Είναι πολλές οι ψυχούλες του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ραγκούσης ρεαλιστής και θεσμικός: «Για μια ακόμη φορά αξίζουν συγχαρητήρια στην Αντιτρομοκρατική Υπηρεσία για τη νέα εξάρθρωση της τρομοκρατικής οργάνωσης «Επαναστατική Αυτοάμυνα». Ο Γαβρόγλου, πάντα ευαίσθητος, ενεργητικός και χωρίς να μασάει τα λόγια του, σε ρόλο του πάλαι ποτέ Indymedia: «Πάμε τώρα στο ΟΠΑ. Όσες και όσοι μπορούμε. Μην χάνουμε ώρα με το ποιοί ακριβώς είναι μέσα, το σίγουρο είναι ότι υπάρχουν φοιτητές και φοιτήτριες. Και ένα κλίμα ακραίας τρομοκρατίας από τα ΜΑΤ». Ο Φίλης, οργανικό κομμάτι του κινήματος, βρέθηκε στην ΑΣΟΕΕ για να υπερασπιστεί τους φοιτητές, δηλώνοντας μετά για την αποδοκιμασία του: «Η κυρία υπουργός που δεν γνωρίζει από λαό και από κίνημα λαϊκό και φοιτητικό δεν ξέρει ότι στο κίνημα υπάρχει δημοκρατία και αντιπαράθεση». Η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ βγάζει αφίσα με κεντρικό «Η κανονικότητα επιτίθεται, η Δημοκρατία απειλείται» και κρεμάει στα τρόλεϊ χαρτοπανό «Λαέ χτυπάνε τα παιδιά σου», διευκρινίζοντας σε ανακοίνωσή της «όπως οι φοιτητές και οι φοιτήτριες το ’73». Ενώ ο Τσίπρας από τη μεριά του δηλώνει στη Φλώρινα: «Σωστά, θα πω εγώ, επενέβησαν για να καθαρίσουν τον πανεπιστημιακό χώρο από ένα στέκι όπου είχανε μπουκάλια που πιθανώς κάποιοι θα μπορούσαν να τα χρησιμοποιήσουν ως βόμβες μολότοφ».
ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ κάποιος να ισχυριστεί ότι πρόκειται απλά για μεγάλο δούλεμα και τα πράγματα να τελειώσουν εδώ. Ακόμα και το ότι οι ρόλοι είναι συνειδητά μοιρασμένοι ώστε να καλύπτονται οι ανάγκες μιας επικοινωνιακής πολιτικής για πολλαπλά ακροατήρια. Και αυτό σωστό, αν δε θέλουμε να είμαστε εντελώς αφελείς και «αθώοι». Μπορούμε ακόμα να ανατρέξουμε σε δηλώσεις και πρακτικές επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ για να αποκαλυφθεί μεμιάς η υποκρισία και η διπλότητα.
Ο διπολισμός μπορεί να λειτουργεί ακριβώς επειδή τα δυο κόμματα δεν είναι ίδια, δεν πολιτεύονται με τα ίδια συνθήματα και το ίδιο προφίλ
Ας πούμε όμως ότι είναι λογικό να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις. Και ας δεχτούμε ακόμα ότι η διατύπωσή τους δεν είναι ούτε εργαλειακή, ούτε «κόλπο», στο βαθμό που διαμορφώνει συνειδήσεις και πολώσεις μέσα στην κοινωνία. Ποιες είναι λοιπόν αυτές; Ποια φυσιογνωμία προσδιορίζεται απ’ αυτές τις δηλώσεις; Δίχως απάντηση σε αυτό, θα μείνουμε σε μια λογική «υπέρ και κατά», «σωστό και λάθος», «μπράβο και αίσχος», για καθεμιά απ’ αυτές και τους εκφραστές τους. Ή από μια άλλη πλευρά θα εντοπίζαμε απλά το συνηθισμένο μπάχαλο μέσα στο ΣΥΡΙΖΑ, πράγμα που όμως αυτή τη στιγμή δεν είναι το κύριο ζήτημα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα υπάρξει ως κόμμα στηριζόμενος στα υπολείμματα του ριζοσπαστισμού ενός προηγούμενου διαστήματος, εντός όμως του κεντροαριστερού και επίσημου ΤΙΝΑ που παρήγαγε η ίδια η συστημική του μετατόπιση. Αν οι «μεγάλοι» τον έχουν δοκιμάσει και γνωρίζουν ότι θα είναι υποτακτικός, η κοινωνία λειτουργεί διαφορετικά, ενώ η όποια αριστερά δεν φαίνεται να μπορεί να διαχωριστεί επί της ουσίας. Έτσι, ο μόνος τρόπος να βρίσκεται στα πράγματα, είναι με το να εμφανίζεται ως ο αντίπαλος μιας κακιάς και σκοτεινής δεξιάς, την ώρα που η «συνέχεια του κράτους» δεν έχει επ’ ουδενί αλωθεί. «Μα δεν είναι όντως ακραία η δεξιά;». Και ναι και όχι. Ναι, γιατί η δικιά της ψυχούλα είναι διαφορετική και όχι, γιατί στο επίπεδο των βασικών σχεδιασμών η σύμπνοια των δυο κομμάτων κάνει μπαμ. Όταν εκλείπει το έδαφος για κάθε αντιπολίτευση από μεριάς του ΣΥΡΙΖΑ, μένουν οι δηλώσεις περί αυταρχισμού, τα πανό της νεολαίας, το «πεζοδρόμιο» και η επίκληση της μεγάλης αριστερής οικογένειας. Κι επειδή πολλοί, είτε από αφέλεια είτε χειριστικά αναρωτούνται: «Πώς είναι δυνατόν με όλα αυτά κάποιοι να θεωρούν ότι Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ είναι ίδιοι;». Μα δεν είναι! Ο διπολισμός μπορεί να λειτουργεί ακριβώς επειδή τα δυο κόμματα δεν είναι ίδια, δεν πολιτεύονται με τα ίδια συνθήματα και το ίδιο προφίλ. Μπορεί η μεταδημοκρατική συνθήκη να έχει ρουφήξει πολλά, όμως η πολιτική σε όλες τις εκφάνσεις της δεν έχει καταργηθεί, ούτε έχει παραχωρήσει τη θέση της στους αυτοματισμούς κάποιων οικονομικών αναγκών του συστήματος. Το μεγάλο ζήτημα λοιπόν δεν είναι σκέτα το δίκαιο ή το άδικο σύνθημα, ο σωστός ή ο λάθος στόχος, αλλά η κοινωνική συναίνεση που αυτά απολαμβάνουν.
