εκνευρίζονται όταν πολλοί άλλοι τον αποκαλούν σιωνιστή):
«Ο Χίτλερ αρχικά δεν ήθελε να εξοντώσει τους Εβραίους, ήθελε να τους απελάσει. Τότε ο Χατζ Αμίν Αλ-Χουσεϊνί [σ.σ.: ο μεγάλος μουφτής της Ιερουσαλήμ] πήγε στον Χίτλερ και του είπε: “Εάν τους απελάσεις, θα έρθουν όλοι στην Παλαιστίνη”. “Και τι να τους κάνω;”, τον ρώτησε ο Χίτλερ. “Κάψε τους”, του απάντησε τότε ο μουφτής».
Με τέτοιου είδους «επιχειρήματα» προσπαθεί να δικαιολογήσει ο Νετανιάχου την κατοχή της Παλαιστίνης, τα διαρκή εγκλήματα πολέμου και το ρατσιστικό χαρακτήρα αυτού καθαυτού του εβραϊκού κράτους. Την ίδια μέρα, έξαλλοι σιωνιστές λιντσάρισαν έναν σκουρόχρωμο Εβραίο: «Τον περάσαμε για Άραβα», ήταν η εκπληκτική δικαιολογία τους!
Στο κείμενο που δημοσιεύουμε, ο Παλαιστίνιος πολιτικός κρατούμενος Μαρουάν Μπαργούτι μας επαναφέρει στην πραγματικότητα: η αιτία της βίας είναι η κατοχή, κι όχι η… βίαιη φύση των Παλαιστινίων. Ο Μπαργούτι, ηγετικό στέλεχος της Φατάχ, καταδικάστηκε σε ισόβια πεντάκις από ισραηλινό στρατοδικείο ως καθοδηγητής της Δεύτερης Ιντιφάντα. Είναι εκλεγμένο μέλος του Παλαιστινιακού Εθνικού Συμβουλίου.
Παλαιστίνη: Δεν υπάρχει ειρήνη όσο συνεχίζεται η κατοχή
Του Μαρουάν Μπαργούτι
Η τρέχουσα κλιμάκωση της βίας δεν ξεκίνησε με τις δολοφονίες δύο Ισραηλινών εποίκων: πάει πολύ πίσω και έχει μεγάλη διάρκεια. Σε καθημερινή βάση Παλαιστίνιοι χάνουν τη ζωή τους, τραυματίζονται, συλλαμβάνονται. Ημέρα με την ημέρα η αποικιοκρατία εξαπλώνεται, η πολιορκία του λαού μας στη Γάζα συνεχίζεται, η καταπίεση επιμένει. Επειδή πολλοί σήμερα επιχειρηματολογούν για τις πιθανές επιπτώσεις ενός νέου φαύλου κύκλου βίας, θα επιχειρήσω, όπως έκανα και το 2002, να παρουσιάσω τις πραγματικές ρίζες του προβλήματος: την άρνηση της ελευθερίας των Παλαιστινίων.
Δεν θα συμβιβαστούμε με την κατοχή
Κάποιοι υποστήριξαν ότι αιτία της μη επίτευξης ειρηνευτικής συμφωνίας ήταν η απροθυμία του προέδρου Γιασέρ Αραφάτ ή η ανικανότητα του προέδρου Μαχμούντ Αμπάς. Όμως και οι δύο ήταν πρόθυμοι και έτοιμοι να υπογράψουν μια τέτοια συμφωνία. Η πραγματική αιτία είναι ότι το Ισραήλ έχει επιλέξει την κατοχή έναντι της ειρήνης, χρησιμοποιώντας τις διαπραγματεύσεις ως προπέτασμα για την προώθηση των αποικιοκρατικών του σχεδίων. Όλες οι κυβερνήσεις ανά τον κόσμο γνωρίζουν καλά αυτό το απλό γεγονός. Εντούτοις, οι περισσότερες εθελοτυφλούν ότι μία επιστροφή στις αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος μπορεί να οδηγήσει στην ελευθερία και την ειρήνη. Είναι σίγουρα τρέλα να εφαρμόζεις επανειλημμένα την ίδια πολιτική και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα.
Δεν είναι δυνατόν να υπάρξουν διαπραγματεύσεις χωρίς μία ξεκάθαρη δέσμευση εκ μέρους του Ισραήλ για πλήρη αποχώρηση από τα Παλαιστινιακά Εδάφη που κατέχει από το 1967, συμπεριλαμβανομένης της ανατολικής Ιερουσαλήμ. Χωρίς να μπει ουσιαστικό τέλος σε κάθε αποικιοκρατική πολιτική και να αναγνωριστούν τα αναφαίρετα δικαιώματα του παλαιστινιακού λαού, όπως το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση και την επάνοδο στα κατεχόμενα εδάφη του. Και, τέλος, χωρίς την απελευθέρωση όλων των Παλαιστίνιων κρατουμένων. Δεν είναι δυνατόν να συνυπάρξουμε με την κατοχή και δεν θα συμβιβαστούμε με αυτήν.
Η διεθνής κοινότητα αδρανεί
Δεχθήκαμε εκκλήσεις να δείξουμε υπομονή και το κάναμε, δίνοντας αλλεπάλληλες ευκαιρίες να υπάρξει ειρηνευτική συμφωνία. Ίσως είναι χρήσιμο να θυμίσουμε στον κόσμο ότι η υφαρπαγή της γης μας, η αναγκαστική εξορία, οι μετακινήσεις μας και η καταπίεση του Παλαιστινιακού λαού μετράνε σήμερα σχεδόν 70 χρόνια. Είμαστε το μόνο ζήτημα που παραμένει στην ημερήσια διάταξη του ΟΗΕ από την ημέρα της ίδρυσής του.
Κάποιοι μας είπαν ότι με ειρηνικό τρόπο και μέσα από τα κανάλια της διπλωματίας θα μπορούσαμε να εξασφαλίσουμε τη στήριξη της διεθνούς κοινότητας για τον τερματισμό της κατοχής. Κι όμως, όπως και το 1999 στο τέλος της μεταβατικής περιόδου, η ίδια αυτή κοινότητα για μια ακόμα φορά δεν μπόρεσε να κάνει κάποια ουσιαστικά βήματα: δεν συνέστησε ένα διεθνές πλαίσιο για την εφαρμογή του Διεθνούς Δικαίου και των ψηφισμάτων του ΟΗΕ και δεν εφάρμοσε μέτρα που θα διασφάλιζαν ότι το Ισραήλ θα λογοδοτούσε για τις πράξεις του – όπως μποϊκοτάζ, απόσυρση επενδύσεων, κυρώσεις, δηλαδή μέτρα που έχουν παίξει σημαντικό ρόλο στο να απαλλαγεί ο κόσμος από καθεστώτα απαρτχάιντ.
Να μείνουμε με σταυρωμένα χέρια;
Οπότε, με δεδομένη την απουσία διεθνούς δράσης για τον τερματισμό της ισραηλινής κατοχής και ατιμωρησίας ή έστω την παροχή προστασίας, τι μας ζητούν να κάνουμε; Να περιμένουμε με σταυρωμένα τα χέρια μέχρι την επόμενη πυρπόληση μιας παλαιστινιακής οικογένειας, μέχρι την επόμενη δολοφονία ή σύλληψη ενός νεαρού Παλαιστίνιου, μέχρι τη δημιουργία του επόμενου εποικισμού; Όλη η υφήλιος γνωρίζει ότι η Ιερουσαλήμ είναι η φλόγα που μπορεί να εμπνεύσει την ειρήνη, αλλά και να πυροδοτήσει τον πόλεμο. Γιατί λοιπόν η παγκόσμια κοινότητα παραμένει αδρανής ενώ συνεχίζονται αμείωτες οι επιθέσεις του Ισραήλ κατά των Παλαιστινίων, μέσα στην πόλη ή σε ιερούς τόπους Μουσουλμάνων και Χριστιανών, με πιο σημαντικό το Αλ-Χαράμ αλ-Σαρίφ; Οι εγκληματικές ενέργειες του Ισραήλ δεν καταργούν απλώς τη λύση των δύο κρατών με βάση τα σύνορα του 1967 και παραβιάζουν το Διεθνές Δίκαιο, αλλά απειλούν να μετατρέψουν μία επιλύσιμη πολιτική σύγκρουση σε έναν ατέρμονο θρησκευτικό πόλεμο, που θα υπονομεύσει τη σταθερότητα σε μία περιοχή ήδη επιβαρυμένη από πρωτοφανή αναταραχή.
Η ελευθερία θα θριαμβεύσει
Κανένας λαός στον κόσμο δεν θα δεχόταν να ζήσει μέσα στην καταστολή. Από τη φύση τους οι άνθρωποι θέλουν ελευθερία, αγωνίζονται γι’ αυτήν, θυσιάζονται γι’ αυτήν. Και για τους Παλαιστίνιους η ελευθερία έχει αργήσει πολύ. Στη διάρκεια της πρώτης Ιντιφάντα, η κυβέρνηση του Ισραήλ εφάρμοσε την πολιτική «σπάω κόκαλα για να σπάσω ψυχές». Όμως για πολλές γενιές οι Παλαιστίνιοι έχουν αποδείξει ότι η θέλησή τους δεν κάμπτεται.
Η σημερινή νέα γενιά των Παλαιστινίων δεν περίμενε τις διαπραγματεύσεις για να αναπτύξει μία αίσθηση εθνικής ενότητας που τα πολιτικά κόμματα απέτυχαν να διαμορφώσουν. Ξεπέρασε τις πολιτικές διαχωριστικές γραμμές και το γεωγραφικό διασκορπισμό. Δεν περίμενε οδηγίες για να διεκδικήσει τα δικαιώματά της και να πράξει το καθήκον της: την αντίσταση στην κατοχή. Και το κάνει χωρίς όπλα, αντιμέτωπη με μία από τις μεγαλύτερες στρατιωτικές δυνάμεις στον κόσμο. Εντούτοις, είμαστε σίγουροι ότι η ελευθερία και η αξιοπρέπεια θα θριαμβεύσουν και θα νικήσουμε.
Εντάχθηκα στο κίνημα για την ανεξαρτησία της Παλαιστίνης πριν από 40 χρόνια και φυλακίστηκα για πρώτη φορά στα 15 μου. Αυτό δεν με εμπόδισε να αγωνιστώ για την ειρήνη σύμφωνα με τους διεθνείς κανόνες και τα ψηφίσματα του ΟΗΕ. Όμως το Ισραήλ, η δύναμη κατοχής, καταστρέφει μεθοδικά αυτήν την προοπτική. Έχω περάσει 20 χρόνια στις ισραηλινές φυλακές, μεταξύ των οποίων τα 13 τελευταία χρόνια, και τα χρόνια αυτά ενίσχυσαν ακόμα περισσότερο την πίστη μου σε αυτή την αναλλοίωτη αλήθεια: η τελευταία ημέρα της κατοχής θα είναι η πρώτη ημέρα της ειρήνης. Αυτοί που έχουν στόχο το δεύτερο πρέπει να δράσουν, και να δράσουν τώρα, ώστε να επιταχύνουν το πρώτο.
Το παρόν άρθρο δημοσιεύθηκε στη βρετανική εφημερίδα Γκάρντιαν (www.theguardian.com) στις 11 Οκτωβρίου. Οι μεσότιτλοι είναι της Σύνταξης.
Μετάφραση: Ελεάννα Ροζάκη
