Του Δημήτρη Υφαντή. Τέτοιες μέρες περίπου πριν από τρία χρόνια το σύνθημα «Στις τράπεζες λεφτά στη νεολαία σφαίρες» δονούσε όλη τη χώρα.
Μία άγνωστη και συκοφαντημένη νεολαία είχε «σκάσει» από το πουθενά στο προσκήνιο, μετά τη στυγνή δολοφονία του μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου, από δύο ενόπλους των Ειδικών Δυνάμεων. Ο Αλέξης ήταν η νεολαία αυτή. Δεν ήταν κάποιος που συμμετείχε σε μία διαδήλωση, ένας «πολιτικοποιημένος» κατά τα γνωστά μέτρα και σταθμά ή ένας «κουκουλοφόρος ταραχοποιός» κατά την αστυνομική διάλεκτο, που έχουν εγκολπωθεί τα ΜΜΕ.
Το 2008 η Ελλάδα ζούσε τα προμηνύματα της θύελλας που επρόκειτο να ξεσπάσει με τη ραγδαία όξυνση της κρίσης χρέους, ένα χρόνο μετά. Έχει σημασία να θυμηθούμε ότι η κυρίαρχη καθησυχαστική ιαχή σε οθόνες και άρθρα δεν ήταν άλλη από την «προστατευμένη» χώρα που δεν κινδύνευε μέσα στην ασφάλεια της Ευρωζώνης.
Ο «Δεκέμβρης», όπως έμεινε χαραγμένος στη μνήμη ο ξεσηκωμός της νεολαίας, έφερε στην επιφάνεια όλα τα ρήγματα που ήδη είχαν αρχίσει να ενεργοποιούνται. Ο χορός των σκανδάλων από τη Siemens και τα ομόλογα ώς το Βατοπέδι, αποκάλυπτε τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος, ενώ η κοινωνία ασφυκτιούσε μεταξύ της λιτότητας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους.
Για όλα αυτά κραύγασε ο Δεκέμβρης. Φωνάχτηκε τότε το πρώτο «Φύγετε» απέναντι στην τότε κυβέρνηση, αλλά και σε όλο το πολιτικό κατεστημένο που έχει στο στόχαστρο τη νεολαία ως καύσιμη ύλη για την ανακύκλωση των αμύθητων κερδών μιας διεθνούς παρασιτικής ολιγαρχίας και των ντόπιων υπεργολάβων της. Ο Δεκέμβρης αναρωτήθηκε φωναχτά, όπως θα αναρωτιότανε κι ο αδικοχαμένος Αλέξης, όχι σαν «πολιτική πλατφόρμα», όχι σαν «διεκδικητικό πρόγραμμα». Πολλοί το συμπύκνωσαν και μάλιστα εύστοχα στη φράση «ο Δεκέμβρης έθεσε τις ερωτήσεις», εννοείται ότι οι απαντήσεις είναι ακόμη μετέωρες.
Εννοείται, επίσης, ότι μία Αριστερά, η οποία όπως και τους επόμενους εκείνους μήνες παραμένει μέχρι σήμερα αμήχανα βραχυκυκλωμένη σε ένα πολιτικό σκηνικό που καταρρέει, δεν έχει καμία απολύτως δυνατότητα να επικοινωνήσει με το φρέσκο πνεύμα που έφερε η εξέγερση της νεολαίας πριν από τρία χρόνια, αλλά και όσα ακολούθησαν. Γιατί ακολούθησαν πολλά και στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, σε άλλο ακόμη πιο ζοφερό περιβάλλον, όμως με σαφή τα σημάδια της γονιμοποίησης από εκείνο τον πολύ πρόσφατο Δεκέμβρη.
«Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…», υπήρχε και μία δεύτερη στροφή του συνθήματος: «Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες»!
Σήμερα οι «προστάτες» μας του 2008, το διευθυντήριο της Ευρωζώνης, έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου το «εθνοσωτήριο» έργο για τη χώρα. Και έχουν αναθέσει απευθείας στα ΜΜΕ και τις τράπεζες τη διακυβέρνηση. Διαφόρων αποχρώσεων σαλτιμπάγκοι, μέχρι και καθαρόαιμοι φασίστες έχουν το θράσος να καμαρώνουν στα υπουργικά έδρανα. Πριν από λίγες μόνο ημέρες γίναμε μάρτυρες της πιο απογοητευτικής κινητοποίησης ίσως των δύο τελευταίων χρόνων. Όλη η μούχλα του καθεστώτος -και του συνδικαλιστικού συμπεριλαμβανομένου- αναδεύεται με συγκρατημένη ηδονή.
Έχει κανείς, όμως, αμφιβολία ότι οι μέρες του Αλέξη βρίσκονται μπροστά μας;
Το 2008 η Ελλάδα ζούσε τα προμηνύματα της θύελλας που επρόκειτο να ξεσπάσει με τη ραγδαία όξυνση της κρίσης χρέους, ένα χρόνο μετά. Έχει σημασία να θυμηθούμε ότι η κυρίαρχη καθησυχαστική ιαχή σε οθόνες και άρθρα δεν ήταν άλλη από την «προστατευμένη» χώρα που δεν κινδύνευε μέσα στην ασφάλεια της Ευρωζώνης.
Ο «Δεκέμβρης», όπως έμεινε χαραγμένος στη μνήμη ο ξεσηκωμός της νεολαίας, έφερε στην επιφάνεια όλα τα ρήγματα που ήδη είχαν αρχίσει να ενεργοποιούνται. Ο χορός των σκανδάλων από τη Siemens και τα ομόλογα ώς το Βατοπέδι, αποκάλυπτε τη σαπίλα του πολιτικού συστήματος, ενώ η κοινωνία ασφυκτιούσε μεταξύ της λιτότητας και της διάλυσης του κοινωνικού κράτους.
Για όλα αυτά κραύγασε ο Δεκέμβρης. Φωνάχτηκε τότε το πρώτο «Φύγετε» απέναντι στην τότε κυβέρνηση, αλλά και σε όλο το πολιτικό κατεστημένο που έχει στο στόχαστρο τη νεολαία ως καύσιμη ύλη για την ανακύκλωση των αμύθητων κερδών μιας διεθνούς παρασιτικής ολιγαρχίας και των ντόπιων υπεργολάβων της. Ο Δεκέμβρης αναρωτήθηκε φωναχτά, όπως θα αναρωτιότανε κι ο αδικοχαμένος Αλέξης, όχι σαν «πολιτική πλατφόρμα», όχι σαν «διεκδικητικό πρόγραμμα». Πολλοί το συμπύκνωσαν και μάλιστα εύστοχα στη φράση «ο Δεκέμβρης έθεσε τις ερωτήσεις», εννοείται ότι οι απαντήσεις είναι ακόμη μετέωρες.
Εννοείται, επίσης, ότι μία Αριστερά, η οποία όπως και τους επόμενους εκείνους μήνες παραμένει μέχρι σήμερα αμήχανα βραχυκυκλωμένη σε ένα πολιτικό σκηνικό που καταρρέει, δεν έχει καμία απολύτως δυνατότητα να επικοινωνήσει με το φρέσκο πνεύμα που έφερε η εξέγερση της νεολαίας πριν από τρία χρόνια, αλλά και όσα ακολούθησαν. Γιατί ακολούθησαν πολλά και στους δρόμους και τις πλατείες της χώρας, με διαφορετικά χαρακτηριστικά, σε άλλο ακόμη πιο ζοφερό περιβάλλον, όμως με σαφή τα σημάδια της γονιμοποίησης από εκείνο τον πολύ πρόσφατο Δεκέμβρη.
«Στις τράπεζες λεφτά, στη νεολαία σφαίρες…», υπήρχε και μία δεύτερη στροφή του συνθήματος: «Ήρθε η ώρα για τις δικές μας μέρες»!
Σήμερα οι «προστάτες» μας του 2008, το διευθυντήριο της Ευρωζώνης, έχει αναλάβει εξ ολοκλήρου το «εθνοσωτήριο» έργο για τη χώρα. Και έχουν αναθέσει απευθείας στα ΜΜΕ και τις τράπεζες τη διακυβέρνηση. Διαφόρων αποχρώσεων σαλτιμπάγκοι, μέχρι και καθαρόαιμοι φασίστες έχουν το θράσος να καμαρώνουν στα υπουργικά έδρανα. Πριν από λίγες μόνο ημέρες γίναμε μάρτυρες της πιο απογοητευτικής κινητοποίησης ίσως των δύο τελευταίων χρόνων. Όλη η μούχλα του καθεστώτος -και του συνδικαλιστικού συμπεριλαμβανομένου- αναδεύεται με συγκρατημένη ηδονή.
Έχει κανείς, όμως, αμφιβολία ότι οι μέρες του Αλέξη βρίσκονται μπροστά μας;
Σχόλια
