του Αριστοτέλη Γ. Καλλή*
Πριν από λίγες μέρες διάβασα μια συγκλονιστική αναφορά-μαρτυρία της δικής μας Σοφίας Μπαλτά για τα όσα αντιμετωπίζει σχετικά με την υγεία της σ’ ένα κατ’ όνομα «σύγχρονο» Ελληνικό κράτος, όπου η υγεία έγινε πλέον προνόμιο των ολίγων, με ενορχηστρωτή έναν τυχάρπαστο υπουργό Υγείας που μετέτρεψε τον δημόσιο χαρακτήρα του σε ιδιωτικό, αγνοώντας επιδεικτικά έναν φτωχοποιημένο πλέον λαό μετά από μια μακρά περίοδο μνημονίων και οικονομικής κρίσης.
ΔΕΝ ΜΕ ενδιαφέρει η πολιτική με τη σημερινή της δομή, για όσους προστρέξουν να βγάλουν συμπεράσματα, ότι δήθεν βάσει ιδεολογίας βγάζω τα αντίστοιχα συμπεράσματα. Ούτως ή άλλως δηλώνω εδώ και πολλά χρόνια ιδεολογικά στεγασμένος, κομματικά άστεγος και κοινωνικά μάχιμος.
Πολλές φορές έχω αισθανθεί την απέραντη μοναξιά, όπως οι περισσότεροι, του πολίτη ως αποτέλεσμα των ενεργειών και των μεν και των δε, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο εξυπηρετούνται όλως τυχαίως(;) άψογα μεταξύ τους, ιδιαίτερα σε θέματα υγείας, και όχι μόνο.
Τους μεν μέμφομαι για την αναλγησία τους έναντι του πόνου ενός λαού (βλ. τον κρετίνο και τυχάρπαστο υπουργό Υγείας που τα διαλύει όλα στο βωμό του ιδιωτικού κέρδους), και τους δε που όταν απέκτησαν κατά καιρούς την εξουσία δεν ανταποκρίθηκαν πλήρως και όπως θα έπρεπε (πλην φωτεινών εξαιρέσεων) έναντι της ιδεολογίας που καταχράστηκαν και που είχε, έχει και θα έχει ως βάση την μέγιστη αξία, που είναι ο άνθρωπος πέρα από την κοινωνική του θέση ή την οικονομική του ισχύ .
Κάνω έκκληση λοιπόν στον πολιτικό κόσμο του Νομού μας, κυρίως αυτούς που διαχειρίζονται την εξουσία και μπορούν να έχουν τον πρώτο λόγο στις αποφάσεις, να διαβάσουν αυτό το συγκλονιστικό κείμενο ενός ανθρώπου που σκοινοβατεί ανάμεσα στη ζωή και στο θάνατο γιατί κάποιοι κρετίνοι των υψηλών κλιμακίων της πολιτικής (επαγγελματίες γυρολόγοι) θεωρούν τους εαυτούς τους μικρούς θεούς… Έλεος πια. Αυτή η γυναίκα μπορεί να ήταν η αδερφή σας, η γυναίκα σας, η μάνα σας… το παιδί σας.
Επιπλέον, το όλο αυτό συγκλονιστικό κείμενο έφερε στο μυαλό μου την περιπέτεια της δικής μου μάνας, που η λευχαιμία της ήταν το δικό μου «εισιτήριο» για να «ξεναγηθώ» πριν από χρόνια στον «θαυμαστό κόσμο» του συστήματος υγείας της χώρας μας, που στηρίζεται καθαρά σε μεμονωμένες περιπτώσεις Ιατρών πού τηρούν τον όρκο τους (πέρα από την οποία κομματική τους ταυτότητα) και σώζουν, μαζί με τους ανθρώπους, και τη φήμη της Επιστήμης και του λειτουργήματος που ασκούν αφιλοκερδώς τις περισσότερες φορές.
ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ με την κραυγή αγωνίας της Σοφίας στη σκέψη μου ήρθαν και τα δημοσιεύματα σχετικά με την πριγκίπισσα της Αγγλίας Κέιτ Μίντλετον και τη διαφορετική αντιμετώπιση, τη διαφορετική προσέγγιση, τη διαφορετική διαδικασία επίλυσης ενός αντίστοιχου τραγικού γεγονότος που αποδεικνύει τον ταξικό χαρακτήρα της Υγείας, της Παιδείας, της προοπτικής εν γένει των προβλημάτων των ανθρώπων που δεν έχουν την οικονομική και κοινωνική ισχύ.
Όταν λοιπόν η αδικία γίνεται ο υπέρτατος νόμος του κράτους, τότε η αντίσταση γίνεται η υπέρτατη υποχρέωση του καθενός από εμάς, γιατί αυτός ο περήφανος λαός που ούτε συνέφαγε, ούτε συνέπραξε στην καταστροφή αυτού του τόπου, δεν αξίζει αυτή την τιμωρία. Αντισταθείτε… πριν είναι πολύ αργά και ο χρόνος εκδικηθεί την απραξία και την αδιαφορία μας προς τον κάθε συνάνθρωπό μας.
Τέλος, διαβάστε το συγκλονιστικό αυτό κείμενο της Σοφίας (που παραθέτω αμέσως μετά), όπως χαρακτηριστικά τα γράφει η ίδια, που της εύχομαι από καρδιάς, όπως και σε κάθε αντίστοιχη περίπτωση, να πάνε όλα καλά.
«Πριν 4 μήνες!!! (γράφει) Και να ’μαι σήμερα εδώ, να παλεύω να βρω νοσοκομείο να χειρουργηθώ μήπως σώσω τη ζωή μου. Η κάθε μέρα μετράει, κάθε μέρα που περνάει μπορεί να μου δώσει μια νέα μετάσταση… Πριν 2 εβδομάδες πήγα σε μεγάλο νοσοκομείο των Αθηνών με ένα σπινθηρογράφημα στα χέρια μου που έδειχνε 10 εστίες στα οστά, από κεφάλι μέχρι λεκάνη. Με ιστορικό καρκίνου του μαστού πριν 5 χρόνια, η λογική λέει ότι σου κάνουν επί τόπου εισαγωγή, κάνουν τις απαραίτητες εξετάσεις, μπαίνεις αμέσως χειρουργείο και συνεχίζεις με χημειοθεραπείες-ακτινοβολίες το γρηγορότερο δυνατόν.
Αντί για το λογικό, όμως, έφυγα με 4 παραπεμπτικά για εξετάσεις, που μου πήρε 2 εβδομάδες να κλείσω τα ραντεβού και να πάρω τα αποτελέσματα. Ενημέρωσα ότι είμαι έτοιμη αλλά έπεσα πάνω σε άδεια του Ογκολόγου (φυσικά άνθρωποι είναι και αυτοί και δικαιούνται άδειας, απλά δεν υπάρχουν όχι αντικαταστάτες, αλλά ούτε το απαραίτητο προσωπικό), και μαζί με το τριήμερο θα καλέσω την ερχόμενη Τρίτη για να μου κλείσει ραντεβού να με δει… Αυτό όλο εννοείται ότι έγινε μέσω γνωστού του γνωστού ω γνωστέ, αλλιώς ούτε την πόρτα του Νοσοκομείου δεν θα είχα δει μέχρι σήμερα.
Στο μεταξύ οι πόνοι στα κόκκαλα είναι δικό μου θέμα πώς θα τους αντιμετωπίσω, στο μεταξύ δεν έχει σημασία εάν είμαι από την επαρχία και κάποιες εξετάσεις γίνονται μόνο στην Αθήνα, δεν έχει σημασία αν μπορώ ή όχι να οδηγήσω, δεν έχει σημασία εάν έχω να πληρώσω τη συμμετοχή μου ή όχι, δεν έχει σημασία εάν πρέπει με ηρεμία αυτές τις μέρες, αντί να λέω 20 φορές την ημέρα το πρόβλημά μου σε φίλους και γνωστούς για να βρούμε μαζί λύση, να είχα περισσότερο χρόνο να περάσω με τον γιο μου, να τον ηρεμήσω, να του εξηγήσω, να προσπαθήσουμε μαζί να διαχειριστούμε το τσουνάμι που μας έχει διαλύσει.
Τίποτα δεν έχει σημασία… Την πρώτη φορά ήμουν ανασφάλιστη το 2018 και όμως όλα κύλησαν ομαλά και γρήγορα. 5 χρόνια μετά είμαι ασφαλισμένη, αλλά η Υγεία έχει διαλυθεί. Εάν είχα κομπόδεμα θα ήμουν ήδη στο Ιδιωτικό νοσοκομείο από την πρώτη μέρα. Δεν έχω όμως. Είμαι σε αυτή την κατηγορία οικογένειας που με το ζόρι βγάζει κάθε μήνα τις 30 μέρες. Και ήδη με όλα αυτά ο Μάρτιος ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ και δεν θα βγει ούτε ο Απρίλης ούτε ο Μάης, δεν λέω παραπάνω, γιατί στόχος είναι να υπάρχω μέχρι τότε… Και λυπάμαι που κάποιοι άνθρωποι επέλεξαν να με φέρουν σε αυτή τη δύσκολη θέση, να παρακαλάω φίλους και γνωστούς ή να ψάχνω πολιτικό μέσο για να σώσω τη ζωή μου»…
* Επ. Πρ. Εμπορικού Συλλόγου Νεμέας, πτ. Πολιτικού Τμήματος Νομικής Σχολής Αθηνών, nemeahistory.blogspot.com
