Η σκηνοθεσία της σύλληψης του Α. Τσοχατζόπουλου δεν αιφνιδίασε κανέναν. Παρά μόνο τους -προφανώς… σκηνοθετημένα- εμβρόντητους διευθυντές ειδήσεων των καναλιών και των εφημερίδων της διαπλοκής. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, που έδωσαν τη γραμμή η είδηση να λάβει ίσο, αν όχι μεγαλύτερο βάρος ακόμη κι από την προκήρυξη των εκλογών. Δεν γνωρίζουν πως ο κόσμος πλέον δεν «μασάει» από τέτοια φτηνά τερτίπια;
Αλλά μήπως έχουν απομείνει πια άλλα όπλα στη φαρέτρα τους; Εκβιασμός με τη δραχμή, επίθεση στην Αριστερά, πυροδότηση του ρατσισμού και τώρα… Άκης. Θα χρησιμοποιήσουν κάθε μέσο για να πετύχουν ένα αθροιστικό ποσοστό τέτοιο που θα τους δώσει τουλάχιστον τις 151 έδρες. Η αίσθηση της γενικής κατάρρευσης σφραγίζει την προεκλογική πορεία των τέως μονομάχων του δικομματισμού. Σε τέτοιο βαθμό που, στη σημερινή στιγμή, φαντάζει ίσως πιο εφικτός στόχος η «πρωτιά» του Βενιζέλου, από την «αυτοδυναμία» του Σαμαρά.
Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου καταλήγει ως αρνητικό αντίτυπο της φωτογραφίας ενός πολιτικού συστήματος που σέρνεται και τρώει τις σάρκες του. Τι εκπροσωπεί ο πανίσχυρος μέχρι χτες υπουργός του ΠΑΣΟΚ; Είναι μόλις χτες η «ισχυρή Ελλάδα» του ψευδεπίγραφου σημιτικού εκσυγχρονισμού, που υποθήκευσε τη χώρα στην υπερχρέωση, ξεθεμελίωσε κάθε παραγωγική δυνατότητα στη μέγγενη της Ευρωζώνης και αφιόνισε το λαό στην υπερκαταναλωτική φενάκη, το ρουσφέτι, την κομματοκρατία και την κρατικίστικη διαφθορά. Siemens, Βατοπέδι, εξοπλισμοί, μεγάλα έργα, Ολυμπιάδα 2004 είναι τα τεκμήρια του εγκλήματος που έχει συντελεστεί, είναι κατ’ αντιστοιχία οι πλάκες χρυσού στα υπόγεια του γυάλινου πύργου της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας που λεηλάτησε τη χώρα. Και τα ονοματεπώνυμα όλων των πρώην πρωθυπουργών και των πρωτοκλασάτων στελεχών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ είναι στη λίστα των φυσικών αυτουργών. Πλεονασμός να πούμε «σαν τους κλέφτες»; Πλεονασμός το «σαν», για να συνεννοούμαστε.
Το ΔΝΤ και η Ε.Ε. έχουν αναλάβει, απροσχημάτιστα, την προεκλογική εκστρατεία της οιονεί συγκυβέρνησης. Αυτών που με το ζόρι θα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ξανά ως σωτήρες μας. Στην ευρηματική διαφήμιση με τη ληστεία-παρωδία της τράπεζας ο απελπισμένος αρχηγός της συμμορίας στο τέλος μουρμουρίζει «ρε παιδιά όταν λέμε όλοι…». Όλοι τους λοιπόν. Όλοι τους χωρίς τον… Άκη; Θα το ‘θελαν, αλλά δεν γίνεται. Δεν γίνεται πια. Μπορεί και ο λαός και η χώρα χωρίς αυτούς. Γι’ αυτό νιώθουν να τρέμουν απειλητικά τα θεμέλια του οικοδομήματος κάτω από τα πόδια τους. Όταν ο λαός λέει όλοι, εννοεί να φύγουν όλοι. Η πεποίθηση πως αυτό εξαρτάται μόνο από τη δική του δύναμη εδραιώνεται. Η προεκλογική παγίδα εξελίσσεται σε φιάσκο για τους εμπνευστές της, γι’ αυτό κι η επιστράτευση την έσχατη ώρα των «ανθρωποθυσιών» τύπου Τσοχατζόπουλου, ενδέχεται να καταλήξει μπούμερανγκ.
Η περίπτωση Τσοχατζόπουλου καταλήγει ως αρνητικό αντίτυπο της φωτογραφίας ενός πολιτικού συστήματος που σέρνεται και τρώει τις σάρκες του. Τι εκπροσωπεί ο πανίσχυρος μέχρι χτες υπουργός του ΠΑΣΟΚ; Είναι μόλις χτες η «ισχυρή Ελλάδα» του ψευδεπίγραφου σημιτικού εκσυγχρονισμού, που υποθήκευσε τη χώρα στην υπερχρέωση, ξεθεμελίωσε κάθε παραγωγική δυνατότητα στη μέγγενη της Ευρωζώνης και αφιόνισε το λαό στην υπερκαταναλωτική φενάκη, το ρουσφέτι, την κομματοκρατία και την κρατικίστικη διαφθορά. Siemens, Βατοπέδι, εξοπλισμοί, μεγάλα έργα, Ολυμπιάδα 2004 είναι τα τεκμήρια του εγκλήματος που έχει συντελεστεί, είναι κατ’ αντιστοιχία οι πλάκες χρυσού στα υπόγεια του γυάλινου πύργου της πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας που λεηλάτησε τη χώρα. Και τα ονοματεπώνυμα όλων των πρώην πρωθυπουργών και των πρωτοκλασάτων στελεχών της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ είναι στη λίστα των φυσικών αυτουργών. Πλεονασμός να πούμε «σαν τους κλέφτες»; Πλεονασμός το «σαν», για να συνεννοούμαστε.
Το ΔΝΤ και η Ε.Ε. έχουν αναλάβει, απροσχημάτιστα, την προεκλογική εκστρατεία της οιονεί συγκυβέρνησης. Αυτών που με το ζόρι θα πρέπει να τους αναγνωρίσουμε ξανά ως σωτήρες μας. Στην ευρηματική διαφήμιση με τη ληστεία-παρωδία της τράπεζας ο απελπισμένος αρχηγός της συμμορίας στο τέλος μουρμουρίζει «ρε παιδιά όταν λέμε όλοι…». Όλοι τους λοιπόν. Όλοι τους χωρίς τον… Άκη; Θα το ‘θελαν, αλλά δεν γίνεται. Δεν γίνεται πια. Μπορεί και ο λαός και η χώρα χωρίς αυτούς. Γι’ αυτό νιώθουν να τρέμουν απειλητικά τα θεμέλια του οικοδομήματος κάτω από τα πόδια τους. Όταν ο λαός λέει όλοι, εννοεί να φύγουν όλοι. Η πεποίθηση πως αυτό εξαρτάται μόνο από τη δική του δύναμη εδραιώνεται. Η προεκλογική παγίδα εξελίσσεται σε φιάσκο για τους εμπνευστές της, γι’ αυτό κι η επιστράτευση την έσχατη ώρα των «ανθρωποθυσιών» τύπου Τσοχατζόπουλου, ενδέχεται να καταλήξει μπούμερανγκ.
Σχόλια
