Το περιβάλλον, οι Μάνος – Τζήμερος και οι ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές
Ο νεοφιλελευθερισμός του Μάνου είναι ελληνικού ή αμερικανικού τύπου· πάντως όχι… αυστριακού. Δηλαδή, είναι ένας φιλελευθερισμός που ακόμα και αν προκρίνει πιο αυστηρούς κανόνες (κάτι που… εγγυάται ο Τζήμερος), είναι ο πιο σίγουρος δρόμος για μεγαλειώδεις περιβαλλοντικές καταστροφές και περιβαλλοντική υποβάθμιση στη χώρα. Πώς είναι δυνατόν στελέχη της Οικολογίας να συστρατεύονται με αυτήν την πιο καταστροφική οικολογικά πολιτική; Πώς είναι δυνατόν το κόμμα που προεκλογικά επαγγελόταν μια πολιτική που η διαφορά της από τις πολιτικές όλων των άλλων -σύμφωνα με τις εξαγγελίες της υπεύθυνης, I. Κοντούλη- είναι ότι δεν μετρούν την ποιότητα ζωής με την αγοραστική δύναμη, να τροφοδοτεί με στελέχη το κατεξοχήν κόμμα που μετρά τα πάντα με όρους εμπορεύματος, χρήστη, καταναλωτή, αγοραστικής δύναμης;
Η απάντηση δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι στοχεύουν στην ποιότητα της ζωής των ανθρώπων και όχι στις «ποσότητες» και τον καταναλωτισμό. Ωστόσο, οι πολιτικές που προκρίνουν ως μέσα γι’ αυτό στηρίζονται κατά κύριο λόγο στις «ποσότητες» και την εμπορευματική, ωφελιμιστική (αν είναι ιδιωτική δεν πειράζει), ανταποδοτική και τελικά νεοφιλελεύθερη οικονομία. Αυτό είναι μια αντίφαση που κατατρέχει και τους Πράσινους της Γερμανίας. Αλλά αν είναι μια φορά αντίφαση γι’ αυτούς, είναι δέκα φορές για την ελλαδική περίπτωση, με τα χαρακτηριστικά που έχει ο καπιταλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός εδώ, το κράτος, η σχέση με τους ιδιώτες κ.λπ. Ο Μάνος, ο Αλαφούζος και γενικά το μεγάλο κεφάλαιο θα προστατέψουν το περιβάλλον στην Ελλάδα… Εδώ γελάνε και μάλιστα γελάνε δυνατά!
Ας έρθουμε τώρα και στο δεύτερο. Γιατί να ξανακατέβουν μόνοι τους στις εκλογές και να μη στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, κατά τεκμήριο, ένα από τα πλέον -αν όχι το πλέον- φιλικό στο περιβάλλον κόμμα εξουσίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και κατά τεκμήριο υπέρ της ποιότητας ζωής σε διάκριση από τον καταναλωτισμό και την γκλαμουριά. Από την άλλη πλευρά, οι Οικολόγοι εμφανίζονται σε διάφορες περιπτώσεις να προκρίνουν μια πρακτική, ωφελιμιστική διάσταση της πολιτικής που δεν κοιτά ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές παρά μόνον το πρακτικό αποτέλεσμα. Έτσι, δεν τους νοιάζει ιδιαίτερα αν το αιολικό πάρκο είναι δημόσιο ή ιδιωτικό και με ποιους ακριβώς όρους αγοράζει η ΔΕΗ το ρεύμα, κι αν η ΔΕΗ είναι ιδιωτική ή δημόσια, αρκεί που υπάρχει το αιολικό πάρκο.
Με μια αντίστοιχη λογική ο ευρωβουλευτής Μ. Τρεμόπουλος διαμήνυε το 2009 πως οι Οικολόγοι δεν είχαν πρόβλημα να συμπράξουν με το ΠΑΣΟΚ ή και με τη Ν.Δ. πάνω σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα φιλικό προς στο περιβάλλον. Πιθανώς μετά την καταιγίδα του Μνημονίου να καταπίνει τώρα τη γλώσσα του, αλλά ο πολιτικός ωφελιμισμός υποτίθεται ότι παραμένει: γιατί οι Οικολόγοι δεν στηρίζουν, από άποψη πολιτικού ωφελιμισμού, ένα κόμμα που η ψήφος του ελληνικού λαού το επιλέγει για να κυβερνήσει και που για πρώτη φορά στη νεοελληνική ιστορία είναι ένα κόμμα εξουσίας που διαπνέεται από οικολογικές αντιλήψεις, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και σχεδόν το σύνολο των κυβερνητικών κομμάτων της Ευρώπης;
Μήπως για κάποια από τις πολλές ψυχούλες των Οικολόγων (η μια που ήταν κοντά στο Μάνο… έφυγε) το «περιβάλλον πάνω απ’ όλα» ισχύει μόνο όταν πρόκειται για συνεργασία με ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., ενώ όταν πρόκειται για την Αριστερά θυμόμαστε τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές και ξεχνάμε το πρακτικό αποτέλεσμα; Λέμε, μήπως…
Η απάντηση δεν είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Οι Οικολόγοι-Πράσινοι στοχεύουν στην ποιότητα της ζωής των ανθρώπων και όχι στις «ποσότητες» και τον καταναλωτισμό. Ωστόσο, οι πολιτικές που προκρίνουν ως μέσα γι’ αυτό στηρίζονται κατά κύριο λόγο στις «ποσότητες» και την εμπορευματική, ωφελιμιστική (αν είναι ιδιωτική δεν πειράζει), ανταποδοτική και τελικά νεοφιλελεύθερη οικονομία. Αυτό είναι μια αντίφαση που κατατρέχει και τους Πράσινους της Γερμανίας. Αλλά αν είναι μια φορά αντίφαση γι’ αυτούς, είναι δέκα φορές για την ελλαδική περίπτωση, με τα χαρακτηριστικά που έχει ο καπιταλισμός και ο νεοφιλελευθερισμός εδώ, το κράτος, η σχέση με τους ιδιώτες κ.λπ. Ο Μάνος, ο Αλαφούζος και γενικά το μεγάλο κεφάλαιο θα προστατέψουν το περιβάλλον στην Ελλάδα… Εδώ γελάνε και μάλιστα γελάνε δυνατά!
Ας έρθουμε τώρα και στο δεύτερο. Γιατί να ξανακατέβουν μόνοι τους στις εκλογές και να μη στηρίξουν τον ΣΥΡΙΖΑ; Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι, κατά τεκμήριο, ένα από τα πλέον -αν όχι το πλέον- φιλικό στο περιβάλλον κόμμα εξουσίας σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και κατά τεκμήριο υπέρ της ποιότητας ζωής σε διάκριση από τον καταναλωτισμό και την γκλαμουριά. Από την άλλη πλευρά, οι Οικολόγοι εμφανίζονται σε διάφορες περιπτώσεις να προκρίνουν μια πρακτική, ωφελιμιστική διάσταση της πολιτικής που δεν κοιτά ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές παρά μόνον το πρακτικό αποτέλεσμα. Έτσι, δεν τους νοιάζει ιδιαίτερα αν το αιολικό πάρκο είναι δημόσιο ή ιδιωτικό και με ποιους ακριβώς όρους αγοράζει η ΔΕΗ το ρεύμα, κι αν η ΔΕΗ είναι ιδιωτική ή δημόσια, αρκεί που υπάρχει το αιολικό πάρκο.
Με μια αντίστοιχη λογική ο ευρωβουλευτής Μ. Τρεμόπουλος διαμήνυε το 2009 πως οι Οικολόγοι δεν είχαν πρόβλημα να συμπράξουν με το ΠΑΣΟΚ ή και με τη Ν.Δ. πάνω σε ένα κυβερνητικό πρόγραμμα φιλικό προς στο περιβάλλον. Πιθανώς μετά την καταιγίδα του Μνημονίου να καταπίνει τώρα τη γλώσσα του, αλλά ο πολιτικός ωφελιμισμός υποτίθεται ότι παραμένει: γιατί οι Οικολόγοι δεν στηρίζουν, από άποψη πολιτικού ωφελιμισμού, ένα κόμμα που η ψήφος του ελληνικού λαού το επιλέγει για να κυβερνήσει και που για πρώτη φορά στη νεοελληνική ιστορία είναι ένα κόμμα εξουσίας που διαπνέεται από οικολογικές αντιλήψεις, σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ, τη Ν.Δ. και σχεδόν το σύνολο των κυβερνητικών κομμάτων της Ευρώπης;
Μήπως για κάποια από τις πολλές ψυχούλες των Οικολόγων (η μια που ήταν κοντά στο Μάνο… έφυγε) το «περιβάλλον πάνω απ’ όλα» ισχύει μόνο όταν πρόκειται για συνεργασία με ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ., ενώ όταν πρόκειται για την Αριστερά θυμόμαστε τις ιδεολογικές διαχωριστικές γραμμές και ξεχνάμε το πρακτικό αποτέλεσμα; Λέμε, μήπως…
Σχόλια
