Ποιοι είναι οι πραγματικοί στόχοι του ΔΝΤ
Όλοι οι οικονομικοί σχολιαστές συμφωνούν στο εξής: Σε όποια χώρα επενέβη το ΔΝΤ και εφάρμοσε το «πρόγραμμα διάσωσης» που έχει εκπονήσει και επιβάλλει απαρέγκλιτα –το ίδιο σε κάθε χώρα που ζητάει τη βοήθειά του– δεν κατάφερε να επιτύχει τους στόχους του. Δηλαδή απέτυχε στο να αποφύγουν οι χώρες αυτές τη χρεοκοπία και να επανέλθουν σε τροχιά ανάπτυξης. Τρανά παραδείγματα η Αργεντινή και η Ουγγαρία.
Παρ’ όλα αυτά, όχι μόνο το ίδιο επιμένει στην χωρίς τροποποιήσεις εφαρμογή του, αλλά και οι εταίροι μας της Ε.Ε., καθώς και η ΕΚΤ, μας επέβαλαν τη συμμετοχή του στο «Πρόγραμμα διάσωσης» της οικονομίας μας. Το ίδιο έκαναν και στην Ιρλανδία και το ίδιο ετοιμάζουν για την περίπτωση που θα χρειαστεί να ενταχθούν σε αντίστοιχο πρόγραμμα η Πορτογαλία και η Ισπανία.
Γιατί, άραγε, επιμένουν στην εφαρμογή μιας αποδεδειγμένα αποτυχημένης συνταγής;
Με απασχόλησε αρκετό καιρό, μέχρι που βρήκα τη λύση στο μυστήριο:
Επιμένουν γιατί το «πρόγραμμα διάσωσης» του ΔΝΤ όχι μόνο δεν απέτυχε πουθενά, αλλά, αντίθετα, πέτυχε απόλυτα τους στόχους του σε όλες τις περιπτώσεις.
Μόνο που οι στόχοι του δεν είναι αυτοί που μας σερβίρει.
Γιατί δεν πρόκειται για «σχέδιο διάσωσης» της οικονομίας των χωρών που προσφεύγουν στη «βοήθειά» του, αλλά των δανειστών τους και των οικονομικά κυρίαρχων στις χώρες αυτές.
Γιατί στόχος του δεν είναι η ανάκαμψη της οικονομίας τους, αλλά η επιβολή σ’ αυτές της πιο ανάλγητης νεοφιλελεύθερης πολιτικής με την οποία εξασφαλίζονται, τόσο άμεσα όσο και μακροπρόθεσμα, τα συμφέροντα των οικονομικά κυρίαρχων, σε βάρος των εργαζομένων και των ευρύτερων λαϊκών στρωμάτων.
Ο σχεδιασμός, μάλιστα, έχει ξεκινήσει από πολύ νωρίτερα και είναι ευρύτερος, γιατί περιλαμβάνει την υπερχρέωση των χωρών αυτών, ώστε να οδηγηθούν στον κίνδυνο χρεοκοπίας και να γίνει ανεκτή από τους λαούς τους η επιβολή του ακραίου νεοφιλελευθερισμού.
Πρόκειται, δηλαδή, για δυο φάσεις του ίδιου σχεδίου, που προωθείται στις χώρες της περιφέρειας –του κόσμου και της Ευρώπης– με τη συμπαιγνία των διεθνών και ευρωπαϊκών φορέων του νεοφιλελευθερισμού και των ντόπιων συνεργατών τους.
Όσο για την «επιμήκυνση» της εξόφλησης του χρέους μας, σημαίνει απλώς παράταση της ομηρείας μας.
Από τη διαδικασία υπερχρέωσης που προηγήθηκε, βέβαια, έχουν ωφεληθεί τα μέγιστα οι ίδιοι που αναλαμβάνουν να μας σώσουν από τις συνέπειές της.
Με αυτά τα δεδομένα ίσως να έχουν δίκιο όσοι προτιμούν τη χρεοκοπία από τη μακροχρόνια ομηρεία που μας επιφυλάσσει η «τρόικα», στην οποία έχουμε εκχωρήσει τη διακυβέρνηση της χώρας μας.
Ποιος όμως είναι σε θέση να αναλάβει την ευθύνη για μια τόσο τολμηρή απόφαση, που συνεπάγεται, σίγουρα, ακόμη μεγαλύτερες θυσίες από το λαό μας για κάποιο, απροσδιόριστο, διάστημα, αλλά δίνει, πιθανόν, τη δυνατότητα μιας πιο ανεξάρτητης, αυτοδύναμης πορείας της χώρας μας, μέσα στο σύνθετο και ασφυκτικό πλαίσιο, βέβαια, της σύγχρονης παγκόσμιας πραγματικότητας.
Το δίλημμα ομηρεία ή χρεοκοπία παραμένει για την ώρα, δυστυχώς, αναπάντητο.
