Η πολεμική σύρραξη στην Ουκρανία και ο παροξυσμός της πλανητικής κρίσης που την συνοδεύει, μετέφερε την πανδημία σε δεύτερο πλάνο. Την ίδια στιγμή, οι υγειονομικοί δείκτες που σχετίζονται με τον κορωνοϊό (π.χ. οι νεκροί με Covid-19 στην χώρα μας ξεπερνούν τους 20 ημερησίως), σε συνδυασμό με την επανεμφάνιση άλλων ιώσεων, τις μειωμένες λόγω των παρατεταμένων λοκντάουν αντοχές των κοινωνιών και την εγκληματική απαξίωση των δημόσιων συστημάτων υγείας από τις κυβερνήσεις, δείχνουν πως ο υγειονομικός κίνδυνος είναι παρών.
Οι κυβερνήσεις της Δύσης κήρυξαν την επιστροφή στην κανονικότητα. Η κανονικότητα όμως που υπόσχονται είναι η κρίση διαρκείας, η παρατεταμένη κατάσταση έκτακτης ανάγκης, με τα πολυπλόκαμα (ιατροφαρμακευτικά, τεχνολογικά κ.ά.) δίκτυα χειρισμού και κρατικού ελέγχου των κοινωνιών να εμπεδώνονται ως φυσικό φαινόμενο, με την πανδημία να έχει μετατραπεί σε μοχλό απόσπασης της κοινωνικής συναίνεσης, δια του φόβου και της ατομικής ευθύνης.
Εξ αρχής είχε γίνει φανερό, πως η πανδημική κρίση δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από την κρίση του συστήματος της υπό δυτική ηγεμονία παγκοσμιοποίησης. Φάνηκε αυτό στη γεωπολιτική διαμάχη που οδήγησε το 1/3 του πλανήτη να μην αναγνωρίζει τα εμβόλια του άλλου 1/3 (για το υπόλοιπο 1/3 έτσι κι αλλιώς κανείς δεν κάνει λόγο) τα προηγούμενα χρόνια. Επιβεβαιώνεται και τώρα που οι οικονομικές προτεραιότητες της κινέζικης παραγωγής οδηγούν στην εγκατάλειψη του δόγματος zero covid, με την καθολική άρση των μέτρων περιορισμού και οι γεωπολιτικές προτεραιότητες της Δύσης (βλέπε ΗΠΑ), οδηγούν στη διασπορά πανικού από τα δυτικά ΜΜΕ για τον κινέζικο κίνδυνο (λίγες μόλις εβδομάδες από τα δραματικά ρεπορτάζ για τους εγκλωβισμένους της Σαγκάης) και τις κρατικές οδηγίες για έλεγχο στις πτήσεις από την Κίνα.
Τα προηγούμενα χρόνια λειτούργησαν ως εργαστήριο εφαρμογής μέτρων ελέγχου και χειραγώγησης των κοινωνιών, μετασχηματισμού από τα πάνω της κοινής λογικής και των προτεραιοτήτων μεγάλων μαζών. Η εμπειρία, των ελίτ, ήδη αξιοποιείται και στα επόμενα επεισόδια κρίσης. Η εκστρατεία μαζικού εμβολιασμού (πρώτη φορά σε πλανητική κλίμακα) με τις υγειονομικές, πολιτικές και ιδεολογικές τις προεκτάσεις, παρά τις πολλαπλές διαψεύσεις (ελλιπής ανοσολογική κάλυψη, αδυναμία ελέγχου της διάδοσης και των μεταλλάξεων) και τις παράπλευρες απώλειες (παρενέργειες και κενά στα στάδια ελέγχου που τώρα αρχίζουν να τα παραδέχονται οι ιθύνοντες), αναγνωρίζεται ως οδηγός διαχείρισης μεγάλων κρίσεων. Η ατομική ευθύνη επιστρατεύεται σε κάθε φυσική καταστροφή για να δικαιολογήσει την απουσία της πολιτικής προστασίας, τα τοπικά λοκντάουν προτείνονται ως μέτρο αντιμετώπισης της ενεργειακής κρίσης, ο ηθικός πανικός για την «κλιματική αλλαγή» γίνεται εργαλείο διχασμού των κοινωνιών κ.ο.κ..
Η «επιστήμη» και η «τεχνολογία», δηλώνουν τον θρίαμβό τους επί των αδύναμων και μάλλον ανορθολογικών κοινωνιών. Με ορμή, οι ελίτ θέλουν να μετασχηματίσουν κάθε πτυχή της ζωής με βάση τις νέες τεχνοεπιστημονικές νόρμες. Τα νέα έξυπνα φάρμακα και η καθολική καταγραφή βιομετρικών στοιχείων των πολιτών φιλοδοξούν να μετασχηματίσουν την ιατρική φροντίδα με βάση τις προτεραιότητες των Big Pharma. Οι επιδιώξεις του κεφαλαίου για κατακερματισμό και απόρριψη ζωντανής εργασίας εμφανίζονται ως τα μόνα ορθολογικά μοντέλα αυτοματοποίησης της παραγωγής, ενώ η αναβάθμιση του ψηφιακού διεισδύει σε μια σειρά τομείς (επικοινωνία, διασκέδαση, εκπαίδευση), διαμεσολαβώντας και σταδιακά υποκαθιστώντας τις σχέσεις και τις μορφές που ως τώρα συνείχαν τις κοινωνίες.
