Η πρωτοβουλία του γ.γ. του ΝΑΤΟ να ανακοινώσει μονομερώς, διάβαζε με την προτροπή Βερολίνου-Ουάσιγκτον, την έναρξη τεχνικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας για «αποκλιμάκωση» της έντασης σε Αιγαίο και Μεσόγειο εντάσσεται στη μακρά αλυσίδα ασφυκτικών πιέσεων να αποδεχθεί τα τετελεσμένα της τουρκικής επιθετικής ατζέντας και να παραχωρήσει ταπεινωτικά εθνική κυριαρχία και κυριαρχικά δικαιώματα σε θάλασσα και στεριά. Η «δυτική συμμαχία», παρά τις αντιθέσεις της, αξιοποιεί τη συμβιβασμένη, υποχωρητική και απροκάλυπτα δεδομένη στάση του πολιτικού συστήματος της χώρας και πιέζει για λύσεις που ικανοποιούν τους δικούς της σχεδιασμούς στην περιοχή. Βερολίνο και Ουάσιγκτον αντιλαμβάνονται την Τουρκία, με ή χωρίς Ερντογάν, ως πιο σημαντικό παράγοντα της γεωπολιτικής τους στρατηγικής. Άλλωστε ούτε στιγμή δεν ένοιωσαν πίεση ή διπλωματική «απειλή» από την πλευρά της Ελλάδας ώστε να την πάρουν στα σοβαρά.
Κοινή στάση Γερμανίας-ΗΠΑ
Η Γερμανία βρίσκεται στην κορυφή της πυραμίδας των χωρών που πιέζει για διευθετήσεις. Αναμφισβήτητα δεν είναι η μόνη. Τα απανωτά τηλεφωνήματα Τραμπ σε Μητσοτάκη-Ερντογάν αλλά και οι αλλεπάλληλες δηλώσεις του Αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Μ. Πομπέο, όσο και να προβάλλονται στη χώρα ως υποστηρικτικές, αποτελούν παγίδα. Οι «φιλειρηνικές» διαμεσολαβήσεις Τραμπ-Πομπέο δεν συνιστούν παρά την απαίτηση για άμεση και χωρίς προϋποθέσεις έναρξη διαλόγου των δύο χωρών και μάλιστα τη στιγμή που η Τουρκία αμφισβητεί έμπρακτα το καθεστώς των συνόρων σε Αιγαίο-Θράκη, περικυκλώνει ασφυκτικά την Κύπρο και απειλεί ανοικτά με πολεμική αναμέτρηση. Ανεξάρτητα από τον σοβαρό διχασμό του πολιτικού συστήματος των ΗΠΑ, όλες οι πτέρυγες των αποφασιστικών κρίκων της αμερικάνικης εξωτερικής πολιτικής δεν κρύβουν ότι πρώτη τους προτεραιότητα αποτελεί η παραμονή της Τουρκίας στη δυτική συμμαχία και ο αποτελεσματικός τους έλεγχος σε ολόκληρη τη Μεσόγειο. Επιλογή που υπηρετείται, μεταξύ άλλων, με ανοχή των επεκτατικών βλέψεων της Άγκυρας.
Είναι χαρακτηριστικό ότι και αυτή ακόμα η προσωρινή άρση του εμπάργκο πώλησης όπλων προς την Κύπρο συνοδεύτηκε με κατευναστικές δηλώσεις προς την Τουρκία. Η πρέσβης των ΗΠΑ στην Κύπρο ανακοίνωσε μια σειρά προϋποθέσεων με σοβαρότερες εκείνες που σχετίζονται κυρίως με συγκράτηση των διπλωματικών σχέσεων που διατηρεί η Κύπρος με την Ρωσία.
Κοινό χαρακτηριστικό των πιέσεων Γερμανίας-ΗΠΑ είναι η εξομοίωση των ευθυνών Ελλάδας-Τουρκίας. Η «δυτική συμμαχία», άλλοτε ανοικτά άλλοτε συγκαλυμμένα, θεωρεί την Ελλάδα συνυπεύθυνη των εντάσεων στη Μεσόγειο και την καλεί να πάρει η ίδια μέτρα αποκλιμάκωσης. Η Γερμανία θεώρησε «επιθετική κίνηση» τη συμφωνία Ελλάδας-Αιγύπτου και ενοχλημένη θεώρησε την Ελλάδα υπεύθυνη για την ματαίωση του διαλόγου που η ίδια η Μέρκελ είχε φιλοτεχνήσει για τα τέλη Αυγούστου. Την ίδια στιγμή μπλοκάρει συστηματικά κάθε συζήτηση στην Ε.Ε. για επιβολή κυρώσεων στην Τουρκία παρά την προκλητική συμπεριφορά της Τουρκίας σε βάρος δύο χωρών-μελών της Ε.Ε. Ακολουθεί μάλιστα μια τόσο προσβλητική συμπεριφορά απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο που απροκάλυπτα διακηρύσσει ότι οι προτεινόμενες κυρώσεις σε βάρος της Τουρκίας «δεν συνιστούν σωστή πολιτική επιλογή» παρά την αντίθετη στάση της σε βάρος της Ρωσίας.
Το πρακτικό αποτέλεσμα της στάσης της δυτικής συμμαχίας είναι η αποθράσυνση της Τουρκίας και η επιτάχυνση των επιθετικών της σχεδιασμών. Η Τουρκία αντιλαμβάνεται ως διπλωματική επιβεβαίωση της πολιτικής της τη στάση «ίσων αποστάσεων» του δυτικού κόσμου και ως «πράσινο φως» για την επιβολή τετελεσμένων. Η πολεμική αναμέτρηση παραμένει για τον Ερντογάν ο πιο ασφαλής δρόμος για μια παράδοση άνευ όρων της ελληνικής πλευράς. Υιοθετεί χωρίς επιφυλάξεις την φιλολογία της αποκλιμάκωσης καθώς δεν την αισθάνεται αποτρεπτική των προθέσεων του. Στην πραγματικότητα η πρόταση των δυτικών συμμάχων για «αποκλιμάκωση» δεν συνιστά παρά εργαλείο ασφυκτικής πίεσης σε βάρος της Ελλάδας. Για την Τουρκία συνιστά μια συγκαλυμμένη ανοχή των επιδιώξεων της που φέρνει ένα θερμό επεισόδιο, μικρής ή μεγάλης έκτασης, πιο κοντά.
