Μετά από πολύ καιρό ο Καραμανλής έκανε μια δημόσια ομιλία. Σε εκδήλωση των υποψηφίων της Θεσσαλονίκης, με μια σύντομη παρέμβαση, ο Κ.Κ. έδωσε αρχηγικό τόνο στην ομιλία του και κάλεσε σε συστράτευση τον κόσμο της Ν.Δ. γύρω από τον «Κυριάκο» για μια μεγάλη νίκη στις εκλογές. Πλην όμως έδωσε και ένα στίγμα της πολιτικής του που έχει ένα ορισμένο ενδιαφέρον.
Υπερασπίστηκε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Αναφέρθηκε στο ότι η Ευρώπη που υπάρχει απέχει πολύ από αυτήν που οραματίστηκαν οι πρωτεργάτες της, πως έχει ξεστρατίσει, πως μας έχει αδικήσει με τα μνημόνια, αλλά πως είναι η καλύτερη οικογένεια από αυτές που υπάρχουν. Επομένως το στίγμα του είναι φιλευρωπαϊκό και όχι φιλοαμερικανικό. Αυτό συνάγεται και από τις αποστροφές του για τις Πρέσπες, όταν υπερασπίστηκε μεν την καταψήφιση αλλά παρατήρησε ότι δεν αξιοποιήθηκε η στάση της Ελλάδας στο Βουκουρέστι όταν είχε εκφράσει βέτο στις αμερικάνικες προθέσεις για ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, και αυτό είχε –όπως τόνισε ο Κ. Καραμανλής– πολιτικό, παραταξιακό και προσωπικό βαρύ κόστος.
Απέναντι στην Τουρκία και τα γεωπολιτικά τόνισε ότι οι απειλές επιστρέφονται στον αποστολέα τους και με έμφαση είπε ότι πιέσεις και υποδείξεις από συμμάχους δεν γίνονται δεκτές.
Επίσης, μίλησε ως εκπρόσωπος μιας Δεξιάς λαϊκής που θέλει αλληλεγγύη στην κοινωνία που έχει δοκιμαστεί – διαχωριζόμενος ίσως από ακραίες νεοφιλελεύθερες συνταγές. Υπερασπίστηκε δε την στάση της Ν.Δ. το καλοκαίρι του 2015 «που κράτησε την Ελλάδα στην Ευρώπη» ακόμα και με κομματικό κόστος.
Το μεγαλύτερο μέρος των ΜΜΕ μετέδωσε την είδηση της ομιλίας σαν συστράτευση του Καραμανλή με τον Μητσοτάκη. Η ομιλία του ήταν κάτι παραπάνω από αυτό και υποδήλωνε μια πολιτική και πιθανά έναν ρόλο που μπορεί να παίξει κάποια στιγμή ο Κ. Καραμανλής.
Μ.Α.
