Όλες οι εξουσίες στην «υπερκυβέρνηση συμβούλων». Του Χρήστου Καραμάνου.
Εκ των πραγμάτων αποδεικνύεται ότι στη νέα καθεστωτική φάση, που έχουμε μπει με την υπογραφή του Μνημονίου, το πολιτικό σύστημα μεταλλάσσεται προς ένα μείγμα υπερσυγκεντρωτισμού της πολιτικής εξουσίας και καταρράκωσης κάθε έννοιας δημοκρατίας. Αφού πλέον η οικονομική και κοινωνική πολιτική καθορίζονται με βάση το τι επιβάλλει το (στην αγγλική γλώσσα συνταχθέν) Μνημόνιο, αφού ο υπουργός Οικονομικών έχει εξουσιοδοτηθεί να υπογράφει οποιαδήποτε σύμβαση με τους πιστωτές εν ονόματι του ελληνικού κράτους χωρίς καν να κυρώνεται από τη Βουλή, αφού πλέον η Βουλή έχει απεκδυθεί ακόμη και από τις τυπικές αρμοδιότητές της, να ελέγχει, δηλαδή, την κυβέρνηση, αφού ακόμη και η ίδια η κυβέρνηση ελέγχεται ουσιαστικά από τα κλιμάκια της τρόικας –ε, τότε το μόνο που απέμενε ήταν αυτό που προώθησε εν μέσω θερινής ραστώνης ο πρωθυπουργός της νεοαποικίας Ελλάδας: Η αναδόμηση του συστήματος διακυβέρνησης με τη συγκέντρωση «όλης της εξουσίας» στο πρωθυπουργικό γραφείο και τον ταυτόχρονο έλεγχο του τελευταίου από το ΔΝΤ και την Ε.Ε., μέσω των διαβόητων πρωθυπουργικών συμβούλων, που καθόλου τυχαία διαπλέκονται με τις μεγαλύτερες πολυεθνικές. Αμερικανοποίηση, ολιγαρχοποίηση και νεοαποικιοποίηση –αυτός είναι ο αυτόματος πιλότος που κατευθύνει τη χώρα προς ένα τραγικό αδιέξοδο.
Ελάχιστοι ίσως θυμούνται ότι ένα από τα πρώτα μέτρα της νέας διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ ήταν η νομοθετική ρύθμιση που έδινε στον πρωθυπουργό τη δυνατότητα να προσλαμβάνει διεθνείς συμβούλους χωρίς αξιολογήσεις, διαγωνισμούς και «γραφειοκρατικές αγκυλώσεις», κατά παρέκκλιση όλων των διαδικασιών που έχουν θεσμοθετηθεί –ο Ισπανός πολεοδόμος Αθεμπίγιο που μας είχε επισκεφθεί ακριβώς τις πρώτες μέρες μετά την ορκωμοσία του Γ. Παπανδρέου και με «σοφές» προτάσεις του θα αναμόρφωνε την Αθήνα (…δεν υπάρχει ως γνωστόν κατάλληλο επιστημονικό δυναμικό στη χώρα) ήταν η πρώτη σχετική περίπτωση. Όμως, τέτοιες πρωτοβουλίες και γενικότερα μεγάλες μπίζνες συχνά δεν προχωράνε γιατί σκοντάφτουν σε αντιδράσεις, σκοντάφτουν σε ανταγωνιστικά συμφέροντα, ενίοτε δε, εμπλέκεται ο λαϊκός παράγοντας, ακόμη και το Συμβούλιο της Επικρατείας, που τόσες επενδύσεις έχει σταματήσει, ενώ μέχρι και για αυτό το Μνημόνιο έχει λόγο και μπορεί να το βγάλει αντισυνταγματικό. Έτσι δεν μπορεί να κυβερνηθεί η χώρα, έτσι δεν μπορούν να έρθουν ξένες επενδύσεις, έτσι δεν μπορούν να γίνουν μεγάλα χρηματοπιστωτικά κόλπα με το δημόσιο χρέος (μέχρι και οι βρομιές της Goldman Sachs βγήκαν στη δημοσιότητα), έτσι δεν μπορεί να πωληθεί η δημόσια γη (που είναι το φιλέτο που έχουν βάλει στο μάτι οι πιστωτές).
Μόνη λύση για να εμπεδωθεί ολοκληρωτικά η νέα καθεστωτική φάση: Μια ουσιαστικά και τυπικά και θεσμικά ανεξέλεγκτη «υπερκυβέρνηση συμβούλων» εγκατεστημένη στο Μαξίμου, πέρα φυσικά από οποιοδήποτε δημοκρατικό και λαϊκό έλεγχο. Το ίδιο το Μαξίμου αλλάζει, δεν θα είναι απλά το γνωστό κέντρο εξουσίας που γνωρίζαμε, αλλά ένα κέντρο πολύ πιο ελεγχόμενο από το διεθνές μονοπωλιακό κεφάλαιο. Υποσημείωση: σε ένα τέτοιο κέντρο ο ρόλος της οικογένειας είναι ατύπως αλλά ουσιωδώς κατοχυρωμένος -η Χίλαρι Κλίντον μόνο απλή σύζυγος προέδρου δεν ήταν όπως αποδείχθηκε αργότερα. Σε μας, ο πρωθυπουργικός αδελφός, προβαλλόμενος δημοσίως ως μποέμ συγγραφέας, κρίνει υπουργούς και στήνει μπίζνες, όπως αυτό το θανατηφόρο εργοστάσιο παραγωγής ρεύματος από προπάνιο του Κατάρ στον Αστακό κ.λπ.
Το σχέδιο ήδη επεξεργάζεται μια «επιτροπή σοφών» που σύστησε ο Γ. Παπανδρέου, αποτελούμενη από τους Kevin Featherstone, Richard Parker, Roger Wilkins, Leif Pagrotsky, Jeoff Mulgan. Αντικείμενό της, σύμφωνα με την επίσημη ανακοίνωση: Η «δομική αναμόρφωση των υπηρεσιών του Γραφείου του Πρωθυπουργού και της Κυβέρνησης, αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου για τη λειτουργία της Κυβέρνησης, αλλαγή της διαδικασίας λήψης αποφάσεων, εισαγωγή ενός μεταβατικού μοντέλου στη διαδοχή των Κυβερνήσεων, αλλαγή κανονισμού του Υπουργικού Συμβουλίου κ.λπ.».
Παράλληλα, η κοροϊδία πάει σύννεφο, με ένα εκ των «σοφών», τον Kevin Featherstone, να απαντά στις αιτιάσεις για ακόμη μεγαλύτερη αμερικανοποίηση του συστήματος διακυβέρνησης, λέγοντας ότι «αναζητούμε να διαμορφώσουμε το ελληνικό μοντέλο». Παράλληλα, προωθείται η στελέχωση του «νέου Μαξίμου», με 20 νέους πρωθυπουργικούς συμβούλους – ενώ ένας εξ αυτών, ο Παντόα Σκιόπα, ήδη έχει πιάσει δουλειά (διαβάστε στη σελ. 7, τι μπίζνες στήνει).
Ορισμένοι της τωρινής κυβέρνησης φαίνεται να μην κατανοούν τη νέα κατάσταση, όπου ο «πρωθυπουργικός σύμβουλος» είναι πιο ισχυρός από τον εκάστοτε υπουργό. Και έρχεται το Κυριακάτικο Βήμα, η «φωνή του καθεστώτος», μαζί με το Mega, να τους υπενθυμίσει το παράδειγμα του Λευκού Οίκου επί Νίξον, όπου ο τότε προεδρικός σύμβουλος Χένρι Κίσινγκερ, «έφαγε» τον υπουργό Εξωτερικών και τον αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων. Την ίδια στιγμή ο αντιπρόεδρος Θ. Πάγκαλος διαγκωνίζεται με το Γ. Ραγκούση για το ποιος θα μεταφέρει τις εντολές του «νέου Μαξίμου» στα πιονάκια της κυβέρνησης.
Η σαπίλα και η εξαχρείωση στο απόγειο, καταρράκωση κάθε έννοιας δημοκρατίας επίσης –πολλοστή επιβεβαίωση του Λένιν. Το κρίσιμο και υπερ-επείγον παραμένει να περάσουμε από τις διαπιστώσεις στη δράση. Με τη δράση μας να ξηλώσουμε το Μνημόνιο, την κυβέρνηση, το νέο καθεστώς.
