Γράφει ο Γιώργος Α. Λεονταρίτης
Η «περίπτωση Κασσελάκη» αποτελεί την πιο πρόσφατη μεθοδολογία του αμερικανικού παράγοντα για να εξουθενώσει πλήρως την Αριστερά και να παρέμβει απροκάλυπτα στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Υπάρχει μακρά προϊστορία, από τα χρόνια που υπήρχε γνήσια μαχητική Αριστερά στην Ελλάδα, και αγωνιζόταν κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες να υπερασπίσει τα συμφέροντα των εργαζομένων και τη δημοκρατική νομιμότητα. Κι ακριβώς επειδή τα παλιά χρόνια η Αριστερά ήταν γνήσια, είχε τη συνεχή στήριξη του λαού, ενώ παράλληλα δεχόταν την πιο σκληρή πολεμική του αμερικανικού παράγοντα, ο οποίος έλεγχε ασφυκτικά τις ελληνικές κυβερνήσεις. Μνημειώδης παρέμεινε η δραστηριότητα του Αμερικανού πρεσβευτή Τζον Πιουριφόι, ο οποίος τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια διαδραμάτιζε ρόλο ύπατου στα κοινά.
***
Στρατηγική των ΗΠΑ ήταν η σκληρή αντιμετώπιση κάθε μορφής Αριστεράς και «συνοδοιπόρων». Ο «μακαρθισμός» εφάρμοζε αδίστακτα εκτελέσεις, εξορίες και άλλα αποτρόπαια μέτρα εναντίον όλων εκείνων που δεν δέχονταν την αμερικανική κηδεμονία. Στις κεντρώες κυβερνήσεις απαγόρευε η Ουάσιγκτον τη συμμετοχή προσώπων με αριστερή δράση, διότι έφεραν «το στίγμα της λεοπαρδάλεως»! Όπως δηλαδή η λεοπάρδαλη φέρει στο σώμα της στίγματα, έτσι και οι αριστερίζοντες πολιτικοί στις κεντρώες κυβερνήσεις έφεραν το «στίγμα του κομμουνισμού»! Το αίσχος της Μακρονήσου (όπου σήμερα ο νεαρός Στέφανος με τον «σύντροφό» του Τάιλερ, έκαναν τουριστική βόλτα για λόγους καπηλείας) αποτελούσε μια «μηχανή αναμορφώσεως»… Στηριζόταν στην απάνθρωπη βία, που έφθανε στη φυσική εξόντωση κρατουμένων και ωμή ψυχολογική πίεση. Περιελάμβανε συστηματικά βασανιστήρια, προκειμένου να υπογράψουν οι αμετανόητοι «δηλώσεις μετανοίας». Η αμερικανική πρεσβεία ήταν εξοργισμένη με τον πρωθυπουργό Νικ. Πλαστήρα, επειδή προσπαθούσε να φέρει κάποια μέτρα ειρήνευσης, και προσωπικά εκείνος διαφωνούσε με την αποστολή ελληνικού εκστρατευτικού σώματος στην Κορέα. Αδύναμος ο Πλαστήρας, είχε αντιδράσεις μέσα από την ίδια του την κυβέρνηση, γι’ αυτό και τότε ανεβοκατέβαιναν κυβερνήσεις του Κέντρου.
Η εμφάνιση της ΕΔΑ, την οποία δημιούργησε ο Γιάννης Πασαλίδης, ενόχλησε σφόδρα τους Αμερικανούς, οι οποίοι έκαναν τα πάντα για να τη διαλύσουν. Τα μέτρα «επιείκειας» του Πλαστήρα εξόργιζαν την αμερικανική πρεσβεία, κι ο ίδιος καταλάβαινε ότι η κατάσταση ξέφευγε από τα χέρια του. Ο Πασαλίδης με αντιπροσωπεία του κόμματός του επισκέφθηκε τον γηραιό ηγέτη της ΕΠΕΚ για να διαμαρτυρηθεί επειδή είχαν σταματήσει οι απολύσεις πολιτικών εξορίστων. Κι ο Πλαστήρας του είπε: «Ου, θα πάθετε κι άλλα! Θα σας κλείσουν και την εφημερίδα σας, τη “Δημοκρατική”, θα διαλύσουν και την ΕΔΑ…». Οι εκπρόσωποι της Αριστεράς τον ρώτησαν έκπληκτοι: «Και ποιοι θα τα κάνουν αυτά, κ. Πρόεδρε; Εσείς δεν είστε πρωθυπουργός της χώρας;». Κι εκείνος τους απήντησε: «Ξέρετε εσείς. Πιουριφόιδες και σκοτεινές δυνάμεις»! Παρά τη διεθνή κινητοποίηση, η εκτέλεση του Μπελογιάννη και των συντρόφων του έγινε με αμερικανική πίεση. Εκατοντάδες διώξεις με απίθανες προφάσεις βρίσκονταν στην ημερήσια διάταξη, κατόπιν αμερικανικής πιέσεως. Στις παραμονές των εκλογών του 1952, ο στρατηγός Σαράφης πρότεινε πιεστικά στον Πλαστήρα να κατέβουν στις κάλπες ενωμένοι. Εκείνος, αν και είχε μακρά φιλία και γνωριμία με τον στρατιωτικό ηγέτη του ΕΛΑΣ, του δήλωσε ξεκάθαρα ότι κάτι τέτοιο το απαγόρευαν οι Αμερικανοί. Και με την απλοϊκή αφέλεια που τον διέκρινε, του είπε: «Δεν πας να δεις τον Πιουριφόι;». Φυσικά ο Σαράφης έγινε έξαλλος! Παρασκευή 31 Μαΐου του 1957, αμερικανικό αυτοκίνητο σκότωσε στον Άλιμο τον Σαράφη. Το οδηγούσε ο λοχίας Μάριο Μουζάλι, τον οποίο η κυβέρνηση της ΕΡΕ έστειλε ελεύθερο πίσω στην πατρίδα του. Οι εκλογές του 1958 που έφεραν την ΕΔΑ, με τους συνεργαζομένους, αξιωματική αντιπολίτευση ανησύχησαν σφόδρα τον αμερικανικό παράγοντα. Οι διώξεις κατά παντός Αριστερού πήραν απίστευτη έξαρση. Το ΝΑΤΟ υπαγόρευε μέτρα. Ήταν ο «νατισμός» τον οποίο κατήγγειλε στη Βουλή ο αρχηγός της «Δημοκρατικής Ενώσεως» Ηλίας Τσιριμώκος. Όσα αναφέρουμε είναι απλές «πινελιές» σε όσα συνέβαιναν τότε. Η ανήθικη και εγκληματική επίθεση του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας αποτελούσε ακόμα ένα βήμα των σχεδιασμών για μια νέα διεθνή τάξη πραγμάτων, όπως και η στήριξη του ΝΑΤΟ στη βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο.
***
Με την Ευρωπαϊκή Ένωση μεθοδεύτηκε η αχρήστευση της Αριστεράς και η επιβολή «εκσυγχρονισμένης» δικτατορίας του καπιταλισμού. Οι στρατιωτικές δικτατορίες όπως το 1967 ήσαν πλέον ξεπερασμένες. Το ευρώ αντικατέστησε τα τανκς. Τώρα πλέον στον αριστερό χώρο κυριαρχούν τυχοδιώκτες που χρησιμοποιούν την ταμπέλα της Αριστεράς για να ξεγελούν τους αφελείς. Ο Μαρξ γράφει κάπου ότι: «Η ολιγαρχία δεν διαιωνίζεται με το σταθερό κράτημα της εξουσίας στο ίδιο χέρι, αλλά με το να αφήνει την εξουσία να περνάει εναλλάξ από το ένα χέρι στο άλλο…». Με τον πιο ωμό και κυνικό τρόπο, ο αμερικανικός παράγων σκέφθηκε ότι μπορούσε με δικό του άνθρωπο να πάρει στα χέρια του ένα ολόκληρο κόμμα με «αριστερή» προμετωπίδα και επίσης να έχει την «εναλλακτική» του λύση, μόλις το επίσης ελεγχόμενο κυβερνητικό κόμμα της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη φθαρεί ανεπανόρθωτα. Οι «φάκελοι» της Ασφάλειας τελειοποιήθηκαν με τις ψηφιακές ταυτότητες που επέβαλε κατά διαταγήν των ξένων πατρώνων ο Κυριάκος. Εμβρόντητοι οι πολίτες βλέπουν σήμερα έναν Ελληνοαμερικανό εφοπλιστή, ανίδεο πολιτικής, θαυμαστή του Μητσοτάκη, να εμφανίζεται ως… «αριστερός». Ο συγγραφέας Ντανιέλ Μπενσάιντ είπε το 1991: «Στο ματς του αιώνα μεταξύ σοσιαλισμού και βαρβαρότητας, η βαρβαρότητα έχει κερδίσει σαφές προβάδισμα».
Έγινε κάτι περισσότερο: Ο σοσιαλισμός ισοπεδώθηκε. Τώρα μας διακατέχει μια «αριστερή μελαγχολία», ένα ιδεολογικό πένθος. Αλλά η σημερινή αυτή μελαγχολία δεν ανήκει στο επίσημο αφήγημα του σοσιαλισμού και του κομμουνισμού. Δεν έχει τίποτα κοινό με την ένδοξη εποποιία, τις περισσότερες φορές ηττημένη, μέσα σε συνεχείς αγώνες. Η μελαγχολία του Γκράμσι μέσα σε μια φασιστική φυλακή, έθεσε τον προβληματισμό ανάμεσα σε «πόλεμο θέσεων» μετά την αποτυχία των ευρωπαϊκών επαναστάσεων. Δεν διαθέτουμε αυτή την ώρα αγωνιστές για να σηματοδοτήσουν νέο «πόλεμο θέσεων».
Η πιο σπαραχτική έκφραση του χαμένου σοσιαλισμού απεικονίζεται προφητικά το 1995 στην ταινία του αδικοχαμένου Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα», που ήταν αφιερωμένη στον πόλεμο στην πρώην Γιουγκοσλαβία. Σ’ ένα μακρύ τράβελινγκ βλέπουμε το άγαλμα του Λένιν, διαλυμένο, να διασχίζει τον Δούναβη ξαπλωμένο πάνω σε μια μαούνα, με το βλέμμα του και το δάχτυλό στραμμένα προς τον ουρανό. Μετά εμφανίζονται άνθρωποι, ολοένα και περισσότεροι, που στέκονται στις όχθες και παρακολουθούν το πέρασμά του. Είναι όλοι τους σιωπηλοί, πολλοί απ’ αυτούς γονατίζουν, μερικοί σταυροκοπιούνται. Μια θλιμμένη, απαλή μουσική συντροφεύει αυτή τη νεκρική πομπή, με την οποία ένας ταλαίπωρος Λένιν, κομματιασμένος, εγκαταλείπει τη σκηνή της Ιστορίας.
***
Κομματιασμένη και παραμορφωμένη η Αριστερά στις μέρες μας, έριξε αυλαία, και άφησε τον… Κασσελάκη να γελάει ευτυχισμένος κάτω από τα χειροκροτήματα του Αμερικανού πρεσβευτού. Θέλουν να μας πλασάρουν ένα ομοίωμα «Αριστεράς», σε στυλ καρνάβαλου. Τι πίκρα…
Όπως έλεγε στον στίχο του ο Τάσος Λειβαδίτης, «Τον Οκτώβρη του ’17 έκλαψα από ατέλειωτη ευτυχία. Τώρα, με τα κουρέλια που μου απόμειναν, προσπαθώ να φτιάξω ένα ομοίωμα ανθρώπου…».
