Ολόκληρη η σημαντική ομιλία του Ισπανού ευρωβουλευτή του κινήματος Podemos, Πάμπλο Ιγκλέσιας, στην Αθήνα
Την περασμένη Κυριακή, τελευταία ημέρα του Φεστιβάλ της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ, την κεντρική ομιλία του Αλέξη Τσίπρα «προλόγισαν» δύο σημαντικοί ξένοι προσκεκλημένοι: Ο Μαουρίτσιο Λαντίνι, πρόεδρος του ιταλικού συνδικάτου FIOM και ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, ευρωβουλευτής του ισπανικού Podemos. Δεν επρόκειτο για ομιλίες «εθιμοτυπικές». Ειδικά ο Πάμπλο Ιγκλέσιας, αρκετά γνωστός μας πια μετά και τη συμμετοχή του στο Φεστιβάλ Resistance, αναφερόμενος δίχως περιστροφές στις δυσκολίες, τα βαριά καθήκοντα και τους άμεσους στόχους όσων παλεύουν για την ανατροπή της σημερινής κατάστασης, άγγιξε το νου και την καρδιά του κόσμου που τον άκουσε. Στο Δρόμο της 11ης Οκτωβρίου δημοσιεύσαμε πολύ εκτεταμένα αποσπάσματα της παρέμβασής του, την οποία παραθέτουμε εδώ ολόκληρη.
Είναι μεγάλη τιμή να απευθύνομαι σ’ εσάς. Είναι μεγάλη τιμή να βρίσκομαι στην Αθήνα λίγους μήνες πριν αποκτήσει επιτέλους αυτή η χώρα μια λαϊκή κυβέρνηση με επικεφαλής τον Αλέξη Τσίπρα. Αυτή η κυβέρνηση θα είναι η πρώτη μιας σειράς κυβερνήσεων που θα μας επιτρέψουν να ανακτήσουμε την κυριαρχία και την αξιοπρέπεια των λαών του Νότου της Ευρώπης.
Καλούμαστε να ξαναχτίσουμε τη δημοκρατία στην Ευρώπη, ενάντια στον ολοκληρωτισμό της αγοράς. Κάποιοι θέλουν να μας αποκαλούν ευρωσκεπτικιστές. Σε όλους αυτούς τους υποκριτές θέλω να θυμίσω σήμερα, μιλώντας από την Ελλάδα, από μια χώρα που ήταν παράδειγμα της αντίστασης κατά των ναζί, ότι ο αντιφασισμός είναι ό,τι καλύτερο έχει να επιδείξει η ευρωπαϊκή δημοκρατική παράδοση. Και ότι το πρόγραμμά μας, το πρόγραμμα ανάκτησης των κοινωνικών δικαιωμάτων και της κυριαρχίας μας, εμπνέεται από το παράδειγμα των παππούδων μας, οι οποίοι αντιστάθηκαν στον τρόμο και πολέμησαν για μια Ευρώπη δημοκρατική. Μια Ευρώπη που μπορεί να υπάρχει μόνο μέσα από την κοινωνική δικαιοσύνη και την ελευθερία.
Πολλά πράγματα ενώνουν εμάς, τους Έλληνες και τους Ισπανούς, για να καθοδηγήσουμε από κοινού ένα νέο ευρωπαϊκό σχέδιο. Αλλά σήμερα θέλω να τονίσω το ιστορικό παράδειγμα των λαών μας στην αντίσταση κατά του φασισμού και στον αγώνα για ελευθερία και για δημοκρατία. Έχουν θελήσει να μας απαξιώσουν ως μεσογειακούς λαούς. Μας έχουν αποκαλέσει PIGS. Έχουν θελήσει να μας μετατρέψουν σε περιφέρεια. Θέλουν να μετατραπούμε σε χώρες φτωχών εργατικών χεριών. Θέλουν να μετατρέψουν τους νέους μας σε υπηρέτες για τους πλούσιους τουρίστες. Σε όλες αυτές τις ύαινες που βρίσκονται στη δούλεψη των ισχυρών του χρηματοπιστωτικού τομέα, σήμερα τους λέμε ότι είμαστε περήφανοι που είμαστε από το Νότο. Και ότι, από το Νότο, θα επαναφέρουμε στην Ευρώπη και στους λαούς της την αξιοπρέπεια που τους αξίζει.
Αλλά δεν θέλω η παρέμβασή μου να περιοριστεί σε εμψυχώσεις. Σήμερα είμαστε ανάμεσα σε συντρόφους, και σήμερα είναι που πρέπει να πάρουμε στα χέρια μας τις δυσκολίες των καθηκόντων που αντιμετωπίζουμε. Μόλις επέστρεψα από τη Λατινική Αμερική. Εκεί μπόρεσα να συναντηθώ με τον Έβο Μοράλες, τον Ραφαέλ Κορέα και τον Πέπε Μουχίκα [ΣτΜ: πρόεδροι, αντίστοιχα, της Βολιβίας, του Εκουαδόρ και της Ουρουγουάης]. Είμαι σίγουρος ότι πολλοί από εσάς συγκινηθήκατε, όπως κι εγώ, όταν είδατε την «Κατάσταση πολιορκίας» του Κώστα Γαβρά. Και γνωρίσατε τους Τουπαμάρος. Σήμερα, ένας πρώην αντάρτης, ένας Τουπαμάρο, είναι πρόεδρος της Ουρουγουάης.
Συναντήθηκα επίσης με πολλούς υπουργούς και πολιτικούς ηγέτες. Ανάμεσά τους βρισκόταν και ο γιος του Μιγκέλ Ενρίκες, του ηγέτη του MIR [ΣτΜ: Κίνημα Επαναστατικής Αριστεράς], ο οποίος πέθανε το 1974 σε μάχη στη Χιλή. Ήταν συγκινητική η θύμηση της χιλιάνικης εμπειρίας. Της εμπειρίας του δημοκρατικού σοσιαλισμού, στον οποίο κι εμείς προσβλέπουμε. Αλλά, συναντώντας τον γιο του Ενρίκες, θυμήθηκα αυτό που ο Σαλβαδόρ Αλιέντε είχε πει στους νέους του MIR: «Δεν έχουμε επιλέξει αυτό το έδαφος, μας το έχουν κληροδοτήσει. Έχουμε την κυβέρνηση, αλλά δεν έχουμε την εξουσία». Αυτή τη διαφωτιστική παρατήρηση του Αλιέντε την άκουσα επίσης από τους συντρόφους προέδρους της Λατινικής Αμερικής. Αυτό που έχουμε μπροστά μας δεν θα είναι ένας εύκολος δρόμος: Πρώτα πρέπει να κερδίσουμε τις εκλογές, και μόνο μετά από αυτή τη νίκη είναι που θα ξεκινήσουν οι πραγματικές δυσκολίες.
Άλλο εκλογές, άλλο εξουσία
Οι δημοσκοπήσεις λένε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές στην Ελλάδα. Στην Ισπανία, οι δημοσκοπήσεις λένε ότι εμείς έχουμε ήδη φτάσει το Σοσιαλιστικό Κόμμα και ότι είμαστε πολύ κοντά στο να αναδειχθούμε σε δεύτερη εκλογική δύναμη της χώρας. Όλο και περισσότερο, μας αντιμετωπίζουν σαν την πραγματική αντιπολίτευση. Έχουμε ήδη πάνω από 130.000 μέλη, και σίγουρα θα βγούμε ακόμη ισχυρότεροι οργανωτικά μέσα από την Ιδρυτική Συνέλευσή μας τον επόμενο μήνα. Είναι δύσκολο, αλλά είναι σίγουρα δυνατό το Podemos στην Ισπανία, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και το Sinn Fein στην Ιρλανδία, να παίξουμε πρωταγωνιστικό ρόλο σε μια πολιτική αλλαγή. Είναι όμως σημαντικό να κατανοήσουμε ότι κερδίζοντας τις εκλογές, δεν σημαίνει ότι κερδίζουμε και την εξουσία.
Το πρόγραμμά μας δεν έχει καμία σχέση με μαξιμαλισμούς, αν και μας κατηγορούν, όπως και εσάς, για εξτρεμιστές. Το να μιλάς για φορολογική αναδιάρθρωση, για λογιστικό έλεγχο του χρέους, για συλλογικό έλεγχο των στρατηγικών τομέων της οικονομίας, για υπεράσπιση και βελτίωση των δημόσιων υπηρεσιών, για ανάκτηση των βασικών τομέων και του βιομηχανικού ιστού της χώρας, για πολιτικές δημιουργίας θέσεων εργασίας μέσω επενδύσεων, για τόνωση της κατανάλωσης και εξασφάλιση ότι οι δημόσιες χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες προστατεύουν τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και τις οικογένειες… όλα αυτά είναι πράγματα που οποιοσδήποτε σοσιαλδημοκράτης της δυτικής Ευρώπης θα έλεγε πριν τριάντα ή σαράντα χρόνια.
Αλλά, σήμερα, ένα πρόγραμμα σαν κι αυτό συνιστά μια μεγάλη απειλή για τις διεθνείς οικονομικές δυνάμεις, για τη γερμανική Ευρώπη και για τις κάστες. Σήμερα υπάρχει ένα παγκόσμιο κόμμα πολύ πιο δυνατό από αυτό που ήταν η Τρίτη Διεθνής. Πρόκειται για το κόμμα της Wall Street, που έχει υπαλλήλους σε όλες τις χώρες. Αυτοί οι υπάλληλοι έχουν πολλές ταυτότητες: Κάποιοι έχουν την ταυτότητα της ΝΔ, άλλοι του ΠΑΣΟΚ, άλλοι του κόμματος της Μέρκελ, άλλοι του ισπανικού ή του γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος. Γιούνκερ, Μέρκελ, Ραχόι, Σαμαράς, Ολάντ, Ρέντζι, είναι όλοι στελέχη του ίδιου κόμματος, του κόμματος της Wall Street. Είναι η «Διεθνής» του Χρήματος.
Γι’ αυτό το λόγο, όσο ταπεινοί και να είναι οι στόχοι μας, όσο ευρεία και να είναι η κοινωνική αποδοχή τους, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αντιμετωπίζουμε μια μειοψηφία με πολύ μεγάλη δύναμη και ικανή για όλα όταν βρίσκεται μπροστά σε εκλογικές ήττες των κομμάτων που υποστηρίζει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτές οι δυνάμεις σχεδόν ποτέ δεν αποδέχονται τα αποτελέσματα των εκλογών όταν δεν τους αρέσουν.
Σύντροφοι, έχουμε μπροστά μας ένα ιστορικό καθήκον τεραστίων διαστάσεων. Αυτό που πρέπει να κάνουμε ξεπερνάει κατά πολύ να κερδίσουμε την εκλογική στήριξη της πλειοψηφίας. Καλούμαστε να υπερασπιστούμε τη δημοκρατία και την κυριαρχία. Αλλά όλα αυτά πρέπει να τα κάνουμε σε ένα έδαφος το οποίο, όπως έλεγε και ο Αλιέντε, δεν το έχουμε επιλέξει εμείς.
Γι’ αυτό πρέπει να αντιμετωπίσουμε αποφασιστικά τους σεχταρισμούς. Οι επαναστάτες δεν ορίζονται από τις μπλούζες που φορούν. Δεν ορίζονται μέσω της μετατροπής των θεωρητικών εργαλείων σε θρησκεία. Η υποχρέωση ενός επαναστάτη δεν είναι να βγάζει φωτογραφίες με το σφυροδρέπανο. Η υποχρέωση ενός επαναστάτη είναι να νικάει!
Για να το καταφέρουμε αυτό, πρέπει να δεθούμε με την κοινωνία. Έχουμε ανάγκη να έρθουν μαζί μας οι καλύτεροι. Χρειαζόμαστε τους καλύτερους οικονομολόγους, τους καλύτερους επιστήμονες, τους καλύτερους δημόσιους υπαλλήλους για να μπορέσουμε να διοικήσουμε και να φέρουμε εις πέρας βιώσιμες και αποτελεσματικές δημόσιες πολιτικές.
Χρειάζεται να ακούσουμε τους επαγγελματίες της αστυνομίας και των ενόπλων δυνάμεων, χρειάζεται να συζητήσουμε μαζί τους. Είμαι Ισπανός και ξέρω, όπως κι εσείς, τι σημαίνει ένας στρατός ή μια αστυνομία που έχει δουλέψει στο παρελθόν για τη δικτατορία. Αλλά ξέρω ότι στη χώρα μου η πλειοψηφία αυτών των επαγγελματιών είναι δημοκράτες, και έχουν οικογένειες και φίλους που έχουν χτυπηθεί από την αδικία που αποκαλείται κρίση. Θα ήθελα να σας πω μια μικρή ιστορία. Μετά από μια συνάντηση του Podemos στην Σαραγόσα, κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας, με πλησίασε ένας άντρας και μου είπε: «Είμαι αξιωματικός της αεροπορίας. Θέλω να ξέρεις ότι πολλοί από εμάς είμαστε πρόθυμοι να υπερασπιστούμε την κυριαρχία και τα κοινωνικά δικαιώματα μπροστά στις απειλές της τρόικας». Τέτοιους στρατιωτικούς χρειαζόμαστε!
Πραγματικός πατριωτισμός
Πατριωτισμός δεν είναι να απειλείς κάποιον άλλον, ή να νομίζεις ότι είσαι καλύτερος από κάποιον άλλο λόγω του χρώματός σου, ή της γλώσσας σου, ή επειδή γεννήθηκες εκεί που έτυχε να σπάσουν τα νερά της μητέρας σου. Οι πραγματικοί πατριώτες γνωρίζουν ότι για να είσαι περήφανος για τη χώρα σου πρέπει να βλέπεις όλα τα παιδιά, οποιασδήποτε καταγωγής, να πηγαίνουν στα σχολεία καθαρά, ντυμένα, ζεσταμένα και χορτάτα. Να αγαπάς την πατρίδα σου σημαίνει να υπερασπίζεσαι το δικαίωμα των παππούδων σου να έχουν σύνταξη και, αν ασθενήσουν, να τύχουν φροντίδας στα καλύτερα δημόσια νοσοκομεία.
Πρέπει επίσης να συσφίξουμε τις σχέσεις μας με τους εργαζόμενους του δημόσιου τομέα και όλων των διοικητικών υπηρεσιών. Κάποιοι ίσως νομίζουν ότι είναι οι υπουργοί αυτοί που κάνουν τα νοσοκομεία, τα σχολεία ή τα μέσα μεταφοράς να λειτουργούν. Δεν είναι όμως αυτοί που καθαρίζουν και καθιστούν λειτουργικές τις δημόσιες υπηρεσίες! Αυτό είναι ψέμα! Είναι οι εργαζόμενοι που κάνουν τις χώρες να προοδεύουν, και ξέρω πολύ καλά ότι πολλοί από αυτούς που εργάζονται στο δημόσιο τομέα εύχονται να βρεθούν στην κυβέρνηση άνθρωποι όπως εμείς, ώστε να μπορέσουν κι αυτοί να κάνουν επιτέλους την δουλειά τους, αφού δεν θα διοικούνται πια από διεφθαρμένους και άχρηστους, όπως συμβαίνει μέχρι τώρα.
Πρέπει, τέλος, να δουλέψουμε μαζί στην Ευρώπη και για την Ευρώπη. Δεν χρειάζεται κάποιος να έχει διαβάσει τον Καρλ Μαρξ για να ξέρει ότι δεν υπάρχουν οριστικές λύσεις στο πλαίσιο ενός εθνικού κράτους. Για αυτό πρέπει να αλληλοβοηθηθούμε και να καταστούμε η εναλλακτική λύση για όλη την Ευρώπη.
Το να κερδίσει κάποιος τις εκλογές δεν σημαίνει ότι έχει κερδίσει και την εξουσία. Γι’ αυτό πρέπει να συσπειρώσουμε στο καθήκον μας όλους εκείνους που έχουν αφοσιωθεί στον αγώνα για αλλαγή και αξιοπρέπεια. Η Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου πρέπει να μετατραπεί σε οδηγό της διακυβέρνησης. Δεν αναμένουμε σήμερα, δυστυχώς, την εξάλειψη του κράτους, την εξαφάνιση των φυλακών και τη μετατροπή της γης σε παράδεισο. Αλλά ναι, αγωνιζόμαστε, όπως είπα πριν, ώστε όλα τα παιδιά να πηγαίνουν καθαρά και χορτάτα στα δημόσια σχολεία. Όλοι οι ηλικιωμένοι να παίρνουν τη σύνταξή τους και να έχουν πρόσβαση σε καλά νοσοκομεία. Όλοι οι νέοι, ανεξάρτητα από το ποιου παιδιά είναι, να μπορούν να πάνε στο πανεπιστήμιο. Να μην κόβεται σε κανέναν η θέρμανση το χειμώνα επειδή δεν μπορεί να πληρώσει. Καμία τράπεζα να μην μπορεί να πετάξει στο δρόμο μια οικογένεια. Όλος ο κόσμος να μπορεί να εργαστεί σε αξιοπρεπείς συνθήκες, χωρίς να υποχρεώνεται να αποδεχτεί εξευτελιστικές καταστάσεις και μισθούς πείνας. Και η παραγωγή της πληροφόρησης, η έκδοση εφημερίδων και η λειτουργία τηλεοπτικών σταθμών, να μην είναι προνόμιο των εκατομμυριούχων. Μια χώρα να μην γονατίζει μπροστά σε ξένους κερδοσκόπους.
Με μια λέξη, αγωνιζόμαστε ώστε η κοινωνία να μπορεί να παρέχει τις ελάχιστες υλικές βάσεις που καθιστούν δυνατή την αξιοπρέπεια και την ευτυχία. Αυτοί οι ταπεινοί στόχοι, που σήμερα φαίνονται πολύ ριζοσπαστικοί, εκπροσωπούν στην ουσία τη δημοκρατία. Το αύριο, σύντροφοι, μας ανήκει!
