Ένα σημείωμα για τον Νοέμβρη
Το παρόν σημείωμα υποτίθεται ότι θα προσπαθούσε να αναδείξει το κόκκινο νήμα που συνδέει την εξέγερση του Πολυτεχνείου με το σήμερα. Μια εξέγερση που σε λίγες μέρες θα «εορταστεί» με κάθε επισημότητα από τις πολιτικές νεολαίες και το κίνημα με τον γνωστό και αφυδατωμένο τρόπο. Μερικές εκατοντάδες κόσμου θα «πλακώνεται» για τους χώρους και τα τραπεζάκια, μέσα σε ένα ίδρυμα ασφυκτικά περικυκλωμένο από την αστυνομία και όλη η κατάσταση θα θυμίζει απελπιστικά ντέρμπι αιωνίων. Μέσα οι χούλιγκανς ξεδίνουν υπό την επίβλεψη του κράτους και έξω η πραγματικότητα προχωράει με την αδυσώπητη ροή της.
Υπάρχει όντως σύνδεση ή όλα αυτά είναι στο μυαλό κάποιων «κολλημένων»; Υπάρχει. Και όχι μόνο μία. Υπάρχουν πολλές όχι μόνο συνδέσεις αλλά και αναλογίες με το τότε. Πέρα από την προφανή αναλογία ότι και τα δύο καθεστώτα, και η χούντα και η τρόικα, είναι ξενοκίνητα, υπάρχει και μια άλλη πολύ σημαντική, που σε αυτή θα ήταν καλό να επικεντρωθούμε. Αυτή, της νεολαίας και του ρόλου που έπαιξε. Και τότε υπήρχε η νεολαία που ασφυκτιούσε. Που ήθελε να αναπνεύσει τον αέρα της ελευθερίας, τον αέρα της αλλαγής. Και σιγά-σιγά, αρχίζοντας από τις παρέες, από τους συλλόγους και από αλλού, πραγματοποίησε μια εξέγερση που άλλαξε μια και καλή τον πολιτικό και κοινωνικό χάρτη της χώρας, που γκρέμισε μια σειρά από βεβαιότητες και συμβιβασμούς, που ριζοσπαστικοποίησε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους. Βέβαια μόνο αηδία μπορεί να αισθανθεί κάποιος για το πού κατάντησαν πολλoί αυτής της γενιάς, αλλά τουλάχιστον την κρίσιμη στιγμή έπαιξαν τον ρόλο που τους αναλογούσε και πολλά από τα δικαιώματα που απολαμβάνουμε τώρα, ό,τι έχει απομείνει τουλάχιστον, οφείλονται στους αγώνες που δόθηκαν τότε. Αυτή την αναλογία πρέπει να την κρατήσουμε και να την εμβαθύνουμε όσο μπορούμε – τόσο σε περιεχόμενο όσο και σε πρακτικές.
Κάποιοι παλιότεροι λέγανε: «μεγάλη αναταραχή, θαυμάσια κατάσταση». Συμφωνούμε, αλλά παράλληλα η κατάσταση πλέον έχει προχωρήσει ακόμα πιο πολύ. Όταν σου επιφυλάσσουν μια ζωή χωρίς μέλλον, όχι «απλά» με μαύρο μέλλον, αλλά χωρίς καθόλου μέλλον γιατί τότε να μην δημιουργήσουμε το δικό μας μέλλον. Γιατί να μην ορίσουμε εμείς πλέον τη μοίρα μας. Αφού πλέον, δυστυχώς ή ευτυχώς, οι αυταπάτες όχι απλά έχουν διαλυθεί αλλά ούτε καν πλασάρονται πια, γιατί να μην φωνάξουμε δυνατά τις επιθυμίες μας και τις ανάγκες μας. Ήρθε πια ο καιρός να πάρουμε όλες τις χρωματιστές κιμωλίες που μπορούμε να κρατήσουν τα δυο μας χέρια και να ζωγραφίσουμε στο μαυροπίνακα της ζωής ένα αύριο που θα είναι φωτεινό, δροσερό και πάνω από όλα θα γεμίζει τις καρδιές μας με πάθος, με ελπίδα και με δημιουργία.
Να πούμε το δικό μας ανυποχώρητο όχι
Ο Δημήτρης Α.Σεβαστάκης σε ένα άρθρο του με τίτλο «Η μειλίχια κτηνωδία», στην Ελευθεροτυπία, 20/10/2010, έγραφε: «αυτό που σου ζητάνε, αυτό που χρωστάς, είναι κάτι άλλο, βαθύτερο, πιο απόλυτο και μη μετρήσιμο. Ζητάνε την ενδοτικότητα, τη δουλεία, την τρομαγμένη παραδοχή. Ναι σε όλα, ένα τραυλό “ναι”, ένα ανυποχώρητο “ναι”, ένα “ναι” που να μη δέχεται απλώς, αλλά να συντρίβει». Σε αυτό το τραυλό ναι, όλοι εμείς πρέπει να πούμε το δικό μας συνειδητό, εξεγερμένο, αποφασιστικό και γεμάτο αξιοπρέπεια όχι. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να περπατήσουμε ξανά το δρόμο της εξέγερσης. Όλοι εμείς, οι νέοι και οι νέες αυτής της χώρας θα πρέπει να γίνουμε ξανά η δύναμη που θα γείρει με αποφασιστικό τρόπο την πλάστιγγα υπέρ της αλλαγής. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει και να μισήσουμε. Όχι απλά να γεμίσουμε την ψυχή μας με μίσος και καταστροφή, όπως διαλαλούν και πράττουν με επαναλαμβανόμενο ρυθμό κάποια κομμάτια του κινή ματος, αλλά να μισήσουμε βαθιά, να μισήσουμε ουσιαστικά όλους αυτούς που μας απαρνούνται το μέλλον και την ίδια τη ζωή. Που μας αρνούνται τη δημιουργία, την απελευθέρωση, την ελπίδα να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα από την κλίμακα του «εφικτού». Και προσεκτικά, σχεδιασμένα, συνειδητά, αποφασιστικά να σχεδιάσουμε το τέλος τους, την οριστική ήττα τους.
Αυτό θα έρθει μέσα από μια σειρά μεγάλες και μικρές μάχες. Άμεσες και έμμεσες. Ενάντια σε όσους θέλουν να μας ρίξουν στην άβυσσο που προετοιμάζουν, στο κοινωνικό, εργασιακό, πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό Καιάδα, όπου πλέον θα πετιούνται οι πολλοί μόνο και μόνο για να διατηρήσουν τα πλούτη τους οι λίγοι. Ενάντια σε ό,τι έχει στόχο το μυαλό μας, σε ό,τι έχει σκοπό να παραλύσει το πνεύμα μας. Να εξεγερθούμε ενάντια στην παθητικότητα, την αδράνεια, την αναδίπλωση, τα υποκατάστατα, το νάρκωμα. Ενάντια στους διεθνείς μπάτσους ΔΝΤ-Ε.Ε.-Ευρωπαϊκή Τράπεζα, που αποφάσισαν ότι η χώρα μας είναι η πίσω αυλή τους και ο λαός μας ένας ακόμα σκλάβος τους. Ενάντια στους εγχώριους υπηρέτες τους, την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ που πλέον κυβερνά με ποσοστό 20%, όπως απέδειξαν οι πρόσφατες εκλογές. Ενάντια στα υπόλοιπα αστικά κόμματα που αποδέχονται όλη αυτή την κατάσταση και την σιγοντάρουν άλλοτε ανοιχτά, άλλοτε καλυμμένα. Ενάντια στην Aριστερά που φαίνεται να μην θέλει να καταλάβει τι διακυβεύεται. Ενάντια σε κάθε κρατικίστικη και εξουσιαστική λογική ακόμα και αν προέρχεται από τα πιο «δυναμικά» κομμάτια του κινήματος. Ενάντια στην καταστολή που πλέον έχει πάρει τη μορφή της συνεχούς παρακολούθησης όλης της κοινωνίας. Ενάντια στον αντιδημοκρατικό κατήφορο που βιώνουμε, όπου πλέον έχει καταλυθεί το Σύνταγμα και κάθε έννοια δημοκρατικού δικαιώματος.
Όπλο η αλληλεγγύη, η συλλογικότητα, η οργάνωση
Και για να τα καταφέρουμε θα πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα μας τα όπλα. Και να μην ξεχάσουμε τα πιο αποτελεσματικά. Την αλληλεγγύη, τη συλλογικότητα και την οργάνωση. Με σκοπό την αντίσταση. Να χτίσουμε συλλογικότητες καινούριες, να ψάξουμε αν υπάρχουν σχήματα που μας χωράνε. Να το παλέψουμε. Να πετάξουμε από πάνω μας την προβιά που μας κάνει να μοιάζουμε με πρόβατα και να αποκαλύψουμε την αληθινή μας φύση. Αυτή του λύκου. Ήδη το αλύχτισμα ακούγεται από μακριά. Αλλά χρειάζεται να βρεθούμε, να κουβεντιάσουμε και να ενωθούμε. Και να οργανωθούμε σε μια συνειδητή αγέλη οργής και δημιουργίας, που σκοπό θα έχει να αλλάξει την κοινωνία και τις ζωές μας. Τότε θα είναι η στιγμή που η ελπίδα θα πάρει μια νέα ανάσα, που θα λάμψει κατακόκκινη στο βάθος του ορίζοντα…
