Η Ευρώπη, πριν από τις εκλογές, έχει λάβει ισχυρό, σαφέστατο μήνυμα με την απόπειρα δολοφονίας του Σλοβάκου πρωθυπουργού: Μπορείτε να κάνετε όσες ευρωεκλογές ή εθνικές εκλογές θέλετε. Αλλά ούτε να σας περνάει από το μυαλό ότι το δικό σας «εθνικό συμφέρον» μπορεί να υποσκελίσει το συμμαχικό, όπως το ερμηνεύουν οι ΗΠΑ.
Αυτονόητα, δυτικός κόσμος χωρίς την Ευρώπη δεν νοείται. Και Ευρώπη χωρίς αυτονομία σκέψης είναι μηχανή χωρίς καύσιμα. Αλλά και Ηνωμένες Πολιτείες χωρίς απόλυτο έλεγχο της Ευρώπης δεν είναι παγκόσμια δύναμη. Η αντίφαση είναι άλυτη, προς το παρόν. Οι ΗΠΑ είναι πιο ισχυρές και θα επιβάλλουν τη θέλησή τους, αλλά το σαράκι ροκανίζει τη συμμαχία. Έτσι δεν πας σε πόλεμο ούτε με τη Ρωσία, ούτε πολύ περισσότερο με την Κίνα. Αν πας μπορεί να έχεις άσχημες εκπλήξεις, να αυτομολήσουν φίλοι και σύμμαχοι στον εχθρό.
Ως εδώ η ανάλυση είναι ατελής χωρίς την επισήμανση ότι προϋπόθεση ελέγχου / υποταγής της Ευρώπης (Ε.Ε.) είναι να φτωχύνει, γιατί μόνο τότε μπορεί να ελεγχθεί. Και αυτό ακριβώς συμβαίνει. Οι ΗΠΑ ανέθεσαν στην Ευρώπη τα έξοδα του ουκρανικού πολέμου. Οι λαοί θα πληρώσουν. Αν δεν αντιδράσουν, θα πληρώσουν περισσότερα. Αν αντιδράσουν, αν διεκδικήσουν ανεξαρτησία, θα κλονιστεί (ή και θα διαλυθεί) η δυτική συμμαχία. Για να ματαιωθεί μια τέτοια εξέλιξη στη Δύση φλυαρούν για έναν παγκόσμιο πόλεμο. Απειλούν και προετοιμάζουν.
Οι ζυμώσεις στις ΗΠΑ και Ευρώπη είναι μόλις στην αρχή τους. Οι ευρωεκλογές δεν θα προλάβουν να αποτυπώσουν το βάθος και την έκταση των διεργασιών που κυοφορούνται στη Γηραιά Ήπειρο, αλλά και στις ΗΠΑ.
Τελικά η μοιρασιά της Ευρώπης στη Γιάλτα δεν ήταν παρά μια εφήμερη «στιγμή» μιας ιστορικής φάσης που δεν ξέρουμε αν θα καταλήξει σε ερείπια, ή στη χαραυγή ενός άλλου κόσμου. Όπου το κέντρο ενδιαφέροντος θα μετατοπιστεί από τη Μεσόγειο στις θάλασσες της Κίνας και της Ινδίας.
Τώρα οι διενέξεις των εθνών-κρατών έχουν υποβαθμίσει τις ταξικές συγκρούσεις, δημιουργώντας την ψευδαίσθηση ότι οι μαρξιστές είναι μέτριοι προφήτες. Ωστόσο δεν είναι η πρώτη φορά που οι ελίτ, ιδίως τα ανώτατα στρώματα, στηρίζουν σιωπηρά οργανώσεις της «πλέμπας» για να διατηρήσουν την εξουσία τους. Η γερμανική ελίτ, η τότε αριστοκρατία, στήριζε το ναζιστικό κόμμα.
Ο γερμανικός κίνδυνος…
Ο κίνδυνος σήμερα μάλλον δεν είναι η αναβίωση του ναζισμού (με το AfD) όπως προσπαθούν οι ελίτ να πείσουν για να ελέγξουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Φαίνεται «τρελό» ως υπόθεση, αλλά άραγε μπορεί κανείς να αποκλείσει ότι αυτή τη φορά, μετά από τις δύο τραγικά αποτυχημένες απόπειρες, το γερμανικό κατεστημένο ίσως αποπειραθεί να αναβιώσει την ιδέα του Συμφώνου «Μολότωφ-Ρίμπεντροπ» (ΕΣΣΔ-Γερμανία);
Η ειρωνεία είναι ότι η Δύση κατηγορεί για αυταρχισμό τον Πούτιν και εθνικισμό το AfD, οπότε θα αισθανθεί δικαιωμένη αν τα έβρισκαν μεταξύ τους! Ο σοσιαλιστής, πρώην Καγκελάριος, Σρέντερ, κάτοικος Μόσχας, κερασάκι στην τούρτα.
…και η τουρκική ειρήνη
Για τις σχέσεις της Ελλάδας με την Τουρκία έχουν γραφεί πολλά. Αλλά ποτέ δεν καταλήγουμε σε συγκεκριμένα μέτρα, τι και πώς πρέπει να πράξουμε για να αντιμετωπίσουμε τον γείτονα με μέτρο και σταθερότητα. Λέμε απλώς μεγάλα λόγια. Έτσι απομένει το απόφθεγμα του Παναγιώτη Κονδύλη, γραμμένο πριν από τριάντα τόσα χρόνια: «Ειρήνη με την Τουρκία σημαίνει δορυφοροποίηση. Και πόλεμος σημαίνει συντριβή». Έχουμε διαλέξει το πρώτο. Καλό κατευόδιο.
