Εντάξει, το καταλάβαμε. Το χρέος της χώρας και η διαγραφή όλου ή μέρους ή του μεγαλύτερου μέρους του, έχει καταλάβει όλο το χώρο της δημόσιας συζήτησης. Και ένας σταρ υπουργός γυρνάει ανά τας Ευρώπας και μιλάει γι’ αυτά που ξέρει: χρέος, πλεόνασμα. Καμιά φορά μιλάει και για άλλα, όμως ας μην ανοίξουμε τη συζήτηση για το 70% και το 30%. Εκείνο που όμως έχει εξίσου μεγάλη σημασία, είναι η απάντηση στο ερώτημα: και πώς δεν θα δημιουργήσουμε νέο χρέος (αν και όταν απομειωθεί κατά ένα μέρος το παλιό) από τη στιγμή που η Ελλάδα είναι μια σχεδόν ανατιναγμένη οικονομία; Εδώ τα πράγματα γίνονται κομματάκι πιο δύσκολα, καθώς είναι μια συζήτηση που διαρκώς μεταπίπτει όλο και πιο εύκολα σε έκθεση ιδεών. Όμως, ως γνωστόν, οι ιδέες δεν τρώγονται, εκτός αν αρχίσουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Μέχρι τότε, θα παραμένει η επείγουσα ανάγκη για δημόσιες επενδύσεις και για ανάταξη του διαλυμένου παραγωγικού ιστού. Ακόμη κι αν βρεθεί μια συμφωνία για τα δημοσιονομικά, πιστεύει κανείς ότι οι δανειστές (αυτοί που για λόγους διαπραγματευτικής κομψότητας τους ονομάζουμε εταίρους) θα αποδεχτούν εύκολα την υποστήριξη της πραγματικής οικονομίας της χώρας;
Έναν σχετικό προβληματισμό διαβάζω στην εφημ. Μακεδονία (8/2/2015) σε άρθρο του Γρηγόρη Ζαρωτιάδη, επίκ. καθηγητή ΑΠΘ. Στην αποπληρωμή με ρήτρα ανάπτυξης θα μπορούσαν να συμφωνήσουν πολλοί, γράφει ο Καθηγητής. «Ακόμη και οι πλέον “χοντροκέφαλοι” προτεσταντικοί αξιωματούχοι βλέπουν τους κινδύνους της εμμονής τους σε μια πολιτική απομύζησης της ήδη εξαθλιωμένης ελληνικής κοινωνίας και του ευρωπαϊκού νότου συνολικά. Όμως, πέρα από αυτό, το βασικό πολιτικό ζήτημα είναι για ποια ανάπτυξη, σε ποιο κοινωνικοοικονομικό υπόδειγμα, με ποιες πολιτικές και ποια μέτρα; Η νέα κυβέρνηση οφείλει, λοιπόν, να αξιοποιήσει τον όποιο χρόνο κερδίσει ώστε να προτάξει ένα επαρκώς ανεπτυγμένο και τεκμηριωμένο εναλλακτικό, αρκούντως ριζοσπαστικό, κοινωνικό και αντινεοφιλελεύθερο πρόγραμμα παραγωγικής ανασυγκρότησης, κοινωνικά δίκαιης και περιβαλλοντικά ισόρροπης ανάπτυξης. Πρέπει να πει συγκεκριμένα τι είναι αυτό που βλέπει στον αντίποδα της νεοφιλελεύθερης αυτοκαταστροφικής κάθαρσης, της προκαλούμενης συγκεντροποίησης κεφαλαίου και μέσων παραγωγής, της σαλαμοποίησης του Δημοσίου και της συνέχισης του ξεπουλήματος και των ιδιωτικοποιήσεων. Πρέπει να πει συγκεκριμένα τι προτείνει εναλλακτικά στην αντιδιανεμητική φορολογική πολιτική και στην πλήρη απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, στην κατάργηση ταξικών δικαιωμάτων και κεκτημένων αιώνων. Οφείλει να προετοιμαστεί για μια σύγκρουση εφ’ όλης της ύλης με τους πρωταγωνιστές και τους κομπάρσους της νεοφιλελεύθερης διεθνούς. Τότε, το επικοινωνιακό προβάδισμα που κέρδισε στο εσωτερικό μπορεί να μετατραπεί σε ένα διεκδικητικό, νικηφόρο κοινωνικό κίνημα.
Τότε, τα ρήγματα που προκάλεσε στο γκρίζο της ευρωπαϊκής νομενκλατούρας μπορεί να αφήσουν να φανούν οι αχτίδες ελπίδας για υποκατάσταση του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος, πανευρωπαϊκά, γιατί όχι και διεθνώς.
Στην αντίθετη περίπτωση κινδυνεύει να μετατραπεί σε αποδιοπομπαίο τράγο για το εσωτερικό και σε “Ιφιγένεια” για τους μεγάλους παίκτες της διεθνούς διπλωματίας. Απευκταίο σενάριο, αρκεί να δράσουμε εγκαίρως και εκεί που πρέπει».
Θητεία τυμβωρύχου
εκτελεί ο Ιοβόλος
