Του Δημήτρη Ουλή
Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ, σε οποιοδήποτε σεμινάριο ή δημόσια συζήτηση κι αν κληθώ να συμμετάσχω, διαπιστώνω ότι το αίτημα του κόσμου είναι πάντοτε το ίδιο: Χρειαζόμαστε πληθωρικότερη και εγκυρότερη ενημέρωση, μη υποκείμενη στην καθεστωτική προπαγάνδα των συνταγματαρχών – συγνώμη, των καναλαρχών ήθελα να πω. Χρειαζόμαστε καινούργια ερμηνευτικά φίλτρα της πραγματικότητας – πάει να πει: νέα θεωρητικά εργαλεία για την κατανόηση των στρατηγικών ελιγμών του αντιπάλου. Κι ακόμα, χρειάζεται να ανασυνταχθούμε, να υπερβούμε την παραζάλη από τις αλλεπάλληλες κωλοτούμπες, και να επινοήσουμε καινούργιες προοπτικές αντίστασης, απέναντι σε ένα μέλλον που μοιάζει τόσο περισσότερο τρομακτικό, όσο περισσότερο πλησιάζει.
Το αίτημα είναι ηχηρό και φαίνεται να αγκαλιάζει ένα ολοένα και μεγαλύτερο πλήθος ανθρώπων, οι οποίοι δεν ανέχονται να προσβάλλεται άλλο η αξιοπρέπεια και η νοημοσύνη τους. Αν πρόκειται, ωστόσο, ένα τέτοιο αίτημα να λάβει κάποτε σάρκα και οστά, είναι φανερό ότι θα πρέπει προηγουμένως να απαλλαγούμε από κάθε τι το «παλιό», της πεπαλαιωμένης επαναστατικής γυμναστικής συμπεριλαμβανομένης: εικοσιτετράωρες και σαρανταοχτάωρες απεργιακές μπαλωθιές, λόγου χάρη, οι οποίες έχουν καταντήσει να μην συνιστούν τίποτε άλλο από μία ακόμα καλή «αρπαχτή» για τα ταμεία του κράτους – δηλαδή τις τσέπες των τραπεζιτών. Όταν το ίδιο το ΣΥΡΙΖΑ απεργεί εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ, έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι αυτό που συμβαίνει δεν είναι απεργία, αλλά παρωδία απεργίας, προσομοίωση απεργίας – και σε κάθε περίπτωση, μίμηση πράξεως σπουδαίας και γελοίας. Εξού και δυσκολεύομαι να απαλλαγώ από τη θλιβερή σκέψη ότι, ενόψει της απεργίας της 12ης Νοεμβρίου, κυβερνητική και συνδικαλιστική γραφειοκρατία άνοιξαν γι’ ακόμα μία φορά σαμπάνιες στην υγειά των κορόιδων.
Δεν θα βαρεθώ να το επαναλαμβάνω: αν απέναντι στο ψοφοδεές αριστερο-χουντικό μόρφωμα που μας κυβερνά, μαζί με όλο το σινάφι του, δεν αντιτάξουμε μια γενική απεργία διαρκείας, αν η διάχυτη πλέον λαϊκή δυσαρέσκεια δεν βρει τρόπο να εκφρασθεί μέσα από εναλλακτικές στρατηγικές αντίστασης και πλημμυρίδα κινητοποιήσεων, ικανών να παραλύσουν τη χώρα σύγκορμη, τότε καμία ελπίδα ανατροπής της υπάρχουσας τάξης πραγμάτων δεν μπορεί να φανεί στον ορίζοντα. Διότι γνωρίζουμε από τον Walter Benjamin ότι μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης δεν αντιμετωπίζεται με επαναστατικά βεγγαλικά και αριστερίστικες ρητορείες, αλλά με μια κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, αρθρωμένης από τα κάτω – θέλω να πω, μια πραγματική κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, η οποία θα δημιουργήσει ένα κενό εξουσίας μέσα στην ίδια την καρδιά της εξουσίας, επιστρέφοντάς της τις δικές της διαβόητες πρακτικές.
Γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο (και μέχρις ότου υψωθεί η επαναστατική μας συνείδηση σε μία τέτοια ουτοπική περιωπή) είναι ανάγκη να αντιπαρέλθουμε τουλάχιστον τον πρώτο μεγάλο πειρασμό: την ευκολία και την πεπατημένη. Και στην έκκληση ενός ξεπουλημένου συνδικαλισμού για 24ωρη απεργία, να απαντήσουμε λακωνικά: εικοσιτέσσερις να είναι οι ώρες σας.
