του Αλέξανδρου Τσίγγου
Η παγκοσμιοποίηση και ο ασπαζόμενος νεοφιλελευθερισμός επέβαλε την κυριαρχία της οικονομίας επί της πολιτικής. Ταυτόχρονα ευθυγράμμισε ανάλογα τις κατά τόπους πολιτικές ηγεσίες με την πίεση και την καθοδήγηση των τοπικών ελίτ, που έχουν διεθνοποιηθεί και αποτελούν αρμό του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Από το 1998, όταν ο δημοφιλής, νεαρός, ευειδής και λαοπρόβλητος πρόεδρος Κλίντον, φωτογραφίζονταν αγκαζέ με τον θριαμβευτικά νεοεκλεγέντα αρχηγό των Νέων Εργατικών Τόνυ Μπλερ,με την λεζάντα «Ο Τρίτος Δρόμος», έχουν περάσει 26 χρόνια. Ήταν ακριβώς τότε που οι δύο «καβαλέρος», εξαιρετικά δείγματα φωτογένειας και νεανικότητας, το καλύτερο δίδυμο για το πλασάρισμα της Παγκοσμιοποίησης, με το μειλίχιο σχεδόν αθώο χαμόγελο τους σαν πλασιέ διαφήμισης, έπειθαν τον δυτικό πολίτη, τον κάθε επαγγελματία και εμποράκο, πως το μικρό μαγαζί στο Μενίδι ή τον Εύοσμο, θα μπορούσε πλέον να πουλήσει στον μεγάλο αγοραστή στην Κίνα ή τις ΗΠΑ. Μια φαντασιακή πικραλίδα που την έφαγε ολόκληρη μια κοινωνία αποσβολωμένη μα και γεμάτη ελπίδα. Η ίδια ελπίδα που έφερνε η πτώση του τείχους του Βερολίνου και του Ανατολικού Μπλοκ.
Σαν καλοί πλασιέ πούλησαν το προϊόν τους σε Ανατολή και Δύση, Βορά και Νότο και έτσι ήρθε η Παγκοσμιοποίηση αλώνοντας και συνθλίβοντας τον παραγωγικό ιστό και τις δυνάμεις της κάθε χώρας, οδηγώντας τις κοινωνίες και τους λαούς στην εξαθλίωση τους.
Η νίκη της Οικονομίας πάνω στην Πολιτική ήταν ένα γεγονός. Έτσι όπως τα παραμύθια, το έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα, άλλαξε στο έγιναν αυτοί οι πλούσιοι, πλουσιότεροι και εμείς οι φτωχοί, φτωχότεροι.
Θα μου πείτε τί δουλειά έχει η κανέλα, οι BRICS και οι φαντασιώσεις της σοσιαλδημοκρατίας;
Έχουν να κάνουν στο πώς από την πολιτική, ιδεολογική και διπλωματική ισχύ του κάποτε Διεθνούς Κινήματος των Αδεσμεύτων, περάσαμε στην εναλλακτική συνταγή των BRICS. Σκοπός του κινήματος, σύμφωνα με τη διακήρυξη της Αβάνας (1978), ήταν να διασφαλίσει «την εθνική ανεξαρτησία, την εδαφική ακεραιότητα και την ασφάλεια των αδεσμεύτων χωρών στον αγώνα τους ενάντια στον ιμπεριαλισμό, την αποικιοκρατία, τον ρατσισμό και όλες τις μορφές ξένης επιθετικότητας, κατοχής, κυριαρχίας, ανάμειξης ή ηγεμονίας, καθώς και εναντίον των μεγάλων δυνάμεων και των συνασπισμών ισχύος». Η Παγκοσμιοποίηση και οι μηχανισμοί προπαγάνδας δεν άλωσαν μόνο τον ριζοσπαστισμό των Δυτικών κοινωνιών, αλλά πουλώντας χαϊμαλιά και καθρεφτάκια για ακόμα μια φορά μετά την Ισπανική Κατάκτηση της Λατινικής Αμερικής, μετασχημάτισαν και ευθυγράμμισαν τις ηγεσίες του Φτωχού Νότου με τα παραμύθια της Χαλιμάς και κατάφεραν η Οικονομία να κυριαρχήσει επάνω στην Πολιτική.
Έχει μόλις οκτώ μήνες που η Έκθεση Πλούτου των BRICS για το 2024 αποκάλυψε ότι ο συνολικός επενδύσιμος πλούτος από τις χώρες του μπλοκ BRICS ανέρχεται σε 45 τρισεκατομμύρια δολάρια, με τον πληθυσμό των εκατομμυριούχων να αναμένεται να αυξηθεί κατά +85% τα επόμενα δέκα χρόνια.
Εγώ γνωρίζω ότι «ο Παράδεισος των Πλουσίων πατάει στην Κόλαση των Φτωχών». Τα διθυραμβικά πρωτοσέλιδα των εφημερίδων των BRICS, πως και οι δικές τους οικονομίες μπορούν να παράξουν, όχι μόνο πλούτο , αλλά και πλούσιους, στα μάτια του κάθε σοβαρού ανθρώπου δημιουργεί τη βαθιά αίσθηση της γελοιότητας. Στον κόσμο που οκτώ άνθρωποι κατέχουν τόσο πλούτο, πλούτο που αντιστοιχεί σε τέσσερα δισεκατομμύρια ανθρώπους, δεν είναι κάτι αστείο. Ο αγώνας των BRICS όπου η Οικονομία καπελώνει την Πολιτική, σηματοδοτεί και την ήττα όχι μόνο των λαών τους αλλά και την δυσωδία των κατ’ επίφαση Δημοκρατιών τους. Κάτι τέτοιο είναι μια αυταρχική, γεμάτη νεποτισμό τυραννία με τη λέξη Republic στο περιτύλιγμα.
Φτάνουμε έτσι και στα 134 σημεία που κατέληξαν οι BRICS στο Καζάν.
Σε ένα κείμενο που δεν υπάρχει η παραμικρή αναφορά για τις μεταναστευτικές ροές, την εξαθλίωση που προκαλούν οι πόλεμοι οι οποίοι επιβάλουν τα οικονομικά συμφέροντα της Παγκοσμιοποιημένης πλέον Ελίτ, και όπου δεν γίνεται ούτε μια αναφορά στην λέξη γενοκτονία στην Γάζα. Που εξισώνει θύτες και θύματα (άρθρο 30), και χαιρετίζει τις «πρωτοβουλίες» του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου, (αλήθεια ποιές πρωτοβουλίες; ) παρακάμπτοντας το περιεχόμενο της προσφυγής της Νότιας Αφρικής ενάντια στο Ισραήλ, κατανοείς ότι οι ελπίδα των BRICS είναι φρούδα και το ίδιο ξύλινη στον λόγο, το ίδιο χρηματοπιστωτική όσο η χρηματοπιστωτική φούσκα της Δύσης. Και προσθέτω:
Άρθρο 6
Όταν ζητούν δίκαιη συμμετοχή στην Παγκοσμιοποίηση.
Όταν δεν αμφισβητούν τον ΟΗΕ στο πώς θεμελιώθηκε.
Όταν υιοθετούν τον όρο «βιώσιμη ανάπτυξη».
Άρθρο 7
Όταν δεσμεύονται για τη βελτίωση της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Όταν ζητούν μεγαλύτερη συμμετοχή για τη βελτίωση της παγκόσμιας διακυβέρνησης.
Όταν αποδέχονται τη λογική των ποσοστώσεων στα φύλα και όχι με μέτρο την αξιοσύνη των ανθρώπων ασχέτως του φύλου που είναι.
Όταν αποδέχονται τον κυριαρχικό ρόλο των G20 στην παγκόσμια οικονομία.
Άρθρο 8
Όταν ζητούν διευρυμένη συμμετοχή στο Συμβούλιο Ασφαλείας αλλά δεν συζητούν την άρση της αρνησικυρίας (του βέτο των πέντε χωρών που είναι μόνιμοι εκπρόσωποι).
Όταν μιλούν για νόμιμες φιλοδοξίες των αφρικανικών χωρών (στη συμμετοχή σε ένα διεθνές σύστημα, δομών και θεσμών που θεμελιώθηκε για την ανισότητα και την επιβολή της στον πλανήτη).
Άρθρο 9
Όταν αποδέχονται χωρίς κριτική τον ρόλο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, τον οργανισμό στο θεάρεστο έργο του (βλέπε για παράδειγμα την αποδοχή των τρόπων κανόνων λειτουργίας και απονομής δικαιοσύνης στην Ελλάδα, έργο υποδείξεων του ΠΟΕ κ.ά.).
Άρθρο 10
Όταν ανησυχούν για το κλεμμένο χρήμα που το έχουν κατατεθειμένο στις δυτικές τράπεζες και παράλληλα ανησυχούν για την διασφάλιση ότι δεν θα τους το δεσμεύσουν.
Άρθρο 11
Όταν αποδέχονται την φύση και το ρόλο του ΔΝΤ ως εργαλείο επιβολής και ζητούν απλώς την καλύτερη χρήση των πόρων του.
Όταν επικαλούνται τη συμφωνία του Bretton Woods για μεταρρύθμιση της συμφωνίας (το Bretton Woods είναι νεκρό από το 1971).
Όταν χαιρετούν το νέο διοικητικό συμβούλιο του ΔΝΤ και τις εργασίες του.
Άρθρο 12
Όταν μιλούν για βελτίωση του Διεθνούς Χρηματοπιστωτικού Συστήματος και ζητούν μεγαλύτερο μερίδιο από τη λειτουργία του (μεγαλύτερο μερίδιο από τη ληστρική του δράση απέναντι στον άνθρωπο δούλο).
Όταν μιλούν για βελτίωση της λειτουργίας του ΔΝΤ.
Όταν εναποθέτουν το όλο θέμα στους διοικητές των Κεντρικών τους Τραπεζών.
Άρθρο 13
Όταν αποδέχονται την Ατζέντα 2030 του ΟΗΕ και μιλούν για «βιώσιμη και αειφόρο ανάπτυξη».
Άρθρο 14
Όταν αναγνωρίζουν ως ανώτατο κορυφαίο παγκόσμιο φόρουμ τη Σύνοδο των G20 στο να ορίσει τους όρους για πολυμερή οικονομική και χρηματοπιστωτική συνεργασία.
Όταν το παραπάνω όργανο θα διασφαλίσει τον πόλεμο κατά της πείνας (το ίδιο που δημιουργεί την πείνα δηλαδή).
Υποστηρίζοντας τον Παγκόσμιο μηχανισμό για την αντιμετώπιση της «Κλιματικής αλλαγής».
Χρησιμοποιώντας τη λέξη «συμπερίληψη» για συμμετοχή της Αφρικανικής Ένωσης στους G20.
Άρθρο 15
Όταν υπάρχει αποδοχή στις συμβάσεις του ΟΗΕ και τα πρωτόκολλα του Κιότο και Παρισιού για την «κλιματική αλλαγή».
Όταν συζητώντας και επικροτώντας τον ρόλο των καταβοθρών στην αποθήκευση του διοξειδίου του άνθρακα και τη μείωση των εκπομπών του, πρεσβεύοντας πως αυτό προκαλεί το φαινόμενο του Θερμοκηπίου.
Άρθρο 16
Όταν υπάρχει αποδοχή στους κανόνες που έχουν επιβληθεί για τη «διάσωση» της βιοποικιλότητας και το ζήτημα του παγκόσμιου υπερπληθυσμού.
Άρθρο 19
Όταν συζητώντας για την ερημοποίηση της γης, παραλείποντας την αναφορά στις εφαρμογές της Τροποποίησης του Καιρού που έχουν «τρυπήσει ταβάνι» από τις χώρες των Αραβικών Εμιράτων.
Άρθρο 21
Όταν συζητώντας για ύπαρξη Δημοκρατίας μέσω της Παγκόσμιας Διακυβέρνησης.
Άρθρο 22
Όταν υπάρχει αποδοχή της θεωρίας της woke κουλτούρας, επικαλούμενοι την αύξηση της ρητορικής μίσους, των σύγχρονων μορφών ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, την ξενοφοβία (σαν να διαβάζεις κείμενο της Ούρσουλα Φον Ντε Λάιεν).
Άρθρο 56
Όταν εκφράζοντας την ανησυχία για την εκθετική εξάπλωση και τον πολλαπλασιασμό της παραπληροφόρησης, συμπεριλαμβανομένης της διάδοσης ψευδών αφηγήσεων και ψευδών ειδήσεων, καθώς και της ρητορικής μίσους ειδικά σε ψηφιακές πλατφόρμες που τροφοδοτούν τη ριζοσπαστικοποίηση και τις συγκρούσεις.
Όταν όλο το κείμενο στην πραγματικότητα είναι αποδοχή του επιδιωκόμενου παγκοσμίου συστήματος διακυβέρνησης, αξιών, καταλυτικού και κυριαρχικού επεμβατικού ρόλου του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, αποδοχής περί πανδημιών, ψηφιακών μετασχηματισμών, της χρήσης της Τεχνητής Νοημοσύνης, του ηλεκτρονικού εμπορίου και των πλατφορμών των BIG 4
Όταν γίνεται φανερό ότι ζητώντας την βελτίωση ενός διεθνούς ληστρικού τραπεζικού συστήματος (διαφορετικά θα φτιαχτεί ένα «δικό σου» πάνω στα ίδια χαρακτηριστικά τόκων και εκμετάλλευσης), ουσιαστικά πρόκειται για πλήρη αποδοχή κάθε νόρμας που επιβάλει η διεθνής Ελίτ. Συνεπώς ζητώντας μερίδιο σε όλο αυτό το μοντέλο, εεε, τότε έχουν προστεθεί τόνοι κανέλας στο σάπιο αυτό κρέας για να μη μυρίζει.
Σαν απάντηση σε όλα αυτά, μπορώ να σκεφτώ τρεις ομιλίες από το παρελθόν. Την ομιλία του Πατρίς Λουμούμπα στις 30 Ιουνίου του 1960 για την Ανεξαρτησία του Κονγκό, την ομιλία του Τσε Γκεβάρα τον Δεκέμβριο του 1964 στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ και την ομιλία του Μαουμάρ Καντάφι πάλι στη Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ, στις 23 Σεπτεμβρίου του 2009.
Πολύ σωστά θα μου πείτε, όχι τυχαία, είναι και οι τρεις δολοφονημένοι.
* Ατάκα από το έργο «Πολίτικη Κουζίνα»
