Αν ένας εξωγήινος δει τα πρωτοσέλιδα του Ριζοσπάστη, αν ακούσει κάποιον «εκλεγμένο», αν διαβάσει τις διακηρύξεις των ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ ή και παρατάξεων, θα νομίσει ότι στην Ελλάδα του 2016 προετοιμάζεται μια μεγάλη, αγωνιστική απάντηση απέναντι -έστω- στα κυβερνητικά σχέδια για το ασφαλιστικό. Ότι οι μηχανές δουλεύουν στο φουλ για να εκφράσουν τη δεδομένη πια δυσαρέσκεια του κόσμου και την αναμενόμενη φθορά της μνημονιακής, αριστερής μας κυβέρνησης.
Κατά τα άλλα. Το κράτος μετέφερε την αργία την Τρίτη του Πάσχα. Η ΓΣΕΕ καλεί σε συγκέντρωση στις 8 Μάη, το ΠΑΜΕ ετοιμάζει την ίδια μέρα τις φιέστες του σε διάφορες πόλεις της χώρας. Και στο εσωτερικό παρατάξεων –είτε στα συνέδρια της ΓΣΕΕ, είτε στα γραφεία του ΜΕΤΑ κ.ό.κ.- η βασική μέριμνα είναι οι συσχετισμοί. Όχι βέβαια οι κοινωνικοί, αλλά αυτοί που θα επιτρέψουν να αναπαράγονται θέσεις, μηχανισμοί, ρόλοι.
Το ΜΕΤΑ/ΛΑΕ μετεωρίζεται ανάμεσα σε δύο επιλογές: Να τα σπάσει με τον ΣΥΡΙΖΑ και να γίνει ένα σκληροπυρηνικό μέτωπο ή να συνεχίσει την πλατύτητά του, αφού «όλοι οι καλοί χωράνε» στο… αυτόνομο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι ΠΑΣΟΚοι ομοίως: Από τη μια, στη ΓΣΕΕ, και με τις διαταγές του Γιωργάκη/ΚΙΔΗΣΟ, κρατούν μια πιο φιλοΣΥΡΙΖική στάση. Από την άλλη, οι μεγαλοσυνδικαλιστές -κυρίως του Δημοσίου- σκαρώνουν τη «Συνδικαλιστική Πρωτοπορία» για να χωθούν κι αυτοί στη γενικότερη ανασύνθεση μιας κεντροαριστεράς. Πιο αιχμηροί απέναντι στην κυβέρνηση, γιατί κάπως πρέπει να περιχαρακωθούν.
Γενικώς, καμιά πρόθεση όλων αυτών να συναντηθούν με οτιδήποτε «κοινωνικό»: Ανθρώπους, αγωνίες, ανάγκες, στόχους, διεργασίες. Όλα επιτρέπονται, γιατί η κατεύθυνση είναι «να υπάρχουμε» και όχι κάποιου τύπου αγώνας. Εξ ου και οι κωλοτούμπες και οι περίτεχνες τακτικές. Στην καλύτερη περίπτωση, υπάρχει και η αυτοεπιβεβαίωση. Μακριά από κάθε προσπάθεια τριβής, συμμετοχής, δοκιμασίας που να ξεπερνά το «εγώ και η επιρροή μου».
T.Β.
