Η πορεία αυτή που μέχρι τελευταία στιγμή σχεδόν ήταν απαγορευμένη από τον Δήμο του Tower Hamlets, όμορου της Ολυμπιακής περιοχής, ήταν η τελευταία από μία σειρά ενέργειες κατοίκων και ακτιβιστών του Λονδίνου ενάντια στους αγώνες. Η εκτόπιση κατοίκων εργατικών κατοικιών, η κατάληψη και καταστροφή δημοτικών αστικών κήπων όπου οι πολίτες καλλιεργούσαν τα οπωροκηπευτικά τους, όπως και δεκάδων γηπέδων ερασιτεχνικού ποδοσφαίρου ανοιχτών σε όλους, για την κατασκευή του Ολυμπιακού Σταδίου και χωριού για τους υπερ-αθλητές, προκάλεσαν από την αρχή της προετοιμασίας των αγώνων αντιδράσεις. Αντιδράσεις που, μαζί με τις πιο πρόσφατες, καλύφθηκαν φυσικά από τη φαντεζί λάμψη των χορηγικών σημάτων και την μεγαλύτερη «στρατιωτικοποίηση» της πόλης από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο. «Μετατρέπουν το Ανατολικό Λονδίνο σε μία στρατιωτικοποιημένη ζώνη και όλα αυτά από μία μη-εκλεγμένη κλίκα», λέει ο Νιλ Φόκνερ, ντόπιος ιστορικός και ακτιβιστής, σχετικά με την τοποθέτηση αντι-αρεπορικών στις οροφές εργατικών κατοικιών για λόγους ασφαλείας. Οι κάτοικοι της περιοχής, φυσικά ,μη νιώθοντας καθόλου ασφαλείς, προσέφυγαν στο Ανώτατο Δικαστήριο. Υποστήριξαν πως η εγκατάσταση των πυραύλων αποτελούσε «υπερβολικού βαθμού παρέμβαση» στα ανθρώπινα δικαιώματά τους, αφού δυνητικά καθιστούσε απλούς πολίτες στρατιωτικούς στόχους και ζητώντας, ανεπιτυχώς, την μετεγκατάσταση είτε των πυραύλων, είτε των ίδιων των κατοίκων.
Για λόγους ασφαλείας, επίσης, η οργανωτική επιτροπή έκλεισε την περασμένη Τρίτη ένα πολυσύχναστο παραποτάμιο μονοπάτι, στα όρια του Ολυμπιακού Χωριού, που χρησιμοποιούν χιλιάδες πεζοί και ποδηλάτες καθημερινά για να πάνε στη δουλειά τους. Αυτό προκάλεσε άμεση αντίδραση και τη δημιουργία της καμπάνιας Ανοίξτε το Μονοπάτι μας (Open Our Path), εκ μέρους της οποίας η Ρουθ-Άννα ΜακΚουίν λέει: «Η διαμαρτυρία μας είναι ότι αυτό θα εξαναγκάσει τον κόσμο να χρησιμοποιεί δρόμους με μεγάλη κίνηση», εξηγώντας πως προσωπικά θα αναγκαστεί να χρησιμοποιεί «έναν διπλής λωρίδας δρόμο για φορτηγά και να περνάει από την διασταύρωση του Μπόου όπου δύο ποδηλατιστές σκοτώθηκαν μόνο τον τελευταίο χρόνο».
Το κλείσιμο του μονοπατιού ήταν το κερασάκι στην τούρτα για τους χιλιάδες ποδηλάτες του Λονδίνου στους οποίους έχει απαγορευτεί η χρήση του 95% των 30 μιλίων που έχουν καταλάβει οι ειδικές ολυμπιακές λωρίδες. Κάτι που η Ομοσπονδία Περιβαλλοντικής Κυκλοφορίας χαρακτήρισε «τόσο ανόητο όσο και επικίνδυνο». Για τον λόγο αυτό η καθιερωμένη παρασκευιάτικη ποδηλατοπορεία (critical mass) του Λονδίνου, με συμμετοχή και του Occupy, αποφασίστηκε να διεξαχθεί στους δρόμους του ανατολικού Λονδίνου το βράδυ της τελετής έναρξης. Γεγονός που δυσαρέστησε τις αστυνομικές Αρχές, που εγκλώβισαν και κράτησαν για ώρες περικυκλωμένους πάνω από 500 ποδηλατιστές. Μία πρακτική που μετά τον θάνατο του Τόμλινσον, σε αντίστοιχο «μάντρωμα» στις διαδηλώσεις ενάντια στο G20 το 2009, έχει χαρακτηριστεί από τα αγγλικά δικαστήρια αντίθετη σε βασικά ανθρώπινα δικαιώματα. Δεν σταμάτησαν όμως εκεί αλλά προχώρησαν και στην σύλληψη 150 ατόμων.
Τέχνη ενάντια στους χορηγούς
Οι ασφυκτικοί όροι που επιβάλλουν οι χορηγοί, με την απαγόρευση όποιων άλλων εταιρικών σημάτων (brands) σε όλους τους χώρους και πόλεις εμπλεκόμενες με τους αγώνες, σε συνδυασμό με την ιδιαίτερη μνεία που έδωσε η οργανωτική επιτροπή των αγώνων για καλλιτεχνικά δρώμενα μέσα στην πόλη, αποτέλεσε πρόκληση για πολλούς καλλιτέχνες-ακτιβιστές.
Εργατικές κατοικίες Carpenter’s Estate (Κτιριακό Συγκρότημα των Ξυλουργών) εκκενώθηκαν για να μετατραπούν στο μιντιακό κέντρο των αγώνων, αλλά και να μεταμορφωθούν σε ένα νέο οικοδομικό σύμβολο της πόλης, αφού τα σχέδια του εκπονήθηκαν από τον Anish Kapoor, έναν από τους μεγαλύτερους conceptual καλλιτέχνες.Σε αντίθεση με την υποταγή της τέχνης στους χορηγούς-πατρώνες των αγώνων, πραγματοποιήθηκαν παραστάσεις θεάτρου δρόμου ενάντια στην παράδοση της πόλης (και των αγώνων) στις εταιρείες, σαν κομμάτι των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας.
Πιο σημαντική όμως και αισθητή ήταν η πενθήμερη καμπάνια κατάληψης 33 μεγάλων διαφημιστικών πινακίδων δρόμου, σε πέντε πόλεις της Μεγ. Βρετανίας (Μάντσεστερ, Μπέρμινγκχαμ, Λιντς, Μπρίστολ και Λονδίνο), από 25 street artists από οχτώ χώρες, που συντονίστηκαν στο κάλεσμα της ομάδας Brandalism (από το brand-μάρκα και vandalism-βανδαλισμός) με στόχο να «αντισταθούν στις καταστροφικές συνέπειες της διαφημιστικής βιομηχανίας».
