όσα θάφτηκαν: Το αντέχετε σύντροφοι;

Άπειρα τα «μηνύματα» τούτων των εκλογών και αμέτρητες οι ερμηνείες και οι παραλήπτες τους.
Ειδικοί, ανειδίκευτοι, ανόητοι, σοβαροί και σοβαροφανείς, επαγγελματίες και ερασιτέχνες μαρξιστές, έπεσαν με τα μούτρα στην αποκωδικοποίηση των «μηνυμάτων της κάλπης».
Χιλιάδες τηλεοπτικά, έντυπα, ραδιοφωνικά και διαδικτυακά «πονήματα», ανέλυσαν τα «μηνύματα» και συμπύκνωσαν την άπειρη ανοησία τους σε μια αδιαμφισβήτητη και κοινή γνωμάτευση:
Νικήσαμε όλοι εμείς κι έχασαν όλοι οι άλλοι.

Και όλα, ως διά μαγείας, μπήκαν στη θέση τους κι απόκτησαν το πραγματικό τους νόημα. Νίκησε η Αριστερά και αποδέχτηκαν το ΔΝΤ οι Έλληνες κατά Στρος Καν, η Ε.Ε μας είπε πως χρωστάμε περισσότερα απ’ όσα νομίζαμε, οι νεοναζί, χάρη στις ψήφους του κυρίαρχου λαού χαιρετούν φασιστικά, ο Ψινάκης πρώτος σε ψήφους, ο Γκλέτσος από τον 902 πάει στο δημαρχείο και ο Γιώργος πάει για νέα μέτρα και νέα τριετία στη νεοαποικία Ελλάδα. Και η Αριστερά;
Η Αριστερά και ευχαριστημένη και προβληματισμένη και κυρίως αποφασισμένη όπως πάντα και όπως απαιτεί η «σύνθετη κατάσταση».
Η Ριζοσπαστική Αριστερά αθροίζει τα κομμάτια της και καταλήγει πως ο κόσμος της αντέχει ακόμα, η γνήσια Αριστερά αρνείται να μπει στην ταξική πρόσθεση και πάει ακόμα πιο μόνη της, η πιο γνήσια γεύεται τα ποσοστά της και την είσοδό της, για πρώτη φορά, στο «παιχνίδι», η δημοκρατική- ανανεωτική μετρά τα «ατού» της διαπραγμάτευσης με την εξουσία, το Μέτωπο ψάχνει τις αιτίες, ο Μητρόπουλος ψάχνει τον Δημαρά, ο Αλέξης ψάχνει πασόκους και όλοι μαζί ψάχνουν να ερμηνεύσουν την αποχή, λες και δεν ξέρουν το γιατί.
Όλοι, όμως, συμφωνούν σε ένα: Η κοινωνία χρειάζεται όσο ποτέ την Αριστερά.
Και αρχίζουν -χρόνια τώρα το κάνουν με επιμέλεια- να την περιγράφουν τούτη την κοινωνικά αναγκαία Αριστερά, αντιγράφοντας καθένας τον εαυτό του. Τη χρειάζεται όσο ποτέ η κοινωνία την Αριστερά, όμως το καίριο ερώτημα που έβαλαν με έμφαση και τούτες οι εκλογές, είναι ένα, απλό και αμείλικτο: Μπορεί τούτη η Αριστερά, όπως έχει αναπτυχθεί, διαμορφωθεί, δομηθεί, διαπαιδαγωγηθεί στη χώρα μας, να ανταποκριθεί στο ρεαλιστικό αίτημα για ριζική αλλαγή του πολιτικού σκηνικού, για ριζικές και μόνιμες κοινωνικές αλλαγές;
Μόνο η Αριστερά μπορεί, όχι όμως τούτη η Αριστερά.
Δεν μπορεί η Αριστερά που παλεύοντας για «ενότητα» διασπάται, δεν μπορεί η Αριστερά που ενώ ορκίζεται στην ενιαία δράση δεν καταφέρνει να έχει, τουλάχιστον, ενιαία συνδικαλιστική έκφραση, δεν μπορεί η Αριστερά που γρονθοκοπείται για ένα τραπεζάκι στο Πολυτεχνείο, δεν μπορεί η Αριστερά που δεν κατάφερε να κάνει χρόνια τώρα μια κοινή συγκέντρωση, δεν μπορεί η Αριστερά εφαψίας της εξουσίας, δεν μπορεί η Αριστερά συσπείρωσης λόγω Βουλής και κρατικής χρηματοδότησης.

Δεν μπορεί, ούτε ποτέ μπόρεσε.

Σχόλια