Η 13η Αυγούστου ήταν η «Ημέρα κατά της δουλείας». Όπως κάθε τέτοια επετειακή περίσταση πέρασε εν πολλοίς απαρατήρητη. Ο κόσμος των ελεύθερων αγορών ξεμπερδεύει μ’ αυτά τα προβλήματα με ορισμένους δεκάρικους μια φορά το χρόνο.
Σε 27 εκατομμύρια υπολογίζονται οι σύγχρονοι σκλάβοι. Και είναι κυρίως γυναίκες και παιδιά. Η παιδική εργασία, η εργασία έναντι χρεών, η αναγκαστική εργασία, η πορνεία κοριτσιών και γυναικών που πωλούνται και αγοράζονται είναι μερικές από τις μορφές της σύγχρονης δουλείας, που είναι ορατή πια σε κάθε Αθηναίο, όταν κυκλοφορεί μετά τις 9 το βράδυ στην οδό Πατησίων, στην Ομόνοια, στη Λιοσίων ή σε κάθε επαρχιώτη που επισκέπτεται τα νυχτερινά κέντρα στην περιφέρεια των πόλεων και κωμοπόλεων. Ίσως όμως προτιμά να κλείνει τα μάτια, να επωφελείται ή να αγανακτεί με τους «ξένους».
Η παγκοσμιοποίηση και ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας είναι το υπόβαθρο των ανθρώπινων ιστοριών φρίκης και πόνου. Ορισμένες χώρες προορίζονται να προσφέρουν εμπορεύματα στην υπηρεσία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Και το ανθρώπινο εμπόρευμα. Οι επενδυτές από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, την Ολλανδία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιαπωνία κ.ά. μπορούν να συσσωρεύουν όλο και περισσότερο κεφάλαιο.
Ο αμφίβολος όρος trafficking (ή sex-trafficking) προσπαθεί να αποδώσει την «εκούσια ή ακούσια μετακίνηση ανθρώπων υπό την απειλή βίας με σκοπό την εκμετάλλευση» και κρίνεται εντελώς ανεπαρκής. Διότι πρόκειται απλώς για σωματεμπόριο και δουλεμπόριο. Η χρήση των λέξεων έχει μεγάλη σημασία. Κάποιοι μιλούν φέρ’ ειπείν για τη σωματεμπορία/ πορνεία σκλάβων με τους όρους sex workers ή sex industry «εξορθολογίζοντας» οικονομικά πράξεις που μεταβάλλουν τον άνθρωπο σε εμπόρευμα και τη σωματεμπορία και το δουλεμπόριο σε μια «ουδέτερη» οικονομική δραστηριότητα.
Ολόκληρες χώρες, όπως αυτές της Ανατολικής Ευρώπης, που ρημάχτηκαν από τις καπιταλιστικές θεραπείες σοκ, έχουν μετατραπεί σε μέγιστους μαστροπούς, επιτρέποντας στην ουσία τη σωματεμπορία των κοριτσιών τους για να αντιμετωπίσουν την ανεργία και τη φτώχεια. Στην Ταϊλάνδη του «οικονομικού θαύματος» το 10%-14% του ΑΕΠ προέρχεται από τη «βιομηχανία του σεξουαλικού τουρισμού», στην οποία αναγκάζονται να «εργάζονται» 800.000 έφηβες. Με τα χρήματα αυτά πληρώνονται τα δάνεια από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Οι υποκριτές πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην εκκλησία ή διακηρύσσουν, όπως ο Τόνι Μπλερ προ καιρού, ότι η δουλεία είναι έγκλημα. Μετά παίρνουν ένα αεροπλάνο και πάνε στην Ταϊλάνδη, στις Φιλιππίνες ή στην Ινδία για να συνευρεθούν με ένα δωδεκάχρονο κορίτσι ή αγόρι. Επιστρέφοντας κλείνουν μια μπίζνα, στην οποία εργάτες ντόπιοι ή μετανάστες μεταφέρονται από τα δουλεμπορικά δίκτυα να δουλέψουν μόνο για λειψή τροφή και ένα κατάλυμα σε αποθήκη. Και στην πατρίδα, κάνουν μια δωρεά σε εβραϊκή οργάνωση (εκπίπτει και από την εφορία) που διοχετεύει τα χρήματα σε ισραηλινή αγροβιομηχανική εταιρία, η οποία αρπάζει το νερό από Παλαιστίνιους αγρότες και απαλλοτριώνει τη γη τους για να παράγει ωραίες χρωματιστές πιπεριές για τους εκλεκτικούς Ευρωπαίους ή Νεοϋορκέζους… N.Τ.
Η παγκοσμιοποίηση και ο διεθνής καταμερισμός της εργασίας είναι το υπόβαθρο των ανθρώπινων ιστοριών φρίκης και πόνου. Ορισμένες χώρες προορίζονται να προσφέρουν εμπορεύματα στην υπηρεσία του χρηματιστικού κεφαλαίου. Και το ανθρώπινο εμπόρευμα. Οι επενδυτές από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, την Ολλανδία, τη Γερμανία, τη Γαλλία, την Ιαπωνία κ.ά. μπορούν να συσσωρεύουν όλο και περισσότερο κεφάλαιο.
Ο αμφίβολος όρος trafficking (ή sex-trafficking) προσπαθεί να αποδώσει την «εκούσια ή ακούσια μετακίνηση ανθρώπων υπό την απειλή βίας με σκοπό την εκμετάλλευση» και κρίνεται εντελώς ανεπαρκής. Διότι πρόκειται απλώς για σωματεμπόριο και δουλεμπόριο. Η χρήση των λέξεων έχει μεγάλη σημασία. Κάποιοι μιλούν φέρ’ ειπείν για τη σωματεμπορία/ πορνεία σκλάβων με τους όρους sex workers ή sex industry «εξορθολογίζοντας» οικονομικά πράξεις που μεταβάλλουν τον άνθρωπο σε εμπόρευμα και τη σωματεμπορία και το δουλεμπόριο σε μια «ουδέτερη» οικονομική δραστηριότητα.
Ολόκληρες χώρες, όπως αυτές της Ανατολικής Ευρώπης, που ρημάχτηκαν από τις καπιταλιστικές θεραπείες σοκ, έχουν μετατραπεί σε μέγιστους μαστροπούς, επιτρέποντας στην ουσία τη σωματεμπορία των κοριτσιών τους για να αντιμετωπίσουν την ανεργία και τη φτώχεια. Στην Ταϊλάνδη του «οικονομικού θαύματος» το 10%-14% του ΑΕΠ προέρχεται από τη «βιομηχανία του σεξουαλικού τουρισμού», στην οποία αναγκάζονται να «εργάζονται» 800.000 έφηβες. Με τα χρήματα αυτά πληρώνονται τα δάνεια από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα.
Οι υποκριτές πηγαίνουν κάθε Κυριακή στην εκκλησία ή διακηρύσσουν, όπως ο Τόνι Μπλερ προ καιρού, ότι η δουλεία είναι έγκλημα. Μετά παίρνουν ένα αεροπλάνο και πάνε στην Ταϊλάνδη, στις Φιλιππίνες ή στην Ινδία για να συνευρεθούν με ένα δωδεκάχρονο κορίτσι ή αγόρι. Επιστρέφοντας κλείνουν μια μπίζνα, στην οποία εργάτες ντόπιοι ή μετανάστες μεταφέρονται από τα δουλεμπορικά δίκτυα να δουλέψουν μόνο για λειψή τροφή και ένα κατάλυμα σε αποθήκη. Και στην πατρίδα, κάνουν μια δωρεά σε εβραϊκή οργάνωση (εκπίπτει και από την εφορία) που διοχετεύει τα χρήματα σε ισραηλινή αγροβιομηχανική εταιρία, η οποία αρπάζει το νερό από Παλαιστίνιους αγρότες και απαλλοτριώνει τη γη τους για να παράγει ωραίες χρωματιστές πιπεριές για τους εκλεκτικούς Ευρωπαίους ή Νεοϋορκέζους… N.Τ.
Σχόλια
