Στοχοποίηση και καλλιέργεια κλίματος προγραφών σε κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ
Του Σπύρου Παναγιώτου
Το μαρτύριο της σταγόνας στην παροχή ρευστότητας για την ελληνική οικονομία αποτελεί την πιο ορατή πλευρά του ωμού εκβιασμού των δανειστών και της θεσμο-τρόικας σε βάρος της κυβέρνησης και της χώρας. Δίπλα σε αυτόν τον κυνικό εκβιασμό, όλο και πιο προκλητικά μεθοδεύεται μία, το ίδιο ωμή, παρέμβαση στην εσωτερική πολιτική σκηνή.
Στο προηγούμενο φύλλο του Δρόμου έγινε αναφορά σε δημοσιεύματα που προτρέπουν την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό να «αντικαταστήσει τον φλύαρο Γ. Βαρουφάκη με κάποιον πιο πραγματιστή και επίσης να σπάσει τη συμφωνία με τους εθνικιστές των ΑΝΕΛ και να σχηματίσει κυβέρνηση με το Ποτάμι». Οι πιέσεις για ευθυγράμμιση του ΣΥΡΙΖΑ στους ρεαλισμούς των δανειστών και για επιστροφή στη μνημονιακή κανονικότητα, από τότε αναβαθμίστηκαν σε ευθεία και επώνυμη στοχοποίηση βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ και της αριστερής πτέρυγας του κόμματος και στην καλλιέργεια κλίματος για προγραφές και εκκαθαρίσεις.
Η αρχή έγινε με ένα δημοσίευμα του Ν. Παναγιωτόπουλου στην ηλεκτρονική σελίδα newpost.gr. Εκεί ο δημοσιογράφος κατηγορώντας τον Π. Λαφαζάνη σημειώνει: «Μπορεί οι απλοί Έλληνες πολίτες να αναγνωρίζουν τις προσπάθειες της κυβέρνησης να υπερασπισθεί τα δίκαιά τους, έστω και με συμβιβασμούς και με υποχωρήσεις, φαίνεται ότι οι κομματικές σκοπιμότητες δεν αφήνουν κάποιους εντός του ΣΥΡΙΖΑ να το κατανοήσουν και τρέφουν με την τακτική τους τα σενάρια που θα μπορούσαν να θέσουν σε δοκιμασία την ενότητα του κυβερνώντος κόμματος. Το σενάριο της αριστερής παρένθεσης εκπορεύεται, κυρίως, από την αντιπολίτευση…»
Στο παιχνίδι και οι New York Times
Από τότε δεν υπάρχει μέρα που, έντυπα και ηλεκτρονικά Μέσα με ενορχηστρωτή το συγκρότημα του ΔΟΛ, να μην αναφέρονται στους 5-10-15-22 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ που είναι έτοιμοι να «ρίξουν» την κυβέρνηση. Οι αριθμοί ποικίλλουν, ανάλογα με το δημοσιογράφο και τον εκβιασμό – εκφοβισμό που επιχειρείται κάθε στιγμή.
Και αυτό θα ήταν συνηθισμένο στα πλαίσια των ελληνικών ΜΜΕ. Στο χορό μπαίνουν και τα διεθνή Μέσα της «έγκυρης δημοσιογραφίας», δίνοντας στην επίθεση σοβαρότερη διάσταση. Οι New York Times με άρθρο τους που αναδημοσιεύτηκε από την Ημερησία, στις 30/3, επαναφέρει το θέμα με την ίδια οξύτητα: «Έχει ο Αλέξης Τσίπρας, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας τα κότσια να τα σπάσει με την αριστερή φράξια του κόμματός του; Η μοίρα της Ελλάδας κρέμεται από αυτή την απάντηση. Οι προοπτικές της Ελλάδας είναι επικίνδυνες». Και καταλήγει: «Αυτό που χρειάζεται τώρα είναι μια αλλαγή στρατηγικής. Και αυτό, πράγματι θα πρέπει να είναι μια ρήξη με την αριστερή πτέρυγα του κόμματός του και όχι με τους πιστωτές του».
Στο ίδιο κλίμα και το αμερικάνικο κέντρο στρατηγικών μελετών Stratfor. Στην ανάλυσή του επισημαίνει: «Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε προεκλογικά να θέσει τέλος σε νέα μέτρα λιτότητας και να επαναδιαπραγματευθεί το χρέος της Ελλάδας. Η Αθήνα υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει ορισμένες από τις προεκλογικές της δεσμεύσεις, κατά τις διαπραγματεύσεις με το Eurogroup, αλλά ο κ. Τσίπρας και η ομάδα του θα δυσκολευτούν να την περάσουν από τους βουλευτές τους» για να καταλήξει: «Η πιο σημαντική, ωστόσο, απειλή για την Ελλάδα έρχεται από το εσωτερικό της, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές ή ακόμα και σε ένα δημοψήφισμα για την παραμονή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη».
Τον κύκλο των πιο πρόσφατων σχετικών δημοσιευμάτων κλείνει με πρωτοσέλιδο σημείωμα η εφημερίδα Τα Νέα, στις 31/3: «Είναι χαρακτηριστικό ότι φαντάζει πιο δύσκολη η υπερψήφιση μέτρων από τον “όλο ΣΥΡΙΖΑ”, παρά η αποδοχή τους από το Eurogroup. Η εσωκομματική δημοκρατία είναι κατάκτηση αναφαίρετη. Οι διαφορετικές απόψεις σεβαστές – αλλά όταν ένα κόμμα που κυβερνά δεν εξασφαλίζει την ενιαία στάση των βουλευτών του, διακυβεύει την ίδια την διακυβέρνηση».
Ώθηση σε μια συστημική παλινόρθωση
Θα ήταν αφέλεια να περιμέναμε από τις μνημονιακές δυνάμεις να αντιληφθούν ότι το πραγματικό «διακύβευμα της διακυβέρνησης» δεν είναι απλά η εξασφάλιση της επιβίωσής της αλλά η επιμονή στην υλοποίηση των δεσμεύσεων που οδήγησαν το λαό στην ανάδειξη της στη διακυβέρνηση.
Το ερώτημα είναι άλλο. Υπάρχει πραγματικά «αριστερή πτέρυγα» και γύρω από ποιες πολιτικές θέσεις εκφράστηκαν διαφωνίες; Στους δύο μήνες που κύλησαν, τα θέματα που απασχόλησαν ήταν: η επιλογή Προέδρου της Δημοκρατίας, η συμφωνία της 20ής Φλεβάρη, οι αντικρουόμενες δηλώσεις για τις ιδιωτικοποιήσεις, η διάλυση ή η ενίσχυση του ΤΑΙΠΕΔ, οι κόκκινες γραμμές ενός «έντιμου συμβιβασμού», η λειτουργία του κόμματος και η δημοκρατία στο εσωτερικό του. Οι απαντήσεις που δόθηκαν στα θέματα αυτά, οι ιεραρχήσεις και οι προτεραιότητες που τέθηκαν, δίκαια απασχόλησαν όλους. Θα ήταν παράλογο, δύο μήνες μετά τις εκλογές, να μην υπήρχαν δυνάμεις που να θύμιζαν τις προεκλογικές δεσμεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ και τα αιτήματα της κοινωνίας και των πλατειών για πραγματική δημοκρατία, τιμωρία του μνημονιακού πολιτικού συστήματος, κατάργηση του ΤΑΙΠΕΔ και σταμάτημα του ξεπουλήματος της χώρας, οριστικό τέλος με μνημόνια και τρόικα, αναδιανομή πλούτου, σεισάχθεια κ.λπ. Θα ήταν παράλογο να υπήρχε «απάθεια» για τα αποτελέσματα μιας καθημερινής διαχειριστικής κυβερνητικής δουλειάς με προώθηση των «μεταρρυθμίσεων» και τη συνακόλουθη προσγείωση στο έδαφος του ρεαλισμού με όποιες δόσεις κοινωνικής ευαισθησίας και δικαιωμάτων.
Γιατί, λοιπόν, πιέζουν τον ΣΥΡΙΖΑ να τελειώνει με τους «άτακτους»;
Αν η γενική πορεία των εξελίξεων εξωθεί τα πράγματα σε ένα 3ο Μνημόνιο, όπως και αν βαπτιστεί, αυτό δεν μπορεί να περάσει χωρίς να υποστεί αλλαγές ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ, η Κοινοβουλευτική του Ομάδα, η Κεντρική Επιτροπή, το ίδιο το Κόμμα. Η «ωρίμανση» του ΣΥΡΙΖΑ που κυβερνά πρέπει να περάσει μέσα από την ομογενοποίηση προς το «ρεαλιστικότερο». Ο λόγος, τα επιχειρήματα, οι άνθρωποι, οι διαδικασίες, ο τρόπος που παίρνονται οι αποφάσεις, πρέπει να αλλάξουν. Το ίδιο πρέπει να υποστεί βαθιές αλλαγές και η ίδια η κοινωνία, κατ’ αρχήν μέσα από την οδύνη της διάψευσης των προσδοκιών της.
Στην πραγματικότητα, η επίθεση των μνημονιακών δυνάμεων στοχεύει σήμερα στο σύνολο εκείνων των δυνάμεων που, στην Κ.Ο. στην Κ.Ε., στο κόμμα, στους φίλους και υποστηρικτές του, έδειξαν ότι δεν είναι διατεθειμένοι να προσυπογράψουν μια πιο συστημική πορεία. Κινείται στην τροχιά μιας συστημικής παλινόρθωσης και εκφράζει την απαίτηση-διαπιστευτήριο για έναν συστημικο-συνδιαχειριστικό ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό απαιτούν, εδώ και τώρα, οι ανοικτά συστημικές δυνάμεις. Και, δυστυχώς, εσωτερικά στο κόμμα αλλά και με διαρροές, με κατά παραγγελία ρεπορτάζ, ασκούνται πιέσεις και εξαπολύονται απειλές για εξοστρακισμούς. Παράλληλα, η πολιτική υποβάθμιση του κόμματος προϊδεάζει ότι «αν ο κυνισμός της πολιτικής» το επιβάλλει, ίσως κριθεί αναγκαίο να θυσιαστούν μερικοί «άτακτοι» για να διασωθεί το «νέο πνεύμα».
Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι η «συνταγή» είναι δοκιμασμένη. Η ζωή μεγάλων κομμάτων, όχι μόνο των αριστερών αλλά ακόμα και των κομμάτων διαχείρισης, δείχνει ότι σε κρίσιμες στιγμές επιφυλάχθηκε αντίστοιχη τύχη στις αριστερές τους πτέρυγες. Δεν πρέπει να ξεχνάμε την πρώτη περίοδο του ΠΑΣΟΚ. Ούτε την ιστορία της ομάδας Λαφοντέν από το γερμανικό SPD, την ομάδα Μελανσόν από το Γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα, τις διαδοχικές μεταλλάξεις του Ιταλικού Κ.Κ. και την τύχη της Επανίδρυσης ή του κόμματος του Βέντολα κ.λπ.
Παράλληλα, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά την τύχη όλων αυτών των κομμάτων που υιοθέτησαν τέτοιες επιλογές.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, όχι μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ αλλά ολόκληρο το εγχείρημα διεξόδου της χώρας από τα μνημονιακά δεσμά, η ίδια η υπόθεση του λαού έχει ανάγκη από μια ουσιαστική αριστερή κριτική και οπτική.
