Η εθνική αυτοϋποτίμηση έχει από πάντα θεωρητικούς «οδηγούς», οι οποίοι την εκμεταλλεύονται χαϊδεύοντας το δικό τους αδήλωτο συμφέρον – και μάλιστα πλειοψηφώντας, προπάντων στις εποχές της υποτέλειας. Σήμερα όμως, σε μια Ελλάδα που παραδίνεται με σαστισμένα τα χέρια της, κάνουν κάτι πολύ παραπάνω. Κολακεύουν την ταπείνωση της συνείδησης των πολιτών, γεμίζουν με την άδεια λάμψη των ξένων «προστατών» την ανάσα της ψευδαίσθησης όσων παραιτήθηκαν από το κουράγιο, και λεκιάζουν την προσμονή της αλήθειας με την εκλεπτυσμένη λήθη των ιδανικών, κυρίως όταν τα τελευταία φωτίζουν την ελευθερία κάθε πατρίδας.
Έτσι η ομοφωνία των συναδέλφων μου της Νομικής Σχολής του ΑΠΘ, καταπλήσσοντας κάθε άνθρωπο που επιμένει να αισθάνεται μέσα στο μέλλον την περιπέτεια του παρόντος, οδηγήθηκε στην απόφαση να αποδώσει την ύψιστη πανεπιστημιακή τιμή στον Jean-Claude Juncker, έναν Ευρωπαίο αξιωματούχο, o οποίος, με τη στρατηγική του «φιλικού» αυταρχισμού, υποτιμά «προστατευτικά» και αμετανόητα, στα έργα και τα λόγια, και αυτήν εδώ την πατρίδα. H ανήξερη ύβρις, μέσα στην τελετή της, ενδύθηκε το πιο γιορτινό της χαμόγελο, έχοντας ως επίκεντρο των δρωμένων της ένα από τα επισημότερα κτήρια της Θεσσαλονίκης. Γι’ αυτό η πόλη δεν ήξερε πια τι να αντέξει: την αμήχανη οργή της, την αγνοημένη καθημερινή αγωνία των κατοίκων της ή την αποκαθήλωση των διανοουμένων που ομοφώνησαν;
Ούτως η άλλως η αλήθεια θα πονά από αυτήν την αναγόρευση. Στο εξής η ακαδημαϊκή συνείδηση θα εκτίθεται μπροστά στη συνύπαρξη – στον κατάλογο των επιτίμων διδακτόρων του μεγαλύτερου πανεπιστημίου της Ελλάδας – του ονόματος του Jean-Claude Juncker με τα εθνικά ονόματα του Οδυσσέα Ελύτη και του Μίκη Θεοδωράκη – μεταξύ άλλων άξιων προσώπων. Και στο βάθος της αλήθειας θα αναπνέει το αθέατο γεγονός της: η Σκέψη που θα ματώνει, ώσπου να χυθεί κάποτε από τα σπλάγχνα της το άλλο φως.
* Ο Παναγιώτης Δόικος είναι Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης
