Σίγουρα, βέβαια, έχουν πιστέψει τον πρωθυπουργό, όταν πληροφορεί τις «αγορές» και τους «επενδυτές» πως όλοι οι Έλληνες είναι στο πλευρό του και θεωρούν τα «μέτρα» σκληρά αλλά δίκαια. Υπολόγισαν, κατά πως φαίνεται, ότι τα απανωτά μέτρα-σοκ αποδίδουν ως πολιτική, είναι και η χώρα «μέσα στα σκατά» κατά το μεγάλο αφεντικό τους, τα παιδιά τους στη ΓΣΕΕ κάνουν άψογα τη δουλειά τους, οι «πρόθυμοι» ξερογλείφονται για ένα κοκαλάκι εξουσίας, οι υπάλληλοί τους στα ΜΜΕ το τιμούν το «μεροκάματό»τους, η Αριστερά επανεκκινεί και διασπάται στο όνομα της ενότητας. Όλα καλά και κατ’ ευχήν πάνε, θα είναι -σου λέει- και διαχειρίσιμες οι αντιδράσεις.
Και ξαφνικά ανακαλύπτουν, με τρόμο, πως δεν μπορούν να βγουν ούτε στο «λαό» τους, δεν μπορούν να συνεχίζουν τη δημόσια παπαρολογία τους, δεν μπορούν να πουλάν εκ του ασφαλούς μαγκιά, εξυπνάδες και φασίζουσες ατάκες.
Κάποιοι επιβάλλουν τον «αντίλογο». Έπαθαν κολούμπρα οι λεβέντες. Χάλασε το ατσαλάκωτο προφίλ, πάει και η κοινωνική συναίνεση, να και ο φόβος μήπως και ο ιός της αποδοκιμασίας μετεξελιχθεί σε επιδημία συνειδητής «ανυπακοής».
Και τι να σου κάνουν τότε ο Πρετεντέρης και η Τρέμη, ακόμα και ο Καψής.
Πόσο να αυτοξεφτιλισθεί κι ο φουκαράς ο Πεταλωτής;
Ξαφνικά συνειδητοποιούν πως δεν παίζουν μόνοι τους μπάλα.
Ξαφνικά βλέπουν πανό, ακούν συνθήματα, βλέπουν γιαούρτια, ακούν βρισιές και κατάρες, βλέπουν παλάμες ανοιχτές και πρόσωπα αγριεμένα.
Ξαφνικά η λαϊκή οργή, ανεπεξέργαστη αλλά γνήσια, πολιτικά άγουρη αλλά κοινωνικά αποδεκτή, αρχίζει να τους θυμίζει πως «πίσω έχει η αχλάδα την ουρά».
Η λύση, παλιά και δοκιμασμένη. Ανακαλύπτουν «σχέδιο». Της Αριστεράς, φυσικά.
Ενάντια στη «δημοκρατία και τη νομιμότητα», όπως πάντα.
Χιλιάδες μουζαχεντίν του ΣΥΡΙΖΑ διασκορπισμένοι στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, έβαλαν σε εφαρμογή το σχέδιο ενάντια στην πατρίδα και τους σωτήρες της.
Χιλιάδες καμιόνια τους προμηθεύουν κεσεδάκια με γιαούρτι, στρατολογούνται χιλιάδες πληρωμένοι Αλβανοί μαφιόζοι και όλοι βάλθηκαν -ακόμα και η γυναίκα του- να μην αφήσουν τον Πάγκαλο να φάει, τον Γιώργο να μιλήσει εις την αγγλικήν, τον Σηφουνάκη και τον Λοβέρδο να επικοινωνήσουν με το λαό.
Και τολμούν όλοι τούτοι, κυβερνητικοί, υπαλληλίσκοι, παρατρεχάμενοι και κολαούζοι, να μας ρωτούν με θράσος περισσό:
-Καταδικάζετε τη βία;
Ρωτούν αυτοί οι χρόνια τώρα βιαστές του λαού, την Αριστερά, αν καταδικάζει τη βία.
Ρωτούν οι επίγονοι των μακελάρηδων της Αριστεράς, αν καταδικάζουμε τη βία, αυτοί που δεν τολμούν να καταδικάσουν τους κλέφτες και τους ψεύτες, ούτε τους υπόδικους των κομμάτων τους. Ξέρουμε πολύ καλά το πολιτικά και κοινωνικά ατελέσφορο της ατομικής βίας.
Όμως, το σχοινί έχει δύο άκρες και στη περίπτωση μας τη μια την κρατά ο λαός.
Να το θυμάστε αυτό.
Η επικοινωνιακή διαχείριση της κοινωνίας, σας τελείωσε.
[email protected]
