Με ευκολία, θα έλεγε κανείς, φορείς της Αριστεράς αποφάσισαν και ετοιμάζονται για κινητοποιήσεις «μνήμης» ενόψει της πρώτης επετείου από το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, την Τρίτη που μας έρχεται.
Χώροι που τότε συμμετείχαν στον ΣΥΡΙΖΑ από υπουργικές θέσεις, χωρίς να διαχωρίζονται από τον κυβερνητισμό ή να προετοιμάζουν για τον επερχόμενο συμβιβασμό, μαζί με άλλους που τότε ζητούσαν «πιο συνεπές όχι», «πιο ταξικό όχι» ή «όχι μέχρι τέλους», σαν να μην έχουν διδαχτεί τίποτα, ετοιμάζονται να γιορτάσουν την επέτειο ή, κατά μια άλλη εκδοχή, να κλάψουν τον μακαρίτη.
Καλό είναι να διαδηλώνει καθένας για ό,τι θέλει, όπως θέλει και όποτε θέλει, αλλά και κάθε κινητοποίηση μπορεί να κριθεί για τη χρησιμότητα και την αποτελεσματικότητά της. Η απάντηση, βέβαια, σε κάθε κριτική είναι γνωστή εκ των προτέρων: «Εμείς δεν καθόμαστε στον καναπέ μας, αγωνιζόμαστε, είμαστε ακόμα στους δρόμους, δεν θεωρητικολογούμε». Λες και είναι πια τόσο μεγάλος και δύσκολος αγώνας να περπατήσει κανείς με καλούς και γνώριμους φίλους για μια δυο ώρες στο κέντρο της Αθήνας.
Κεντρική ιδέα των διοργανωτών, είναι ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι εκφραστές του «όχι» που ο Τσίπρας ξεπούλησε και για αυτό, ένα χρόνο μετά ξανακατεβαίνουν στο δρόμο του αγώνα. Ο καθένας με το πανό του και τις σημαίες του, ωραία και νοικοκυρεμένα.
Βέβαια, από τις διαδηλώσεις αναμένεται να υπάρχει μια μικρή, ασήμαντη απουσία. Θα λείψει εκείνος που καθόλου «ιδεολογικά καθαρός», συνήθως όχι «100%», όχι «μέχρι τέλους», μπερδεμένος, αντιφατικός, με αυταπάτες, προλήψεις και ό,τι άλλο θες βάλε, έδωσε τη μάχη του δημοψηφίσματος και την κέρδισε απέναντι σε θεούς και δαίμονες, εχθρούς και φίλους.
Για την προαναγγελμένη αυτή απουσία, λίγοι δείχνουν να προβληματίζονται. Έτσι, το «όχι» απομονώνεται από εκείνον που το είπε, στενεύει όσο δεν παίρνει για να χωρέσει σε κομματικές πλατφόρμες και συνθήματα.
Η κοινωνία, σε τελείως άλλη φάση, μουδιασμένη ακόμα, αλλά και αγριεμένη σιγά-σιγά, πασχίζει και υπόγεια ψάχνει να βρει νέους δρόμους για να εκφραστεί. Οι «πρωτοπορίες» βροντοφωνάζουν ότι δεν θα την περιμένουν, θα κάνουν αυτό που εκείνες ξέρουν, γι’ αυτό άλλωστε είναι και πρωτοπορίες.
Τον Σεπτέμβριο κάποιοι νόμισαν ότι θα εκφράσουν ένα μεγάλο κομμάτι του 63% αν πουν «εμείς είμαστε το όχι». Δεν συνειδητοποιούσαν ότι αγγίζουν πρόχειρα και άγαρμπα μια δύσκολη, αντιφατική, πικρή, τραυματική ιστορία που ήθελε χρόνο να μετασχηματιστεί σε κάτι άλλο και σίγουρα όχι σε ένα έτοιμο κόμμα ή ψηφοδέλτιο. Σήμερα, το «λάθος» επαναλαμβάνεται.
Σύμφωνα με μια ανάγνωση, μικρό το κακό. Έτσι κι αλλιώς, ό,τι ελπιδοφόρο είναι να γίνει, θα ξαναγεννηθεί και πάλι από άλλους δρόμους, σε πείσμα των πεπατημένων (και των περπατημένων). Όπως πάντα…
