Τι κοινό έχει ο αντισυμβατικός καθηγητής Κοινωνιολογίας Τζον Χόλογουέι με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Μητρόπουλο; Για να δούμε.
Στη Βουλή, ενώ ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ στηλίτευε τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ απέναντι στην Ε.Ε., ο Αλ. Μητρόπουλος τον διέκοψε: «Δεν είπαμε πάση θυσία, είπαμε θα δούμε τι θα μας πει…». Το «θα δούμε…» ηλέκτρισε τον παρόντα υφ. Εργασίας Κεγκέρογλου: «Αυτό δεν είναι ούτε καθαρή άποψη, ούτε πρόταση για το αύριο». Το ουσιαστικό του πρόβλημα, βεβαίως, δεν είναι η νόθευση της αντικαπιταλιστικής και αντιιμπεριαλιστικής ορθοφροσύνης από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το ποιοι και τι μπορούνε να δούνε σε κάθε στιγμή.
Η συγκυβέρνηση, όσο και το ΚΚΕ άλλωστε, είναι «βράχοι» σταθερότητας. Και συχνά-πυκνά ανταλλάσουν εύσημα ιδεολογικής (και μόνο) αντιπαλότητας. Να πώς απάντησε ο Αλ. Μητρόπουλος: «Αυτός, όμως, ο περήφανος λαός με πατριωτικές, δημοκρατικές, συλλογικές, βαθιά συλλογικές διαδικασίες θα το σκεφθεί… Αυτό δεν σημαίνει αλληθωρίζω με τη δραχμή… Οι λαοί έχουν τους δρόμους τους και τους τρόπους τους κυρίαρχα, αυτοδύναμα να πάνε μπροστά… Θα πάμε ενωμένοι».
Νομίζουμε σαφές και μάχιμο σε αντιδιαστολή με όσους διαφημίζουν ασφαλείς δρόμους στα άστρα της Ευρωζώνης, αλλά κι όσους παπαγαλίζουν τα αντι-ευρώ θέσφατα.
Κι έχει ενδιαφέρον, σε αντιπαραβολή, η τοποθέτηση του Τζ. Χόλογουέι στην Εφημερίδα των Συντακτών: «Οι ερωτήσεις μοιάζουν με απαντήσεις… Ερωτήματα που έχουν σφυρηλατηθεί μέσα στους αγώνες, στο επίκεντρο των οποίων βρίσκεστε εσείς στην Ελλάδα. Πολλές φορές το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε τον ουρανό, να δούμε το αστέρι της ουτοπίας και να πούμε αυτή είναι η κατεύθυνση που πρέπει να πάρουμε, διότι δεν υπάρχει άλλη επιλογή. Αλλά το να πάμε σ’ αυτή την κατεύθυνση σημαίνει ν’ ανοίξουμε δρόμο στη ζούγκλα και να πειραματιστούμε. Άλλοτε να βρούμε τον δρόμο και άλλοτε όχι. Να κοιτάξουμε τους φίλους μας, να τους ρωτήσουμε και να μάθουμε. Ρωτώντας βαδίζουμε, όπως λένε οι Ζαπατίστας, αλλά όλες οι απαντήσεις είναι ερωτήματα… Αυτό είναι που προσπαθούν να κάνουν εκατομμύρια άνθρωποι σε όλο τον κόσμο και στην Ελλάδα: Να δημιουργήσουν έναν κόσμο νέων κόσμων, χωρίς να διαθέτουν γι’ αυτό κάποια μαγική φόρμουλα, χωρίς να έχουμε κάποιο φυλλάδιο οδηγιών που θα μας πει πώς να το κάνουμε. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε; Να παραδοθούμε σ’ αυτούς, στην κυβέρνηση, στην τρόικα, στο κεφάλαιο; Αυτό θα σήμαινε ότι κλείνουμε τις κουρτίνες στην ανθρωπότητα, ότι ανακοινώνουμε δυνατά πως έχουμε συμφωνήσει στη συλλογική μας αυτοκτονία».
Άραγε, πότε θα αρχίσουμε να δίνουμε περισσότερη σημασία στις ερωτήσεις από τις απαντήσεις (μας); Αυτό πρέπει να το δούμε σύντομα.
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
