Γαλλία 1796, Οι Άθλιοι, μυθιστόρημα του Βίκτορος Ουγκώ. Ένας πεινασμένος νέος άνδρας, ο Γιάννης Αγιάννης, κλέβει ψωμί για την αδερφή του και τις ανιψιές του. Καταδικάζεται σε φυλάκιση, και στην αποφυλάκισή του 19 χρόνια αργότερα του δίνεται ένα κίτρινο αποφυλακιστήριο που τον στιγματίζει σαν πρώην κατάδικο. Αφότου αποκτά μια νέα ζωή, καταστρέφει το αποφυλακιστήριό του και χρησιμοποιεί μια νέα ταυτότητα αλλά ζει μόνιμα κυνηγημένος από τον Ιαβέρη, έναν «παθιασμένο» αστυνομικό επιθεωρητή που θεωρεί ότι ο νόμος είναι πάνω από όλα και οι εγκληματίες πρέπει να τιμωρούνται πολύ σκληρά ακόμα και για τα πιο μικρά αδικήματα.
Ελλάδα 2018. Πραγματικότητα. Καθαρίστρια 53 χρονών στον Δήμο Βόλου, που εργάζεται σε παιδικό σταθμό από το 1996 καταδικάζεται σε 10 χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή επειδή παραποίησε πιστοποιητικό δημοτικού για να φαίνεται ότι ολοκλήρωσε την ΣΤ’ τάξη, ενώ είχε κάνει μόνο μέχρι την Ε’. Το Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Λάρισας την καταδίκασε για απάτη κατ’ εξακολούθηση, κατ’ επάγγελμα και κατά συνήθεια με ιδιαίτερα μεγάλο όφελος και αντίστοιχη ζημία εις βάρος του Ελληνικού Δημοσίου. Οι δικαστικοί του εφετείου φαίνεται ότι ζήλεψαν την δόξα του αστυνομικού επιθεωρητή του μυθιστορήματος του Ουγκώ και αποφάσισαν να γίνουν σύγχρονοι Ιαβέρηδες και να τιμωρήσουν παραδειγματικά μια γυναίκα που ζούσε καθαρίζοντας.
Αυτή η δικαστική απόφαση αποκαλύπτει την μεγάλη κρίση και ανυποληψία της Ελληνικής Δικαιοσύνης αλλά και την χαμηλή ποιότητα της δημοκρατίας και των θεσμών στην χώρα μας. Έρχεται για ακόμα μια φορά στην επιφάνεια η κραυγαλέα αντίθεση μεταξύ του δικαστικού σώματος και στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. Γίνεται ολοφάνερο ότι αν είσαι ένα κοινός θνητός, ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας μάλλον σε «τρώει η μαρμάγκα». Αν δεν έχεις «βύσμα», ένα μεγαλόσχημο δικηγόρο, αν δεν είσαι μεγαλολαμόγιο, τότε όχι μόνο θα εφαρμοστούν οι νόμοι αλλά θα εφαρμοστούν και παραδειγματικά πάνω σου. Για να δοθεί μήνυμα σε όλους τους απλούς πολίτες ότι ακριβώς για αυτούς υπάρχουν οι νόμοι και η αυστηρότητα του δικαστικού συστήματος ενώ για τους άλλους, τους λίγους και εκλεκτούς, υπάρχει ατιμωρησία.
Αυτή η δικαστική απόφαση αποκαλύπτει την μεγάλη κρίση και ανυποληψία της Ελληνικής Δικαιοσύνης αλλά και την χαμηλή ποιότητα της δημοκρατίας και των θεσμών στην χώρα μας. Έρχεται για ακόμα μια φορά στην επιφάνεια η κραυγαλέα αντίθεση μεταξύ του δικαστικού σώματος και στο κοινό περί δικαίου αίσθημα. Γίνεται ολοφάνερο ότι αν είσαι ένα κοινός θνητός, ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας μάλλον σε «τρώει η μαρμάγκα»
Οργή και έκπληξη
Δεν υπάρχει ένας κανονικά σκεπτόμενος άνθρωπος που όταν άκουσε ή ακούει για την δεκάχρονη καταδίκη αυτής της γυναίκας να μην ένιωσε έκπληξη ή οργή ή και τα δύο ή κάποιο αντίστοιχο συναίσθημα. Και αυτό γιατί υπερβαίνει η τιμωρία της κατά πολύ την κοινή λογική και όπως είναι φυσιολογικό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με το κοινό περί δικαίου αίσθημα.
«Δεν έκλεψε χρήματα του Δημοσίου, τα δούλεψε και μάλιστα απ’ ότι λένε ήταν συνεπής και εργατική». «Δεν έγινε υπουργός ή διευθύντρια, καθαρίστρια έγινε και μάζευε σκουπίδια και σκατά». «Η δουλεία της δεν ήθελε ειδικά προσόντα, είχε ότι χρειαζόταν για να την κάνει». «Εντάξει, δεν έλυσε και το πρόβλημα της ζωής της δουλεύοντας καθαρίστρια». Αυτές είναι οι κουβέντες που ανταλλάσσονται μεταξύ όλων όσων σχολιάζουν την είδηση. Και δεν έχουν και άδικο, γιατί έτσι είναι. Και ο απλός κόσμος έχει κριτήριο, δεν είναι ούτε αναίσθητος ούτε ανάλγητος. Καταλαβαίνει ότι αυτή η γυναίκα δεν είχε ευκαιρίες στην ζωή της και επέλεξε να κάνει μια εργασία που οι περισσότεροι από εμάς θα την απέφευγαν όπως ο διάολος το λιβάνι.
Και για το μεγαλύτερο έγκλημα δεν πρόκειται να δικαστεί και να τιμωρηθεί κανείς. Για το έγκλημα του συστήματος να πετιούνται εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι στην ανέχεια και μετά να τους ζητιούνται και τα ρέστα όταν προσπαθούν να βρουν μια λύση για να ζήσουν. Γιατί τέτοια είναι η περίπτωση αυτής της γυναίκας. Ένα κορίτσι δέκα χρονών που πήγαινε στην Ε’ Δημοτικού και δεν είχε την δυνατότητα να συνεχίσει στην ΣΤ’ Δημοτικού. Γιατί είχε οκτώ αδέρφια, προερχόταν από φτωχή οικογένεια, μεγάλωσε στο ορφανοτροφείο και δεν μπόρεσε να τέλειωσε καν το δημοτικό. Στα 29 της, παντρεμένη με ανάπηρο κατά 67%, μητέρα δυο παιδιών, παραποίησε το απολυτήριο της για να γίνει καθαρίστρια στον δήμο. Αυτή είναι η γυναίκα που σήμερα βρίσκεται στις φυλακές της Θήβας.
Το δίκαιο και το σωστό είναι η 53χρονη καθαρίστρια να αποφυλακιστεί και να γυρίσει στην δουλειά της άμεσα. Ότι πέρασε ως τώρα φτάνει και περισσεύει για «τιμωρία».
Να αποδοθούν ευθύνες
Δυστυχώς δεν είναι η πρώτη φορά που η δικαιοσύνη παίρνει τέτοιες αποφάσεις όπως στην περίπτωση της καθαρίστριας από τον Βόλο (την τοπική δικαιοσύνη απ’ ότι φαίνεται δεν την ενοχλεί και πολύ ο δήμαρχος Βόλου). Αλλά εδώ υπάρχουν πολλές ευθύνες όχι μόνο δικαστικές αλλά και κυβερνητικές. Και πρέπει να αποδοθούν αν επιτέλους πρέπει να μιλάμε ότι πρέπει να αλλάξουμε ορισμένα πράγματα και όχι απλά να καταγγέλλουμε.
Σίγουρα θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες στους δικαστές του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Λάρισας (παρεμπιπτόντως η πρόεδρος είχε δηλώσει κώλυμα για την υπόθεση του Noor1 με ότι σημαίνει αυτό). Δεν γίνεται αυτοί οι «άνθρωποι» με ελαφρά την καρδία να καταστρέφουν αναίτια ζωές και να μην γίνεται κάτι για αυτό. Και είναι αναγκαίο οι πολίτες αυτής της χώρας να αρχίσουν να νιώθουν ότι υπάρχει ισότητα και ισονομία. Για αυτό το λόγο θα πρέπει να τους επιβληθεί κάποια μορφή κοινωνικής εργασίας για αυτή την εξωφρενική υπέρβαση του καθήκοντός τους. Ένα-δύο μήνες να καθαρίζουν παιδικούς σταθμούς θα ήταν κάτι που θα τους αναλογούσε. Χωρίς καμία διάθεση ρεβανσισμού, μια τέτοια μορφής κοινωνική εργασία θα τους έκανε να εκτιμήσουν την εργασία που για πάνω από 19 χρόνια έκανε η καθαρίστρια αλλά και θα καταλάβαιναν ότι για μερικούς ανθρώπους τα χρήματα βγαίνουν με πολύ κόπο και ιδρώτα.
Υπάρχουν και οι κυβερνητικές ευθύνες βέβαια. Που σίγουρα θα πρέπει να αποδοθούν στην κάλπη αλλά στον αγώνα ενάντια στην κυβέρνηση Τσίπρα, την κυβέρνηση που έχει αναδειχτεί πρωταθλήτρια της πλαστογραφίας και της παραχάραξης τα τελευταία χρόνια. Ποιες είναι όμως αυτές οι ευθύνες της; Αρχικά ότι γνώριζε για τη καταδίκη εδώ και καιρό και δεν έκανε τίποτα. Μπορεί να πουλάει το ψέμα (για ακόμα μια φορά) ότι δεν είχε υποπέσει στην αντίληψή της αλλά είναι γνωστό στους δικαστικούς και πολιτικούς κύκλους ότι ο Ρασπούτιν (ποιος κυβερνητικός είναι αυτός άραγε;) «λύνει και δένει» μέσα στο δικαστικό σύστημα. Άρα δεν μπορεί να πουν ότι δεν γνώριζαν. Απλά ανάλγητοι και ψεύτες είναι. Και τώρα έχει αρχίσει και η υποκρισία. Πήγε ο υπουργός Δικαιοσύνης να δει την γυναίκα στις φυλακές τάχα να της συμπαρασταθεί, τα κυβερνητικά μέσα ενημέρωσης άρχισαν «ανένδοτο» ενάντια στο σκοταδισμό του δικαστικό σώματος και άλλα τέτοια ωραία και μεγάλα. Αν πραγματικά νοιαζόντουσαν κάτι θα είχαν κάνει τόσο καιρό όχι μόνο για την 53χρονη καθαρίστρια αλλά και το δικαστικό σύστημα. Όμως είναι γλυκιά η καρέκλα της εξουσίας και θέλει «συμμάχους» για να την κρατήσεις.
Ατιμωρησία των λίγων και εκλεκτών
Πολλές σελίδες θα μπορούσαμε να γράψουμε για την ατιμωρησία των λίγων και εκλεκτών. Όλων αυτών που «έπεσαν στα μαλακά» ή δεν τιμωρήθηκαν καθόλου για μεγάλες οικονομικές ζημιές προς το Δημόσιο ή για σοβαρά αδικήματα εις βάρος της χώρας. Θα μιλήσουμε μόνο για το τελευταίο επεισόδιο που υπέπεσε στην αντίληψη μας. Στον Δημήτρη Κοντομηνά καταλογίστηκαν πρόστιμο περίπου 90 εκατομμύρια ευρώ εξαιτίας διαφοράς φόρου για τα έτη 2006-2008 και διαγράφηκαν λόγω παρέλευσης της πενταετίας. Το Δημόσιο πλήρωσε και 460 ευρώ για δικαστικά έξοδα αντί να πάρουν αυτά τα λεφτά. Αυτή είναι η δικαιοσύνη τους. Ένα φίδι που δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους.
«Προσέφερε συνειδητά τις υπηρεσίες της. Δεν έκλεψε!»
Ανακοίνωση του Σωματείο Καθαριστριών-Καθαριστών Ν. Μαγνησίας
«Καταγγέλλουμε απερίφραστα την άδικη απόφαση της “δικαιοσύνης” εναντίον της συναδέλφου μας καθαρίστριας από το Βόλο που καταδικάστηκε σε 10ετή φυλάκιση γιατί, σύμφωνα με το κατηγορητήριο, εργαζόταν σε παιδικό σταθμό του Δήμου Βόλου με ψευδές “πτυχίο”, “πλαστό” τίτλο σπουδών, ΣΤ΄ τάξης του Δημοτικού Σχολείου, ενώ ήταν “απόφοιτη” της Ε΄ τάξης του δημοτικού.
Η αστική δικαιοσύνη, αφού εξάντλησε όλη την αυστηρότητά της σε μια φτωχή εργαζόμενη, καταδίκασε μια γυναίκα που αγωνιζόταν να ζήσει την οικογένειά της σε 10 χρόνια φυλακή! Διορίστηκε το 1996 σε διαγωνισμό του ΑΣΕΠ δηλώνοντας ότι είναι τελειόφοιτη της ΣΤ΄ δημοτικού για να μπορέσει να βρει δουλειά να ζήσει τα παιδιά της και να βοηθήσει τον σύζυγό της που είχε 67% αναπηρία.
Επί μια 20ετία προσέφερε συνειδητά τις υπηρεσίες σε παιδικό σταθμό του Δήμου Βόλου, προσέφερε εργασία και πληρωνόταν γι’ αυτή. Δεν έκλεψε! Δεν καταχράστηκε τα δημόσια χρήματα! Τα δούλεψε! Για να μπορεί να ανταπεξέλθει στις οικογενειακές της ανάγκες. Αυτή τη στιγμή, ύστερα από την απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Λάρισας, εκτίει την άδικη ποινή που της επιβληθεί της στις Φυλακές Θήβας.
Ζητάμε να αποφυλακιστεί άμεσα η συνάδελφος μας γιατί δεν είναι έγκλημα να εργάζεται κάποιος για να ζήσει και μάλιστα όταν αντιμετωπίζει ιδιαίτερες δυσκολίες.Γιατί δεν είναι έγκλημα ο αγώνας για επιβίωση ενός φτωχού ανθρώπου σε ένα σύστημα όπου νόμιμα και παράνομα κλέβονται δεκάδες δισεκατομμύρια, όπου νόμιμα και παράνομα φυσικά πρόσωπα και επιχειρηματικοί όμιλοι πλουτίζουν σε βάρος του λαού. Οπού η αστική δικαιοσύνη έχει “ερμητικά κλειστά τα μάτια” μπροστά στην πραγματική κοινωνική αδικία, που καταδικάζει στη φτώχεια και στην ανέχεια χιλιάδες εργαζόμενους και συνταξιούχους, που αναζητούν απελπισμένα τρόπο να ζήσουν.»
«Δεν υπάρχει περιουσιακή βλάβη του Δημοσίου»
Ανακοίνωση του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών
«Με αφορμή την πρόσφατη καταδικαστική απόφαση του Πενταμελούς Εφετείου Κακουργημάτων Λάρισας, που καταδίκασε καθαρίστρια σε ποινή κάθειρξης 10 ετών, λόγω πλαστού απολυτηρίου Δημοτικού, πέραν της κραυγαλέας αντίθεσης στο κοινό περί δικαίου αίσθημα, επισημαίνονται τα κάτωθι:
Δεν υπάρχει περιουσιακή βλάβη του Δημοσίου όταν η φερόμενη ζημία που επήλθε από την απατηλή συμπεριφορά του υπαλλήλου ισοσταθμίζεται από ισάξια αντιπαροχή. Τούτο διότι για όσο χρονικό διάστημα ελάμβανε αντίστοιχες της θέσης της αποδοχές, η υπάλληλος παρείχε τις υπηρεσίες της, ούσα συνεπής στις απορρέουσες από τη θέση αυτή υποχρεώσεις της, δοθέντος μάλιστα ότι η συγκεκριμένη θέση εργασίας δεν απαιτούσε εξειδικευμένη γνώση ή ιδιαίτερες πνευματικές δεξιότητες και επομένως η έλλειψη απολυτηρίου Δημοτικού δεν μπορούσε αντικειμενικά να επηρεάσει την ποιότητα των παρεχόμενων από αυτήν υπηρεσιών.
Άλλωστε, δεν προκύπτει ότι η συγκεκριμένη καθαρίστρια, χωρίς το ως άνω απολυτήριο, είχε υποδεέστερες ικανότητες και δεξιότητες για τη θέση αυτή από κάποιον άλλο που κατείχε τον τίτλο αυτόν.
Εξάλλου, σε κάθε περίπτωση, εάν δεν είχε προσληφθεί η συγκεκριμένη υπάλληλος, το Δημόσιο θα κατέβαλε το ισόποσο σε αποδοχές άλλου υπαλλήλου που θα απασχολείτο στην ίδια θέση.
Διαφορετικό είναι το ζήτημα της πιθανής τέλεσης αδικήματος όχι σε βάρος του Ελληνικού Δημοσίου, αλλά σε βάρος ενδεχομένως άλλων συνυποψηφίων για την ίδια υπαλληλική θέση, στην οποία διορίστηκε, εν τέλει, η υπάλληλος που έκανε χρήση πλαστού τίτλου, το οποίο όμως δεν αφορά την προκείμενη υπόθεση.
Όταν οι διατάξεις περί καταχραστών Δημοσίου βρίσκουν έδαφος εφαρμογής στο πρόσωπο οικονομικά αδύναμων κατηγορουμένων για πλαστά απολυτήρια Δημοτικού, ενώ δεν τυγχάνουν ανάλογης αντιμετώπισης πρόσωπα με οικονομική ισχύ που κατηγορούνται ότι έχουν καταχραστεί το δημόσιο χρήμα, κλονίζεται η ίδια η αξία της Ελληνικής Δικαιοσύνης και τίθεται εν αμφιβόλω η ισότητα που πρέπει να απολαμβάνουν όσοι οδηγούνται ενώπιόν της.»
