Της Αλίκης Βεγίρη.
Μπορούμε να ελπίζουμε ότι το κίνημα του Occupy Wall Street και τα άλλα 1.200 περίπου, ομοειδή που ξεφύτρωσαν από το ένα άκρο στο άλλο της χώρας θα καταφέρουν να κάνουν κάποιο βήμα πέρα απ’ το να κάθονται φυλακισμένα στις κρύες πλέον πλατείες και ατέλειωτα να συνεδριάζουν;
Κι επειδή οι πλατείες, όσο θα έρχεται ο χειμώνας θα γίνονται όλο και πιο αφιλόξενες και ο κόσμος μοιραία θα φυλλοροεί, τι θα μπορούσε να κάνει το κίνημα ώστε να μη μείνει ανενεργό όλο το διάστημα, μέχρις ότου οι πρώτες αχτίδες του ήλιου λιώσουν το χιόνι και ξαναζεστάνουν τις παγωμένες πλάκες;
Θα μπορούσε να βρει ένα ζεστό καταφύγιο, είναι η πρώτη απάντηση που έρχεται στο νου. Όπως κάποιο εγκαταλελειμμένο κτίριο ή ακόμα και σπίτια που κατασχέθηκαν από τις τράπεζες. Θα μπορούσε να εξοπλιστεί με πιο ενισχυμένες σκηνές, παπλώματα, σόμπες και πιο ζεστά ρούχα. Θα μπορούσε να οργανώσει μαθήματα επιβίωσης κάτω από σκληρές καιρικές συνθήκες, όπως ας πούμε στο στρατό. Θα μπορούσε να ψάξει και να αποσπάσει δωρεές για αγορά χειμερινού εξοπλισμού και εναλλακτικών πηγών θερμότητας, μια και οι παραδοσιακές απαγορεύονται διά ροπάλου. Θα μπορούσε να μάθει να χτίζει ιγκλού, ν’ ανοίγει τρύπες στον πάγο και να ψαρεύει φώκιες και άλλα πολλά. Κακά τα ψέματα. Άμα φύγεις μια φορά απ’ την πλατεία, δύσκολα την ξαναπαίρνεις πίσω. Αυτή, λοιπόν, η στρατηγική ακολουθήθηκε από το Occupy Wall Street και τα ανάλογα Occupy των βορειανατολικών πολιτειών, στις οποίες ο χειμώνας φτάνει νωρίς και συνήθως δεν αστειεύεται. Όπως το προχθεσινό χιόνι που ήρθε και κάθισε πάνω στις τέντες του πάρκου Ζουκότι. Ή η χιονοθύελλα στο Ντένβερ που κατάφερε να στείλει στο νοσοκομείο πέντε καταληψίες.
Μα στην άλλη μεριά της χώρας, αντί να κάθεται καρφωμένο σε κάποιο πάρκο και να παλεύει το χειμώνα, το κίνημα του Oakland, -μια πόλη 400.000 περίπου κατοίκων στη βόρεια Καλιφόρνια- είχε μια άλλη, καλύτερη ιδέα. Ν’ αφήσει το πάρκο και να καλέσει στις 2 Νοεμβρίου την πόλη σε γενική απεργία. Βέβαια, το κίνημα του Οakland δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Έχει δεσμούς με τον κόσμο. Το πάρκο δεν ήταν η αρχή, μα η κατάληξη, αφού για μέρες είχε ταράξει την πόλη με μαζικές διαδηλώσεις, κι όταν χρειάστηκε, ακόμα και με σκληρές συγκρούσεις με τα αμερικανικά ΜΑΤ.
Έτσι, λοιπόν, την περασμένη Τρίτη, κάπου 15.000 με 20.000 κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και ξεχύθηκε στους δρόμους παροτρύνοντας όσους ήταν ακόμα διστακτικοί ν’ αφήσουν τις δουλειές και τα γραφεία τους και να κατέβουν μαζί τους στο δρόμο. Στην απεργία συμμετείχαν και αρκετά σχολεία. Υπολογίζεται ότι το 15% των δασκάλων δεν εμφανίστηκε αυτή τη μέρα στις τάξεις. Μετά πορεύτηκαν ώς το λιμάνι, το πέμπτο κατά σειρά σε κίνηση σε όλη την Αμερική, το οποίο και έκλεισαν για όλη την υπόλοιπη μέρα, χωρίς κάποια αρχή να τολμήσει να παρέμβει. Μπορεί να μην παρέλυσε η πόλη εντελώς, αλλά το μήνυμα θα πρέπει να έφτασε ηχηρό και στα υπόλοιπα Occupy. Πέρα απ’ αυτό, όμως, υπήρξε και μια άλλη ιδέα, για την αντιμετώπιση του χειμώνα, ιδέα, που βασίστηκε στο γνωστό ρητό: «Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ». Κι έτσι ξεπήδησε το «Occupy Colleges». Αρχικά ως κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης των φοιτητών στο Occupy Wall Street, αλλά και ως σύντροφος στις πορείες και διαδηλώσεις του. Τώρα τελευταία, που τα σχολεία άνοιξαν και οι φοιτητές γύρισαν στις σπουδές τους, το «Occupy Colleges» επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς, πιο συγγενικούς με την ταυτότητα των μελών του. Αρχίζοντας απ’ τη δεύτερη μέρα του Νοέμβρη, πανεπιστήμια σ’ όλη τη χώρα θα συμμετάσχουν σε ειδικά προγράμματα διδασκαλίας γύρω από το κίνημα Occupy, έχοντας ως στόχο τη διεύρυνση του διαλόγου που πρωτοξεκίνησε στο Μανχάταν. Τα μαθήματα θα περιλαμβάνουν διαλέξεις για το «πώς φτάσαμε ως εδώ», για το «για ποιο λόγο καταλαμβάνουμε», για το «πού θα πάμε από δω και πέρα» και για χίλια άλλα δυο, ανοίγοντας παράλληλα διαύλους επικοινωνίας ανάμεσα στους μαθητές, δασκάλους, καθηγητές και προφανώς την κοινωνία. Μέχρι στιγμής 35 πανεπιστήμια έχουν δηλώσει συμμετοχή, η οποία και μέρα τη μέρα διευρύνεται. Τα μαθήματα φυσικά βιντεοσκοπούνται και μέσω του Διαδικτύου γίνονται κτήμα καθενός ενδιαφερόμενου.
Μ’ αυτά και με ‘κείνα, λοιπόν, όταν θα ξανάρθει η άνοιξη, ελπίζουμε να βρει την Αμερική, πιο μαχητική, πιο διαβασμένη, πιο συνειδητοποιημένη. Ποιος είπε ότι ο χειμώνας είναι μια νεκρή εποχή;
Θα μπορούσε να βρει ένα ζεστό καταφύγιο, είναι η πρώτη απάντηση που έρχεται στο νου. Όπως κάποιο εγκαταλελειμμένο κτίριο ή ακόμα και σπίτια που κατασχέθηκαν από τις τράπεζες. Θα μπορούσε να εξοπλιστεί με πιο ενισχυμένες σκηνές, παπλώματα, σόμπες και πιο ζεστά ρούχα. Θα μπορούσε να οργανώσει μαθήματα επιβίωσης κάτω από σκληρές καιρικές συνθήκες, όπως ας πούμε στο στρατό. Θα μπορούσε να ψάξει και να αποσπάσει δωρεές για αγορά χειμερινού εξοπλισμού και εναλλακτικών πηγών θερμότητας, μια και οι παραδοσιακές απαγορεύονται διά ροπάλου. Θα μπορούσε να μάθει να χτίζει ιγκλού, ν’ ανοίγει τρύπες στον πάγο και να ψαρεύει φώκιες και άλλα πολλά. Κακά τα ψέματα. Άμα φύγεις μια φορά απ’ την πλατεία, δύσκολα την ξαναπαίρνεις πίσω. Αυτή, λοιπόν, η στρατηγική ακολουθήθηκε από το Occupy Wall Street και τα ανάλογα Occupy των βορειανατολικών πολιτειών, στις οποίες ο χειμώνας φτάνει νωρίς και συνήθως δεν αστειεύεται. Όπως το προχθεσινό χιόνι που ήρθε και κάθισε πάνω στις τέντες του πάρκου Ζουκότι. Ή η χιονοθύελλα στο Ντένβερ που κατάφερε να στείλει στο νοσοκομείο πέντε καταληψίες.
Μα στην άλλη μεριά της χώρας, αντί να κάθεται καρφωμένο σε κάποιο πάρκο και να παλεύει το χειμώνα, το κίνημα του Oakland, -μια πόλη 400.000 περίπου κατοίκων στη βόρεια Καλιφόρνια- είχε μια άλλη, καλύτερη ιδέα. Ν’ αφήσει το πάρκο και να καλέσει στις 2 Νοεμβρίου την πόλη σε γενική απεργία. Βέβαια, το κίνημα του Οakland δεν είναι ό,τι κι ό,τι. Έχει δεσμούς με τον κόσμο. Το πάρκο δεν ήταν η αρχή, μα η κατάληξη, αφού για μέρες είχε ταράξει την πόλη με μαζικές διαδηλώσεις, κι όταν χρειάστηκε, ακόμα και με σκληρές συγκρούσεις με τα αμερικανικά ΜΑΤ.
Έτσι, λοιπόν, την περασμένη Τρίτη, κάπου 15.000 με 20.000 κόσμος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα και ξεχύθηκε στους δρόμους παροτρύνοντας όσους ήταν ακόμα διστακτικοί ν’ αφήσουν τις δουλειές και τα γραφεία τους και να κατέβουν μαζί τους στο δρόμο. Στην απεργία συμμετείχαν και αρκετά σχολεία. Υπολογίζεται ότι το 15% των δασκάλων δεν εμφανίστηκε αυτή τη μέρα στις τάξεις. Μετά πορεύτηκαν ώς το λιμάνι, το πέμπτο κατά σειρά σε κίνηση σε όλη την Αμερική, το οποίο και έκλεισαν για όλη την υπόλοιπη μέρα, χωρίς κάποια αρχή να τολμήσει να παρέμβει. Μπορεί να μην παρέλυσε η πόλη εντελώς, αλλά το μήνυμα θα πρέπει να έφτασε ηχηρό και στα υπόλοιπα Occupy. Πέρα απ’ αυτό, όμως, υπήρξε και μια άλλη ιδέα, για την αντιμετώπιση του χειμώνα, ιδέα, που βασίστηκε στο γνωστό ρητό: «Όταν δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό, πάει το βουνό στον Μωάμεθ». Κι έτσι ξεπήδησε το «Occupy Colleges». Αρχικά ως κίνημα αλληλεγγύης και συμπαράστασης των φοιτητών στο Occupy Wall Street, αλλά και ως σύντροφος στις πορείες και διαδηλώσεις του. Τώρα τελευταία, που τα σχολεία άνοιξαν και οι φοιτητές γύρισαν στις σπουδές τους, το «Occupy Colleges» επεκτάθηκε και σε άλλους τομείς, πιο συγγενικούς με την ταυτότητα των μελών του. Αρχίζοντας απ’ τη δεύτερη μέρα του Νοέμβρη, πανεπιστήμια σ’ όλη τη χώρα θα συμμετάσχουν σε ειδικά προγράμματα διδασκαλίας γύρω από το κίνημα Occupy, έχοντας ως στόχο τη διεύρυνση του διαλόγου που πρωτοξεκίνησε στο Μανχάταν. Τα μαθήματα θα περιλαμβάνουν διαλέξεις για το «πώς φτάσαμε ως εδώ», για το «για ποιο λόγο καταλαμβάνουμε», για το «πού θα πάμε από δω και πέρα» και για χίλια άλλα δυο, ανοίγοντας παράλληλα διαύλους επικοινωνίας ανάμεσα στους μαθητές, δασκάλους, καθηγητές και προφανώς την κοινωνία. Μέχρι στιγμής 35 πανεπιστήμια έχουν δηλώσει συμμετοχή, η οποία και μέρα τη μέρα διευρύνεται. Τα μαθήματα φυσικά βιντεοσκοπούνται και μέσω του Διαδικτύου γίνονται κτήμα καθενός ενδιαφερόμενου.
Μ’ αυτά και με ‘κείνα, λοιπόν, όταν θα ξανάρθει η άνοιξη, ελπίζουμε να βρει την Αμερική, πιο μαχητική, πιο διαβασμένη, πιο συνειδητοποιημένη. Ποιος είπε ότι ο χειμώνας είναι μια νεκρή εποχή;
Σχόλια
