To ζήτημα της δημοκρατίας
Από τις πρώτες μέρες, το κίνημα των πλατειών με αυθόρμητο και ασυντόνιστο τρόπο στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας έλαβε χώρα με τις καθημερινές λαϊκές συνελεύσεις όπου χιλιάδες πολίτες έπαιρναν το λόγο. Το αίτημα για πραγματική δημοκρατία ξεκινάει από το ότι κανένας από εμάς δεν ρωτήθηκε για το Μνημόνιο, κανένας από εμάς δεν ψήφισε για να καταχρεωθεί ο λαός και η χώρα στους διεθνείς τοκογλύφους, αλλά και πολύ περισσότερο γιατί σχεδόν σε ολόκληρη την κοινωνία οι μορφές συμμετοχής και εκπροσώπησης που μας προσφέρουν δεν μπορούν να μας χωρέσουν.
Η πλειοψηφία των σωματείων, οι σύλλογοι και όλες οι μορφές μέσω των οποίων συμμετείχε και εκφραζόταν ο λαός και που με αγώνες και αίμα έχουν δημιουργηθεί, πέρα από ελάχιστες εξαιρέσεις, πλέον δεν λειτουργούν. Η μόνη υποτιθέμενη δυνατότητα για συμμετοχή στη δημοκρατία είναι συμμετέχοντας κάθε 4 χρόνια στο στημένο παιχνίδι των εκλογών. Το αίτημα για πραγματική δημοκρατία, που διατυπώνεται από τις εξεγέρσεις στη Μέση Ανατολή μέχρι την Ισπανία και την Ελλάδα, αποτελεί την καρδιά του κινήματος των πλατειών.
Ο παρατεταμένος αγώνας του κινήματος των πλατειών -σε πλήρη αντίθεση με τις κινητοποιήσεις που οργάνωνε ο επίσημος συνδικαλισμός -μία απεργία κάθε τρεις μήνες- έστειλε και στέλνει ένα σαφές μήνυμα στην κοινωνία, που συνεπήρε χιλιάδες ανθρώπους. Στις πλατείες δίνεται ένας αγώνας μέχρι τέλους για τη ζωή και την αξιοπρέπειά μας. Η Πλατεία του Λευκού Πύργου στη Θεσσαλονίκη, του Συντάγματος και των δεκάδων άλλων πόλεων της χώρας αποτελούν τα κέντρα ενός γνήσιου λαϊκού παρατεταμένου αγώνα, που δίνεται με απίστευτη ανιδιοτέλεια και ειλικρίνεια. Αν την προηγούμενη περίοδο το παιχνίδι του αγώνα και των απεργιών ήταν στημένο από το πολιτικό σύστημα και με την Αριστερά απλά να οριζόταν ως προς αυτό, τώρα ο λαός επιχείρησε να πάρει την τύχη του στα χέρια του.
Απέναντι σε ποιους;
Απέναντι σε όλους
Ένα ερώτημα που τίθεται στις πλατείες και δύσκολα απαντιέται από τους αριστερούς είναι το ποιους βάζει απέναντί του αυτό το κίνημα. Απέναντί μας είναι σίγουρα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, το ΔΝΤ, η Τρόικα, οι τραπεζίτες, όπως αναγράφεται και στις διακηρύξεις των πλατειών, αλλά όχι μόνο. Απέναντι στο κίνημα είναι όλο το παλιό σάπιο πολιτικό σύστημα με τα παρακλάδια του στο συνδικαλισμό και στο κράτος.
Είναι όμως απέναντι και η Αριστερά; Ως εδώ μας έχουν φέρει τα πολιτικά κόμματα της Βουλής, ως εκφραστές της ντόπιας και ξένης οικονομικής ελίτ, που ψήφισαν το Μνημόνιο, που κυβέρνησαν τη χώρα και που, στήνοντας ένα τεράστιο μηχανισμό διαπλοκής, οδήγησαν το λαό στο τεράστιο σημερινό αδιέξοδο. Όλο αυτό το σύστημα εξουσίας που από τη μία είχε το νομοθετικό έργο στη Βουλή και τον έλεγχο στην ενημέρωση και από την άλλη τη δυνατότητα να ορίζει ακόμη και τις λαϊκές αντιδράσεις, ελέγχοντας τα συνδικάτα, αποτελούσε το παζλ που όριζε τι γίνεται στη χώρα. Και ποια ήταν η στάση της Αριστεράς απέναντι σε αυτή τη κατάσταση;
Πολλοί στις πλατείες με μια κουβέντα στέλνουν ένα σαφές μήνυμα: Η σιωπή είναι συνενοχή. Η απραγία, η στρατηγική που τελειώνει μόνο εκεί που εξασφαλίζονται τα ποσοστά για είσοδο στη Βουλή, ο ετεροκαθορισμός ως προς τον επίσημο συνδικαλισμό, η παραμονή στο Κοινοβούλιο της ντροπής όταν έχει καταπατηθεί κάθε έννοια ακόμη και της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας αποτελούν τα γνωρίσματα μιας Αριστεράς που δεν μπορεί να δει τον εαυτό της σαν μέρος μίας δύναμης που θα συμβάλει σε μία μεγάλη αλλαγή για τον τόπο.
Και μετά τι;
Από πολλούς τίθεται -και όχι αδικαιολόγητα- το μεγάλο ερώτημα: Και μετά τι; Το παράδειγμα της Αιγύπτου είναι πρόσφατο, όπου ένα τεράστιο λαϊκό κίνημα έριξε τον Μουμπάρακ από την εξουσία, αλλά έπειτα το βήμα έμεινε ανολοκλήρωτο. Ποιος είναι ο αποφασιστικός όρος για να πάμε πιο μακριά από τους Αιγύπτιους;
Οι διεργασίες και οι ζυμώσεις που γίνονται στις πλατείες θα πρέπει σιγά-σιγά να αρχίσουν να παίρνουν μορφή. Η δημιουργία ενός μετώπου του αγανακτισμένου και οργισμένου λαού πρέπει να αποτελέσει το αναγκαίο βήμα για την επόμενη μέρα. Η ιστορία μπορεί να μην επαναλαμβάνεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, αλλά σίγουρα διδάσκει. Η δημιουργία του σύγχρονου Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου, που θα διώξει από την πολιτική εξουσία την τρόικα και το ντόπιο πολιτικό προσωπικό τους, που θα ξηλώσει το υπαρκτό σάπιο και διαπλεκόμενο πολιτικό κατεστημένο και θα ανοίξει το δρόμο για μία νέα Ελλάδα της λαϊκής κυριαρχίας, της εθνικής ανεξαρτησίας και της πραγματικής δημοκρατίας, αποτελεί την προοπτική που πρέπει να δοθεί στο κίνημα των πλατειών. Και είναι καθήκον των δυνάμεων που αναφέρονται στο όνομα της Αριστεράς και -πολύ περισσότερο- της επανάστασης να δουλέψουν γι’ αυτό.
