Οι αυτοδιοικητικές εκλογές έχουν βαρύτητα σε μια χώρα όπως η Νορβηγία, όπου οι δήμοι έχουν τον πρώτο λόγο για τις πιστώσεις σχετικά με την εκπαίδευση, την υγεία, την κοινωνική πρόνοια, τα μέσα μαζικής μεταφοράς κ.λπ. Έτσι, οι εκλογές της περασμένης Δευτέρας αποτέλεσαν καταρχήν μια τιμωρία της κεντροδεξιάς κυβέρνησης υπό την ηγεσία της Συντηρητικής πρωθυπουργού Έρνα Σόλμπεργκ (στην οποία συμμετέχει και το ακροδεξιό «Κόμμα Προόδου»): τα κόμματα του κυβερνητικού συνασπισμού έχασαν συνολικά πάνω από 8%. Ενδεικτικά, οι Συντηρητικοί της Σόλμπεργκ έπεσαν στο 20% και οι ακροδεξιοί στο 8,3%. Αλλά πάνω από 8% έχασε και η αξιωματική αντιπολίτευση, δηλαδή οι Σοσιαλδημοκράτες, που έπεσαν κάτω από το 25%! Και τότε ποιος κέρδισε;
Πρώτος νικητής, το Κεντρώο Κόμμα, που σχεδόν διπλασίασε το ποσοστό του (πήρε 14,4%) και απογοήτευσε τους δήθεν εκσυγχρονιστές, οι οποίοι προφήτευαν ότι σταδιακά θα εξαφανιστεί (θεωρείται «οπισθοδρομικό» διότι η βάση του είναι αγρότες και αλιείς, και είναι σταθερά αντίθετο στην Ε.Ε.). Σημαντική αύξηση σημείωσαν και οι Πράσινοι (πλησίασαν το 7%) και οι Αριστεροί Σοσιαλιστές (υπερέβησαν το 6%), καθώς και το Κόκκινο Κόμμα, που διπλασίασε το ποσοστό του αποσπώντας 3,8% (και 7% στο Όσλο). Ταυτόχρονα, εντυπωσιακά ποσοστά σημείωσε σε όσους δήμους παρουσίασε λίστες και το σχετικά νεαρό κόμμα κατά των διοδίων, που τώρα έχει αρχίσει συνομιλίες με την αριστερή πλευρά του πολιτικού φάσματος – διαψεύδοντας όσους το κατηγορούσαν ως συγκεκαλυμμένα ακροδεξιό.
Το αποτέλεσμα δείχνει την αυξανόμενη δυσαρέσκεια για τις κυρίαρχες πολιτικές, και μάλιστα σε μια πλούσια σκανδιναβική χώρα που δεν ανήκει στην Ε.Ε.: οι Νορβηγοί ανέχονται τη σταδιακή αποψίλωση των κατακτήσεών τους, και πρώτα απ’ όλα του κοινωνικού κράτους. Αυτό εξηγεί και τη διαρκή κατρακύλα των ακροδεξιών (μόλις πριν 10 χρόνια έφταναν το 23% στις εθνικές εκλογές και το 19% στις αυτοδιοικητικές), που συμμετέχουν στις συντηρητικές κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων. Την ίδια στιγμή παραμένει εμφανής η αδυναμία της σοσιαλδημοκρατικής αντιπολίτευσης, που κι αυτή εφάρμοζε νεοφιλελεύθερες πολιτικές όταν κυβερνούσε, να πείσει τους πολίτες ότι έχει αλλάξει. Έτσι οι Νορβηγοί στρέφονται όλο και περισσότερο προς κόμματα που κατηγορούνται από τις πάλαι ποτέ πανίσχυρες παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις ως «ανεύθυνα», αλλά φαίνονται ικανά να βάλουν φρένο στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές και στην αναβίωση των πιέσεων για ένταξη στην Ε.Ε.
