Σε αυτό το κλίμα του «τελευταίου σταδίου», λοιπόν, οι δυνάμεις των ανταρτών επιτέθηκαν στο πιο σημαντικό οικονομικό κέντρο της χώρας, το Allepo, που αποτελεί βάση υποστήριξης για το καθεστώς του Βassar Al-Assad. Αξίζει να σημειωθεί ότι όσο περισσότερες επιτυχίες καταγράφουν οι αντάρτες, τόσο αυξάνεται η ενίσχυσή τους από τις ξένες δυνάμεις. Σε ένα αξιοσημείωτο δημοσίευμα τους οι New York Times αναφέρουν ότι οι ΗΠΑ, στενά συνδιαλεγόμενες με το Ισραήλ, επιταχύνουν τις προσπάθειές τους προκειμένου να οδηγήσουν το καθεστώς Assad σε κατάρρευση, παρέχοντας αυξημένη βοήθεια, πληροφορίες και εξοπλισμό επικοινωνιών στους αντάρτες, σε συνεργασία με Τουρκία, Σαουδική Αραβία και Κατάρ, που παρέχουν οπλισμό στη συριακή αντιπολίτευση. Με έδρα τη Νότια Τουρκία, επιτελείο της CIA κατευθύνει ένοπλες ομάδες στο εσωτερικό, ενώ η Ε.Ε. αύξησε τις κυρώσεις απέναντι στη Συρία.
Στο πολιτικό επίπεδο, σημειώνονται εξελίξεις σε όλα τα πεδία. Ο στρατηγός Manaf Tlass, που κατά δημοσιεύματα αποτελεί την ιδιαίτερη προτίμηση της Ουάσιγκτον ως ηγέτης στην μετά-Άσαντ Συρία, αναλαμβάνοντας πρωτοβουλία σχηματισμού μεταβατικής κυβέρνησης, συναντήθηκε με Τούρκους κυβερνητικούς αξιωματούχους. Το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο συνεδρίασε στο Κατάρ.
Ωστόσο, ο εκπρόσωπος Τύπου του συριακού υπουργείου Εξωτερικών, Jihad Makdissi, δήλωσε ότι η κατάσταση στη Δαμασκό έχει βελτιωθεί σημαντικά, με τις κυβερνητικές δυνάμεις να ελέγχουν τις περισσότερες κεντρικές γειτονιές της πρωτεύουσας. Τέλος, περίπου 4.000 μαχητές συγκεντρώθηκαν στο νέο μεγάλο πολεμικό θέατρο, το Allepo, εν μέσω συνεχών αφίξεων κυβερνητικών δυνάμεων στην πόλη, όπου επίκειται μεγάλη αντεπίθεση του στρατού.
Η Συρία βυθίζεται σε έναν αιματηρότατο εμφύλιο, ενώ η πειρατεία αυτού του λαϊκού ξεσηκωμού που ξεκίνησε πριν από ένα χρόνο από μεγάλες δυνάμεις που ενδιαφέρονται για τα δικά τους συμφέροντα, καθιστά την χώρα το θερμότερο σημείο μιας περιοχής που φλέγεται εδώ και δεκαετίες.
Το παζλ των εξωτερικών δυνάμεων
Τουρκία: Φιλοξενεί το Συριακό Εθνικό Συμβούλιο, αντικαθεστωτικούς μαχητές, περίπου 20.000 πρόσφυγες, ενώ παρέχει οικονομική βοήθεια, υπηρεσίες logistics και οπλισμό στους εξεγερμένους: Παρά τις, κατά τα τελευταία χρόνια, καλές σχέσεις μεταξύ Τουρκίας-Συρίας, η Άγκυρα επέλεξε να μη στηρίξει το καθεστώς Άσαντ για πολυποίκιλους λόγους. Την αρχική ήπια ρητορική των γειτόνων μας απέναντι στην καταστολή των διαδηλώσεων από τον Άσαντ, αντικατέστησε η εναντίωση στο καθεστώς του Σύρου προέδρου. Η ευκαιρία να δοθεί, μετά από χρόνια, ένα μεγάλο «δώρο» στις ΗΠΑ καθώς και επιδίωξη μεγαλύτερης γεωπολιτικής επιρροής στην περιοχή, μειώνοντας άμεσα την επιρροή του Ιράν, η θέληση της Άγκυρας να συνεχίσει να συνεχίζει να διαδραματίζει ευρύτερο ρόλο στον αραβομουσουλμανικό κόσμο, το σουνιτικό καθεστώς που θα προκύψει μετά την ανατροπή Άσαντ (η Τουρκία αποτελεί κατά πλειοψηφία σουνιτικό έθνος), όλα αυτά έπαιξαν σημαντικό ρόλο στη χάραξη της τουρκικής πολιτικής.
Ιράν: Παρέχει οικονομική βοήθεια και οπλισμό στο συριακό καθεστώς. Η επιβίωση του καθεστώτος Άσαντ αποτελεί σημαντικότατη πλευρά της ιρανικής εξωτερικής πολιτικής. Το συριακό καθεστώς αποτελεί το σημαντικότερο σύμμαχο της Τεχεράνης. Η διάσωση της σϊιτικής ημισελήνου, που αποτελείται από το Ιράν, το Ιράκ, τη Συρία και φτάνει μέχρι τον σιιτικό νότιο Λίβανο εξασφαλίζει στην Τεχεράνη απαραίτητο γεωπολιτικό βάθος, επιρροή, επικοινωνία με φίλιες δυνάμεις και οικονομικές σχέσεις. Τυχόν ανατροπή των ισορροπιών θα οδηγήσει το ισλαμικό καθεστώς σε δυσμενέστερη θέση απέναντι στο Ισραήλ, ειδικά σε μια εποχή αυξανόμενης απομόνωσης και κυρώσεων εναντίον του.
Σαουδική Αραβία-Κατάρ (παρέχουν το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού των εξεγερμένων, αλλά και μισθοφόρους): Η Συρία αποτελεί για αυτές εχθρική δύναμη. Επίσης, η αναχαίτιση του αιώνιου εχθρού, του Ιράν, παίζει σημαντικό ρόλο στη χάραξη της πολιτικής και των δύο. Οι σουνιτικές αυτές μοναρχίες αντιλαμβάνονται τη συριακή κρίση ως ευκαιρία η ιρανική επιρροή να μειωθεί δραστικά, η σιιτική νησίδα που διασχίζει εγκάρσια τον σουνιτικό κόσμο να καμφθεί και έτσι η σουνιτική κατάσταση πραγμάτων (και η επιρροή τους), να εδραιωθεί στον αραβικό κόσμο.
Ρωσία: Παρέχει οπλισμό και διπλωματική στήριξη στο συριακό καθεστώς. Για τη Μόσχα, η Συρία αποτελεί το σημαντικότερο και μοναδικό σύμμαχό της στη Μ. Ανατολή και φιλοξενεί τη μοναδική ρωσική ναυτική βάση σε «θερμά νερά». Η απουσία εναλλακτικής λύσης οδηγεί τον Βλαντίμιρ Πούτιν στη στήριξη του Μπααθικού καθεστώτος.
ΗΠΑ: Παρέχουν πολυποίκιλη βοήθεια στους αντικαθεστωτικούς μαχητές. Η έξωση του Μπασάρ Αλ-Άσαντ από την εξουσία αποτελεί από παλαιά ζητούμενο για την αμερικανική πολιτική ελίτ, ακόμη και αν αυτός ο στόχος σταδιακά υποβαθμίστηκε. Μια δυτικόφιλη κυβέρνηση αποτελεί ένα ακόμη βήμα για την οικοδόμηση της Μ. Ανατολής με τρόπο που θα εξασφαλίζει τα αμερικανικά συμφέροντα, ενώ το πλήγμα που θα δεχθεί ο Ιρανικός παράγοντας αποτελεί σημαντικό κίνητρο.
Ισραήλ: Παρά την παγωμένη ειρήνη μεταξύ των δύο χωρών, η ενδεχόμενη αποχώρηση του Άσαντ, η αντικατάστασή του από πιο «φιλικό» καθεστώς και οι συνέπειές για το Ιράν και την Hezballah, αποτελούν επίσης σημαντικό κίνητρο για δράση και γεωπολιτική επέκταση. Παρ’ όλα αυτά, η αβεβαιότητα της συριακής επόμενης μέρας θέτει και αυτή τις παραμέτρους της στην ισραηλινή πολιτική, κάτι που ισχύει για όλους τους παίκτες.
Κίνα: Διπλωματική στήριξη στο καθεστώς Άσαντ. Όπως και η Ρωσία, αποφασισμένη να μην επιτρέψει εμπλοκή στα εσωτερικά άλλων χωρών από τρίτες δυνάμεις, όπως στη Λιβύη.
Γερμανία: Η σημαντικότερη ευρωπαϊκή δύναμη αντιτίθεται σε οποιαδήποτε μορφή εξωτερικής στρατιωτικής παρέμβασης στη Συρία όπως και στη Λιβύη και φαίνεται να βρίσκεται σε μια φάση γεωπολιτικής αναδιάταξης πλευρών της γερμανικής πολιτικής σε άλλη κατεύθυνση από αυτή της Γαλλίας.
Γαλλία: Η Γαλλία συνεχίζει την ευθυγράμμιση Σαρκοζί με την αμερικανική πολιτική, πόσο μάλλον στη Συρία όπου παραδοσιακά είχε λόγο το Παρίσι και αυτό την έχει καταστήσει από τις περισσότερο ενεργές ευρωπαϊκές δυνάμεις εναντίον του Άσαντ. Λόγω έλλειψης απαραίτητων πόρων, πολλές φορές η γαλλική πολιτική εξαντλείται στο ρητορικό επίπεδο.
Η.Σ.
