Τώρα που κατακάθεται η επικοινωνιακή σκόνη της ανακοίνωσης των χαρτών του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού, οι πανηγυρισμοί της κυβέρνησης δίνουν τη θέση τους στον ρεαλισμό μιας διαπραγμάτευσης με την Τουρκία, με τους επίσημα κατατεθειμένους χάρτες να αποτελούν τη νέα «βάση» του παζαριού. Το λέει καθαρά ο βουλευτής της Ν.Δ. (της «πατριωτικής» πτέρυγας μάλιστα) κ. Συρίγος σε πρόσφατη δήλωση του στο Πρώτο Πρόγραμμα: «Είμαι υπέρ της άποψης ότι ο ελληνοτουρκικός διάλογος, από την ώρα που υπάρχουν χάρτες και από τις δύο πλευρές, που αποτυπώνουν με σαφήνεια ποιες είναι οι επικαλυπτόμενες περιοχές της υφαλοκρηπίδας και της δυνητικής ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο και στο Αιγαίο, μπορεί να προχωρήσει πολύ εύκολα με το επόμενο βήμα, που είναι η προσφυγή στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης». Γρήγορη επιστροφή στις «εργοστασιακές ρυθμίσεις» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής δηλαδή, αυτές της «συνεννόησης» που εμμονικά προωθεί εδώ και χρόνια το ενιαίο «κόμμα της Χάγης». Οι οποίες οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη δορυφοροποίηση της χώρας μας στα νεο-οθωμανικά σχέδια, άλλες φορές με υποχώρηση σε απειλές, άλλες φορές με βήματα στη λεγόμενη θετική ατζέντα – π.χ. η συνεργασία σε τομείς όπως ο τουρισμός (τη βδομάδα που μας πέρασε σχετικές εκδηλώσεις πραγματοποιήθηκαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη με συμμετοχή περισσότερων από 200 εκπροσώπων της τουριστικής βιομηχανίες από τις δύο χώρες), το εμπόριο και οι επενδύσεις.
Βέβαια οι χάρτες αυτοί, ως μέρος του Ευρωπαϊκού Χωροταξικού Σχεδιασμού, έχουν ως στόχο να περιγράψουν «πώς οργανώνονται οι ανθρώπινες δραστηριότητες στις θαλάσσιες περιοχές για την επίτευξη οικολογικών, οικονομικών και κοινωνικών στόχων». Σε καμιά περίπτωση δεν ορίζουν θαλάσσιες ζώνες ή κυριαρχικά δικαιώματα σύμφωνα με την αντίστοιχη ευρωπαϊκή οδηγία του 2014. Κατά συνέπεια, έχουμε κάποιους χάρτες, που από τη μία πλευρά με ατελή τρόπο επιτελούν τον στόχο του χωρικού σχεδιασμού (με καθυστέρηση ετών, αφήνοντας μάλιστα και ερωτηματικά για λεπτομέρειες όπως η κατάτμηση του Αιγαίου σε 2 ζώνες, διαβρώνοντας τον ενιαίο χαρακτήρα του Αιγαιακού αρχιπελάγους). Και από την άλλη, επίσης με ατελή τρόπο (βλ. μη σκιαγράφηση των 12 ναυτικών μιλίων των δυνάμει χωρικών υδάτων), αποτυπώνουν –όντως για πρώτη φορά σε επίσημο έγγραφο– το περίγραμμα της δυνητικής ΑΟΖ της χώρας μας. Χωρίς βέβαια να ακολουθούνται όλα τα προπαρασκευαστικά βήματα που απαιτούνται για κάτι τέτοιο (βλ. ορισμός ευθειών γραμμών βάσης), και έχοντας προηγούμενα ήδη υπονομεύσει τις θέσεις μας, αναγνωρίζοντας μειωμένη επήρεια στην ΑΟΖ σε νησιά μεγαλύτερα του Καστελλόριζου (βλ. Κρήτη, συμφωνία με την Αίγυπτο). Έχουμε δηλαδή μια εξέλιξη συμβατή με τη διαδικασία «καζάν-καζάν» διευθέτησης, που άνοιξε με την αμερικανικής εμπνεύσεως Διακήρυξη των Αθηνών, και οδηγεί τα πράγματα σε κάποιο μοίρασμα ή συνδιαχείριση (με μοχλό τους ενεργειακούς δρόμους) του Αιγαίου και της Ν.Α. Μεσογείου. Αναγνωρίζοντας δηλαδή δικαιώματα στην Άγκυρα και σπρώχνοντας την Ελλάδα σε αποδοχή τετελεσμένων που συνιστούν de facto απώλεια κυριαρχικών δικαιωμάτων (αλλά και κυριαρχίας).
Νέα έξοδος του Uruc Reis
Την ίδια ώρα η Άγκυρα ετοιμάζεται για νέες έρευνες υδρογονανθράκων, ανακοινώνοντας πως σχεδιάζει να στείλει γεωτρύπανα εκτός των άλλων σε Κύπρο και Λιβύη το αμέσως επόμενο διάστημα. Υπενθυμίζουμε ότι στον τουρκικό στόλο υπάρχουν πλέον 4 γεωτρύπανα και 2 σκάφη σεισμικών ερευνών, δείχνοντας την προτεραιότητα που δίνει στον τομέα αυτό η Τουρκία. Μάλιστα, αυτή η νέα αναβαθμισμένη επιχειρησιακή δυνατότητα της δίνει τη δυνατότητα να κάνει προβολή ισχύος σε μια εκτεταμένη περιοχή, που φτάνει μέχρι και τη Σομαλία. Εκεί βρίσκεται ήδη το Uruc Reis για έρευνες, στα πλαίσια της αποικιοκρατικού τύπου συμφωνίας Σομαλίας-Τουρκίας για την αξιοποίηση των ενεργειακών αποθεμάτων της αφρικανικής χώρας. Η Κύπρος παραμένει στο επίκεντρο των σχεδιασμών αυτών, με την Άγκυρα να επιδιώκει να βάλει χέρι στην Κυπριακή ΑΟΖ με όχημα τις έρευνες στις θαλάσσιες περιοχές των κατεχόμενων εδαφών. Αν στα παραπάνω υπολογίσουμε και τις αναφορές για εν εξελίξει παζάρια Τουρκίας-Ισραήλ για την ΑΟΖ της –κατ’ ουσίαν τουρκοκρατούμενης– Συρίας, γίνεται κατανοητό πως ο έλεγχος των ενεργειακών αποθεμάτων της Ν.Α. Μεσογείου γίνεται μοχλός μεγάλων αναδασμών στην περιοχή, με την Τουρκία να βάζει πόδι, σε βάρος των συμφερόντων Ελλάδας και Κύπρου.
ΗΠΑ και Ε.Ε. κλίνουν προς Άγκυρα
Η αναβάθμιση της Τουρκίας, η προσπάθειά της να κατοχυρώσει θέση ηγεμονικής περιφερειακής δύναμης, αντικατοπτρίζεται και στον τρόπο που την αντιμετωπίζουν οι δυτικοί μας σύμμαχοι. Έτσι από κακό παιδί για τη δυτική διπλωματία (ή τουλάχιστον για τα ρεπορτάζ σχετικά με αυτή στα δυτικά ΜΜΕ), η Άγκυρα μετατρέπεται σε αναντικατάστατο εταίρο. Ξεχνιούνται μάλιστα μπροστά σε αυτόν τον στόχο οι σχέσεις της με τη Ρωσία, οι διώξεις σε αντιπολιτευόμενους στο καθεστώς Ερντογάν, οι απειλές ενάντια σε κράτη μέλη της Ε.Ε. (βλ. Ελλάδα και Κύπρος). Οι ΗΠΑ φαίνονται έτοιμες να δώσουν το πράσινο φως στην επανένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F35 (με κάποιας μορφής διευθέτηση για τους S400), με το Πεντάγωνο να διαρρέει πως αυτό δεν διαταράσσει την ισορροπία με την Ελλάδα.
Αντίστοιχα και οι βασικές χώρες της Ε.Ε. προκρίνουν τα αμυντικά ντηλ με την Άγκυρα (κάποια μικρά αγκάθια για τα Eurofighter, που αφορούν αντιδράσεις της Γερμανίας για τη φυλάκιση Ιμάμογλου, αναμένεται να ξεπεραστούν σύντομα). Άλλωστε το φλερτ Ε.Ε.-Τουρκίας επεκτείνεται σε μια σειρά τομείς: από τα παζάρια για το μέλλον της Ουκρανίας και την ενίσχυση της αμυντικής ισχύος της Ε.Ε., μέχρι τη στήριξη στους τουρκικούς τυχοδιωκτισμούς στη Συρία (βλ. νομιμοποίηση κυβέρνησης-μαριονέτας Αλ Σάρα) και τον Καύκασο (βλ. στενές σχέσεις με το Αζερμπαϊτζάν, που επιβεβαιώθηκαν από την ντροπιαστική επίσκεψη της Ύπατης Εκπρόσωπου για την Εξωτερική Πολιτική της Ε.Ε., Κάγια Κάλας, στο Μπακού ανήμερα της επετείου της γενοκτονίας των Αρμενίων!).
