Του Μάριου Διονέλλη
Τους γονείς, λένε, δεν τους διαλέγεις. Τους συγγενείς γενικότερα, θείους, αδέρφια, ξαδέρφες, τους βρίσκεις εκεί από ένα συναπάντημα της μοίρας και αναγκάζεστε να πορευτείτε με τη συγγενική σας σχέση για όλη τη ζωή σας. Και εντάξει, αν δεν ταιριάζουν τα χνώτα σας μπορείς και να μην τους μιλάς καν όταν μεγαλώσεις. Μπορείτε και να ξεκόψετε στο τέλος, ακόμα και αν σας δένει η πιο στενή συγγένεια, όπως του γονιού με το παιδί. Επιλογές του καθενός είναι αυτές και κανένας κριτής απ’ έξω δε χωρά στα προσωπικά ζητήματα.
Τα προβλήματα ξεκινούν όταν τους συγγενείς τους διορίζεις. Ή για να είμαι ακριβής, όταν τους τοποθετείς σε «θέσεις μετακλητών υπαλλήλων». Εδώ το πράγμα αρχίζει να στραβώνει. Μοιάζει να παραδέχονται όλοι πως μια κυβέρνηση πρέπει να βάλει σε θέσεις – κλειδιά ανθρώπους της επιρροής της.
Μα δεν μπορώ να το χωνέψω πως μια κυβέρνηση της Αριστεράς δεν μπορεί να αποφύγει την πρόσληψη έστω των συγγενών πρώτου βαθμού. Και προτιμά να γίνεται βορά κάθε μέρα στα κανάλια και στις κίτρινες φυλλάδες παρά να τηρήσει τη δέσμευση του Αλ. Τσίπρα ότι «καταργούμε τις στρατιές συμβούλων και αξιοποιούμε τα ικανά στελέχη της δημόσιας διοίκησης». Και να’τα να σκάνε τα ΦΕΚ το ένα πίσω απ’ το άλλο στα μανταλάκια και τα media να κάνουν τη δουλειά που ξέρουν καλά εδώ και χρόνια.
Και τώρα οι Αριστεροί πρέπει να καταπιούν την περηφάνια τους και να προσποιηθούν ότι τους αρκεί το επιχείρημα «εμείς πήραμε λιγότερους» ενώ ο γραμματέας της Νεολαίας τους διαβεβαιώνει ότι το κείμενο για τον παππού του στο ΕΑΜ ήταν απλώς «συναισθηματικά φορτισμένο» και δεν το εννοούσε ως «αντάλλαγμα» για την πρόσληψη της μαμάς του.
Ευτυχώς που δε ζουν οι παππούδες εκείνοι γιατί ποιος ξέρει τι θα ακούγαμε όλοι μας…
