Πρώτα είπαν ότι δεν ήταν η ώρα των ευθυνών, έπειτα ότι ήταν το ανθρώπινο λάθος και στην συνέχεια ότι «φταίμε όλοι» αλλά προσοχή την ίδια στιγμή δεν είμαστε και όλοι ίδιοι. Κάπως έτσι θα μπορούσε κανείς να συνοψίσει σε λίγες λέξεις τις απόπειρες του πολιτικού συστήματος να διαχειριστεί και να καναλιζάρει την οργή της κοινωνίας για το τραγικό δυστύχημα στα Τέμπη. Επιπλέον αυτό αποτυπώνει και την κατάσταση πνευμάτων εντός του ίδιου του πολιτικού συστήματος, από τη σύμπνοια και τη χαμηλών τόνων διαχείριση στο σκυλοφάγωμα μπας και καρπωθεί ή σωθεί κάποιο κόμμα από τη λαϊκή αγανάκτηση ενόψει εκλογών.
Η Ν.Δ. αραδιάζει τις «συγνώμες» την μία μετά την άλλη, προσπαθώντας να δείξει ότι σε αντιπαραβολή με την τραγωδία στο Μάτι, θα έχει μια ελάχιστα διαφορετική στάση και πως οι συνθήκες στα Τέμπη ήταν διαφορετικές γιατί το έργο ήταν στα «σκαριά» και δεν πρόλαβαν στο τσακ – σε με απόπειρα να σώσει ό,τι μπορεί μπροστά στις εκλογές. Αντίστοιχα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να βγει λάδι για την ιδιωτικοποίηση και να τονίσει ότι επί της κυβερνήσεώς του δεν έγιναν τόσες πολλές καταστροφές, με σκοπό να καρπωθεί ένα κομμάτι της δυσαρέσκειας ώστε να κλείσει τη ψαλίδα των ψήφων στις δημοσκοπήσεις.
Η πορεία διάλυσης των σιδηροδρόμων έχει τη σφραγίδα όλων και το μόνο που αποδεικνύει είναι η λεγόμενη συνέχεια του κράτους
Σε αυτό το σημείο τελειώνει και το «δεν είμαστε όλοι ίδιοι» γιατί κατά τα άλλα, κυβέρνηση, αντιπολίτευση και πολιτικό σύστημα φέρουν κοινές ευθύνες και το γνωρίζουν. Άλλωστε, η πορεία διάλυσης των σιδηροδρόμων έχει τη σφραγίδα όλων και το μόνο που αποδεικνύει είναι η λεγόμενη συνέχεια του κράτους. Για την ακρίβεια πρόκειται για συνέχεια διάλυσης, φιλετοποίησης και ξεπουλήματος του κράτους και των εθνικών πόρων και σε αυτό είναι όλοι ίδιοι. Τόσο ίδιοι που το μόνο στο οποίο έχουν να διαφοροποιηθούν είναι το ποιος είναι λιγότερο κακός, ποιος κατέστρεψε τη χώρα λιγότερο, επί ποιανού τη θητεία είχαμε λιγότερα θύματα.
Όσο κυνικό ή τραγικό και αν είναι αυτό καθόλου δεν τους ενδιαφέρει, αντίθετα δεν χάνουν ευκαιρία για να μας θυμίσουν πως οι επιλογές είναι περιορισμένες και οι δεσμεύσεις για το μέλλον λίγο-πολύ δεδομένες. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να συνεχίσουν τις μπίζνες, το ξεπούλημα, την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ελίτ και των δικών τους «παιδιών». Για τη χώρα, την κοινωνία, τη νεολαία και τις ζωές μας δεν δίνουν δεκάρα και έχουν πει προ πολλού ένα πολύ χειρότερο και κυνικό «πάμε κι όπου βγει».
