«Οι δολοφονημένες γυναίκες δεν πεθαίνουν ποτέ. Μόνο βγαίνουν σαν αέρας απ’ τα δολοφονημένα σώματα τους και συναντούν τα δολοφονημένα τρανς παιδιά, gay παιδιά, “ξένα” παιδιά, φτωχά παιδιά, “ατίθασα” παιδιά. Και όλους τους νεκρούς ΜΑΣ. Κι όλοι μαζί οι νεκροί μας γίνονται αστερόσκονη και πασπαλίζουν τα μωρά μας που κοιμούνται στο δίπλα δωμάτιο. Κι όταν ξυπνάνε τα μωρά μας κάνουν τις κραυγές γέλια και τα κλάματα τραγούδια. Αγκαλιάζουν τις δολοφονημένες γυναίκες σαν μάνες και τις παρηγορούν. Τους λένε νομίζω: Φτάνει πια το “φτάνει πια”. Τώρα ξεκινάει το ΤΩΡΑ.»
Βρήκα εξαιρετικό το σημείωμα της ηθοποιού Κατερίνας Χιωτίνη στον τοίχο της στο fb. Αν και προς στιγμήν αναρωτήθηκα αν μπορεί κανείς με τόση ανθρωπιά και τόση ποίηση να θίξει ένα τόσο βάρβαρο γεγονός που δεν είναι καθόλου μεμονωμένο όσο συστηματικά και σκόπιμα κι αν αποκρύβεται και υποβαθμίζεται στην πολιτισμένη Δύση. Κι αυτό γιατί μόλις λίγο νωρίτερα είχα διαβάσει τα στοιχεία από το Femicide Census που δημοσίευσε στην ιστοσελίδα του το BBC: Στη Μεγάλη Βρετανία σκοτώνονται κάθε χρόνο από άντρες πάνω από 200 γυναίκες! Για την ακρίβεια 241 το 2019 και, λόγω lockdown, μόνο 207 το 2020! Δηλαδή, μία γυναίκα κάθε 2 ή 3 μέρες εκτελείται! Συνολικά, σε μια δεκαετία έχουν δολοφονηθεί 2.075 γυναίκες στην Great Britain, εκ των οποίων το 57% από τους ενεργούς ή σε διάσταση συντρόφους τους!
Για να θορυβηθούν οι θαυμαστές και οι θαυμάστριες της βασίλισσας, πρόσκαιρα εννοείται, έπρεπε ένας αστυνομικός να συλλάβει στο δρόμο αναίτια ένα νεαρό κορίτσι που πήγαινε αμέριμνο σπίτι του, να του περάσει χειροπέδες, να το οδηγήσει στο δάσος, να το βιάσει δεμένο, να το σκοτώσει, να πάει μετά άνετος σε μια καφετέρια να πιει μια ζεστή σοκολάτα και την άλλη μέρα να πάρει τα παιδιά του στο ίδιο δάσος για να παίξουνε! Κι όλη αυτή η φρίκη να αποκαλυφθεί.
Πίσω από το βρετανικό λούστρο, αίμα και δυσωδία, απάθεια και αποξένωση!
Ι. Κλ.
