Ένα πραγματικό άλλοθι πρέπει να είναι προετοιμασμένο με κάθε λεπτομέρεια. Και δεν προετοιμάζει κανείς ένα τέτοιο άλλοθι παρά μόνον όταν σκοπεύει να διαπράξει ένα έγκλημα… Το άλλοθι αποτελεί μέρος και μάλιστα ουσιώδες του εγκλήματος. Πάρτε για παράδειγμα την πολιτική. Όταν προετοιμάζουν έναν πόλεμο, φροντίζουν από πριν να έχουν θαυμάσια άλλοθι, αφήστε πια τα πραξικοπήματα. Ο ένοχος είναι πάντα το ίδιο το θύμα, ο δράστης έχει το άλλοθί του…
Μπέρτολτ Μπρέχτ
Τραγικά επίκαιρα τα λόγια του Μπέρτολτ Μπρέχτ. Εκφωνητής τους, η Μάνια Παπαδημητρίου, ανεβασμένη σε μια σκάλα έξω από την καμένη Marfin της οδού Σταδίου, τον τόπο ενός απίστευτου εγκλήματος που στοίχησε τη ζωή σε τρεις υπαλλήλους της Τράπεζας και πάγωσε τις ψυχές και τις συνειδήσεις όλων των Ελλήνων…
Ήταν Πέμπτη απόγευμα. Μια ομάδα ανθρώπων της τέχνης που αυτοπροσδιορίζονται ως «Καλλιτέχνες ενάντια στο Μνημόνιο» φορώντας μαύρα μπλουζάκια με το σύνθημα «κάτω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι» δίνουν ραντεβού έξω από το παλιό Χρημαστήριο στην οδό Σοφοκλέους. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα ακολουθήσει εκτός από τους πρωταγωνιστές της πρωτοβουλίας. Οι πληροφορίες μιλούν για μια εναλλακτική ξενάγηση – δρώμενο που θα εξελιχθεί σε κάποια φορτισμένα και συμβολικά σημεία της πόλης. Το τι ακολούθησε σ’ αυτά τα τρία σημεία αλλεπάλληλων… εγκλημάτων (Χρηματιστήριο, Μαρφίν και Βουλή) είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια, καθώς επρόκειτο για διαδοχικές παραστάσεις δρόμου με ένα διαυγέστατο πολιτικό μήνυμα.
Αφετηρία (και πρώτη στάση) υπήρξε η οδός Σοφοκλέους, εκεί όπου μεγαλούργησε ο (παλιός) ναός του άυλου χρήματος, εκεί όπου τα ΜΑΤ δεν εισβάλλουν ποτέ (όπως π.χ. στην Ακρόπολη…), καθώς ένοχοι δεν αναγνωρίζονται, ούτε… φυσικά υπάρχουν… Ο Γιώργος Ζιόβας και η Μάνια με μια ντουντούκα ο καθένας στο χέρι ξεδίπλωσαν την αφήγηση αυτής της αιματηρής χρηματιστηριακής λέσχης που αφάνισε το 1999 τις οικονομίες χιλιάδων ελληνικών νοικοκυριών. Εκεί που θριάμβευσε ο επενδυτής αφήνοντας απλήρωτους υπαλλήλους και εργάτες, εκεί που χτίστηκε και κατέρρευσε ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας, εκεί, δηλαδή, που πήραμε τη μετοχή μας λάθος κι αλλάξαμε εποχή…
Δεύτερη στάση η Marfin στην οδό Σταδίου. Ο θρίαμβος του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία επί σκηνής. Η Μάνια πάλι, και ο Κίμων Ρηγόπουλος υποδυόμενος τον Βγενόπουλο, ανεβασμένοι σε δυο σκάλες, αφηγήθηκαν τη λαμπρή πορεία του αυτοδημιούργητου τραπεζίτη, την οικοδόμηση της αυτοκρατορίας του. Θύμισαν τα τρία κότερα και τους τρεις νεκρούς, την πλήρη συμμετρία που επαληθεύει το πάθος του τραπεζίτη για τους ανθρώπους και τους αριθμούς. «Με κατηγορούν ως ηθικό αυτουργό των τριών εργαζομένων στην τράπεζά μου. Ποιον εμένα που προσφέρω απλόχερα υποτροφίες στη μνήμη τους. Με κατηγορούν επειδή λέει δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου και διαφυγής στην Τράπεζά μου… Μα, σε ποιους τα λένε αγαπητοί συμπολίτες. Αυτά είναι ψιλά γράμματα αυτά τα επικαλούνται οι εχθροί της ανάπτυξης, τα βαρίδια, σ’ αυτό το θαύμα που χτίζω και το θαύμα μου, κάθε θαύμα απαιτεί θυσίες. Αποφάσισα, λοιπόν, κι εγώ να σας θυσιάσω…», αναφώνησε προστάζοντάς μας να δουλεύουμε και να σκάσουμε…
Τελευταία στάση η Βουλή των Ελλήνων. Εκεί η Κάτια Γέρου και ο Θάνος Μιχαλάς αυτή τη φορά παρότρυναν το κοινό να φωνάξει τη λέξη «αξιοπρέπεια» σε 15 γλώσσες, ενώ οι ίδιοι «έπλεκαν» ένα εμπνευσμένο λογοπαίγνιο με τις λέξεις «Μνήμη, μνημόνιο, μνημόσυνο, μνήμα». Η ευφάνταση παρέμβαση των καλλιτεχνών ολοκληρώθηκε με ένα σύντομο δρώμενο από νεότερους ηθοποιούς που αναπαριστούσε σκηνές βίας και καταστολής.
Όσοι είχαν την τύχη να δουν αυτή την «έξοδο» των αριστερών καλλιτεχνών, κατάλαβαν τη δύναμη και τη ζωντάνια της τέχνης. Αντιλήφθηκαν ότι ο πολιτισμός όταν το αποφασίσουν οι άνθρωποί του δεν είναι περιττή ούτε ανώδυνη πολυτέλεια.
Ήταν Πέμπτη απόγευμα. Μια ομάδα ανθρώπων της τέχνης που αυτοπροσδιορίζονται ως «Καλλιτέχνες ενάντια στο Μνημόνιο» φορώντας μαύρα μπλουζάκια με το σύνθημα «κάτω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι» δίνουν ραντεβού έξω από το παλιό Χρημαστήριο στην οδό Σοφοκλέους. Κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς θα ακολουθήσει εκτός από τους πρωταγωνιστές της πρωτοβουλίας. Οι πληροφορίες μιλούν για μια εναλλακτική ξενάγηση – δρώμενο που θα εξελιχθεί σε κάποια φορτισμένα και συμβολικά σημεία της πόλης. Το τι ακολούθησε σ’ αυτά τα τρία σημεία αλλεπάλληλων… εγκλημάτων (Χρηματιστήριο, Μαρφίν και Βουλή) είναι δύσκολο να περιγραφεί με λόγια, καθώς επρόκειτο για διαδοχικές παραστάσεις δρόμου με ένα διαυγέστατο πολιτικό μήνυμα.
Αφετηρία (και πρώτη στάση) υπήρξε η οδός Σοφοκλέους, εκεί όπου μεγαλούργησε ο (παλιός) ναός του άυλου χρήματος, εκεί όπου τα ΜΑΤ δεν εισβάλλουν ποτέ (όπως π.χ. στην Ακρόπολη…), καθώς ένοχοι δεν αναγνωρίζονται, ούτε… φυσικά υπάρχουν… Ο Γιώργος Ζιόβας και η Μάνια με μια ντουντούκα ο καθένας στο χέρι ξεδίπλωσαν την αφήγηση αυτής της αιματηρής χρηματιστηριακής λέσχης που αφάνισε το 1999 τις οικονομίες χιλιάδων ελληνικών νοικοκυριών. Εκεί που θριάμβευσε ο επενδυτής αφήνοντας απλήρωτους υπαλλήλους και εργάτες, εκεί που χτίστηκε και κατέρρευσε ο μύθος της ισχυρής Ελλάδας, εκεί, δηλαδή, που πήραμε τη μετοχή μας λάθος κι αλλάξαμε εποχή…
Δεύτερη στάση η Marfin στην οδό Σταδίου. Ο θρίαμβος του αυτοδημιούργητου επιχειρηματία επί σκηνής. Η Μάνια πάλι, και ο Κίμων Ρηγόπουλος υποδυόμενος τον Βγενόπουλο, ανεβασμένοι σε δυο σκάλες, αφηγήθηκαν τη λαμπρή πορεία του αυτοδημιούργητου τραπεζίτη, την οικοδόμηση της αυτοκρατορίας του. Θύμισαν τα τρία κότερα και τους τρεις νεκρούς, την πλήρη συμμετρία που επαληθεύει το πάθος του τραπεζίτη για τους ανθρώπους και τους αριθμούς. «Με κατηγορούν ως ηθικό αυτουργό των τριών εργαζομένων στην τράπεζά μου. Ποιον εμένα που προσφέρω απλόχερα υποτροφίες στη μνήμη τους. Με κατηγορούν επειδή λέει δεν υπήρχε έξοδος κινδύνου και διαφυγής στην Τράπεζά μου… Μα, σε ποιους τα λένε αγαπητοί συμπολίτες. Αυτά είναι ψιλά γράμματα αυτά τα επικαλούνται οι εχθροί της ανάπτυξης, τα βαρίδια, σ’ αυτό το θαύμα που χτίζω και το θαύμα μου, κάθε θαύμα απαιτεί θυσίες. Αποφάσισα, λοιπόν, κι εγώ να σας θυσιάσω…», αναφώνησε προστάζοντάς μας να δουλεύουμε και να σκάσουμε…
Τελευταία στάση η Βουλή των Ελλήνων. Εκεί η Κάτια Γέρου και ο Θάνος Μιχαλάς αυτή τη φορά παρότρυναν το κοινό να φωνάξει τη λέξη «αξιοπρέπεια» σε 15 γλώσσες, ενώ οι ίδιοι «έπλεκαν» ένα εμπνευσμένο λογοπαίγνιο με τις λέξεις «Μνήμη, μνημόνιο, μνημόσυνο, μνήμα». Η ευφάνταση παρέμβαση των καλλιτεχνών ολοκληρώθηκε με ένα σύντομο δρώμενο από νεότερους ηθοποιούς που αναπαριστούσε σκηνές βίας και καταστολής.
Όσοι είχαν την τύχη να δουν αυτή την «έξοδο» των αριστερών καλλιτεχνών, κατάλαβαν τη δύναμη και τη ζωντάνια της τέχνης. Αντιλήφθηκαν ότι ο πολιτισμός όταν το αποφασίσουν οι άνθρωποί του δεν είναι περιττή ούτε ανώδυνη πολυτέλεια.
Δηλώσεις έξι «πρωταγωνιστών της πρωτοβουλίας» καλλιτέχνες κατά του Μνημονίου: «Κάτω απ’ όλα είμαστε άνθρωποι».
Σ.Μ.
Σχόλια
