Του Θεόδωρου Τσελεπή. Μετά τη δολοφονία Φύσσα, τις προσωρινές φυλακίσεις βουλευτών του ναζιστικού μορφώματος, τη δικαστική έρευνα για πιθανή συγκρότηση εγκληματικής ομάδας από τους νεοναζί, η δολοφονία των μελών της Χρυσής Αυγής λειτούργησε εντελώς προβοκατόρικα και αποπροσανατολιστικά.
Γιατί προσπαθεί να απαντήσει στη βία των νεοναζί με τη βία των «αντιφασιστών». Γιατί οι δολοφόνοι νεοναζί από θύτες, πλασάρονται ως θύματα που έχουν τους δικούς τους μάρτυρες. Γιατί ενώ η κυβέρνηση ήταν στριμωγμένη και η θεωρία των δύο άκρων κατέρρεε, προσπαθεί να εμφανιστεί για ακόμη μια φορά ως ο μόνος εγγυητής της ομαλότητας.
Τελικά, ποιον ωφέλησαν αυτές οι «πολιτικές» δολοφονίες; Και ποιος ήταν ο σκοπός τους; Και μόνο από τα παραπάνω είναι εμφανές πως οι μόνοι ωφελημένοι είναι οι φασίστες που προσπάθησαν να βγουν από τη δύσκολη θέση του θύτη και η κυβέρνηση που ψάχνει απεγνωσμένα να στρέψει την κοινή γνώμη σε θέματα βίας και «αριστερής ανομίας», τώρα που τα νούμερα της οικονομίας δεν βγαίνουν με τίποτα και με καμία αλχημεία.
Άρα, θα κατέληγε κάποιος αυτοί που δολοφόνησαν τα μέλη της Χρυσής Αυγής, ήταν σκοτεινοί προβοκάτορες ή αποβράσματα κάποιου παρακράτους που πιθανά δρα πλέον εντελώς ανεξέλεγκτα.
Και αν δεν είναι έτσι; Αν δεν είναι μέλη κάποιου παρακράτους που θέλει την αποσταθεροποίηση και τον αποπροσανατολισμό; Αν δεν είναι μέλη κάποιας μυστικής υπηρεσίας, ντόπιας ή ξένης; Αν δεν είναι ένα σατανικό σχέδιο με θύματα κάποιους νέους ανθρώπους για να «αποχτήσει» το κόμμα των νεοναζί τους δικούς του μάρτυρες που θα άλλαζε την απεχθή εικόνα τους των τελευταίων βδομάδων, στην κοινωνία; Το αποτέλεσμα μπορεί να μας επιβεβαιώσει την ταυτότητα των δραστών; Πόσες φορές στο παρελθόν, σε ανάλογες περιπτώσεις, δεν κατέρρευσαν οι θεωρίες της προβοκάτσιας;
Και πώς απαντά η Αριστερά σε όλα αυτά; Μπορεί να ξεχωρίσει το αποτέλεσμα της δράσης από την ταυτότητα των δραστών; Η Αριστερά, στο σύνολό της, απαντά το ίδιο μονότονα και φοβικά όπως το έκανε σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν μετά από χτυπήματα της 17Νοέμβρη, αλλά και άλλων οργανώσεων που έδρασαν ανάλογα. Για την Αριστερά, η ανάλυση της περιοριζόταν σε καταδίκη των πράξεων βίας και στον χαρακτηρισμό των δραστών ως προβοκάτορες.
Υπήρξαν και θα υπάρχουν πάντα κάποιοι και κυρίως νέοι άνθρωποι, που θα έλκονται από την ένοπλη βία. Θα πιστεύουν, πως τέτοιου είδους ενέργειες, μπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγή της κοινωνίας, προς όφελος του λαού. Όμως, η αριστερή τρομοκρατία, πρέπει να χτυπηθεί από τα αριστερά. Πρέπει σε κάθε περίπτωση, να τονιστεί πως αυτές οι ενέργειες έχουν το ακριβώς αντίθετο αποτέλεσμα, από αυτό που προσπαθούν να πετύχουν. Και πως οι όποιες αλλαγές προκύπτουν, είναι πάντα σε βάρος του λαού. Είτε με τον φόβο που προκαλούν στον ίδιο το λαό, είτε με σκληρότερα μέτρα καταστολής που επιβάλλονται, για τη δική του «προστασία».
Αυτό, όμως, που πάντα θα πρέπει να τονίζεται είναι η διαφορά της φιλοσοφίας της Αριστεράς σε σχέση με την ανθρώπινη ζωή. Κανένας σκοπός δεν αγιάζει τα μέσα. Καμία ατομική δολοφονία δεν δικαιολογείται. Κανείς δεν έχρισε κανέναν τιμωρό που θα μπορεί να αφαιρεί ανθρώπινες ζωές στο όνομα του λαού. Η χρήση βίας από τον λαό για να υπερασπιστεί την επιβίωση του ή να καταλάβει την εξουσία που του στερούν με κάθε τρόπο οι εκμεταλλευτές, δεν έχει καμία σχέση με δολοφονίες όπως αυτές των μελών της Χρυσής Αυγής.
Ας μάθουμε κάποια στιγμή να ξεχωρίζουμε το αποτέλεσμα από την ίδια την πράξη. Είναι απλό. Αλλά η Αριστερά πάντα στα απλά πράγματα την πατά.
