Όλοι στη διαδήλωση, όλοι στην απεργία: Πανομοιότυπες εκκλήσεις σε αφίσες, προκηρύξεις, ανακοινώσεις.
Δυστυχώς από τους «όλους», όλο και λιγότεροι συμμετέχουν, όλο και περισσότεροι γυρίζουν την πλάτη τους στα αναλλοίωτα τελετουργικά της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας. Πιθανώς ούτε καν τα μέλη αυτής της ίδιας της γραφειοκρατίας δεν θεωρούν υποχρέωσή τους να δίνουν το «παρών».
Η θεματική της στήλης Όσα θάφτηκαν δεν εξαντλείται στην ανάδειξη κρίσιμων γεγονότων που εξαφανίζουν τα κυρίαρχα ΜΜΕ. Δεν εξαντλείται ούτε στη σταχυολόγηση πολύτιμων συμβολών και προβληματισμών σε έντυπα και ηλεκτρονικά δίκτυα, που παρασύρονται τόσο από την ασυγκράτητη ροή μιας καταιγιστικής ενημέρωσης, όσο επίσης χάν ονται μέσα στην ασφυκτική καθημερινότητα. Αξία έχουν κι αυτά που τα θάβουμε «εμείς οι ίδιοι». Να αξιολογήσεις κριτικά και αρνητικά τις νοοτροπίες και τις πρωτοβουλίες, ακόμη και του αγωνιστικού κομματιού, της Αριστεράς του συνδικαλιστικού κινήματος, δεν είναι ανώδυνο. Όμως τα πράγματα πλέον έχουν ζορίσει.
Όχι χτες, την περασμένη Παρασκευή η ΟΛΜΕ, η ομοσπονδία των ναυτεργατών ΠΝΟ και τα σωματεία των εργαζομένων στο Μετρό, δηλαδή οι τρεις κλάδοι των επιστρατευμένων αποφάσισαν να καλέσουν σε διαδήλωση διαμαρτυρίας στο Σύνταγμα. Και στα καλέσματα έκριναν σκόπιμο να ευαισθητοποιήσουν με το μεγαλειώδες συλλαλητήριο του 1943 που ακύρωσε την κατοχική επιστράτευση. Στην αφίσα με το κλασικό «Όλοι στους δρόμους» κυριαρχούσε ένα καταπληκτικό χαρακτικό, απεικόνιση της ιστορικής εκείνης διαδήλωσης. Καμία σχέση; Ανάμεσα στο καθεστώς της ναζιστικής κατοχής και στο σύγχρονο αδίστακτο κατοχικό καθεστώς της τρόικας μπορεί κανείς να αναγνωρίσει όχι μόνο αναλογίες, αλλά μέχρι και δεσμούς ιστορικής συγγένειας. Όμως, σε ποιο βαθμό σήμερα οι πολιτικές και συνδικαλιστικές ηγεσίες έχουν επίγνωση των συνθηκών, των ευθυνών και των απαιτήσεων της υπόθεσης της λαϊκής αντίστασης και του ξεσηκωμού για να ανοίξει ο δρόμος της πολιτικής ανατροπής και της διεξόδου σωτηρίας της χώρας; Και η αναφορά, προφανώς, εστιάζεται στην Αριστερά και στην ευρύτερη, ας το πούμε έτσι, πτέρυγα του αγώνα.
Όχι, δεν πρόκειται ούτε για τους «ρεφορμιστές», ούτε για τους «ξεπουλημένους», είναι ξεπερασμένες πια και οι ταμπέλες και οι χαρακτηρισμοί και οι διαχωρισμοί. Αλλά αποδεικνύεται αδιέξοδη και ατελέσφορη η εμμονή στα ξεπερασμένα πρότυπα ενός βερμπαλιστικού εγερτήριου λόγου, που φανερώνεται κενός και γυμνός στην πράξη. Η συγκέντρωση ήταν φτωχή. Περίμενε κανείς κάτι άλλο; Κι είναι πια ανεξήγητο γιατί δεν βγαίνουν συμπεράσματα, δεν αναπτύσσεται προβληματισμός, δεν αναδεικνύεται κανένα δείγμα δοκιμασίας σε νέα περιεχόμενα και μορφές, ώστε ο κόσμος της δουλειάς και της ανάγκης να έρθει στο προσκήνιο. Και μάλιστα μετά την οδυνηρή περιπέτεια της κινητοποίησης των καθηγητών, που έδωσε πλούσιο υλικό. Θα θάψουμε και αυτή την ευκαιρία;
Θητεία Τυμβωρύχου
εκτελεί η «σειρά» του ’69
