Για να διευκολύνω τους αναγνώστες, δηλώνω από την αρχή ότι είμαι κατηγορηματικά αντίθετος α) με την ανάμειξη της Αριστεράς (προβολή, συμμετοχή, χρήση ποδοσφαιρικών όρων στην πολιτική της κ.λπ.) σε ότι αποϊδεολογικοποιεί και ομογενοποιεί την πολιτική και σε ότι αμβλύνει τις ταξικές διαφορές β) σε ό,τι διευκολύνει τους κ.κ. εφοπλιστές, μεγαλοεργολάβους, μεγαλέμπορους να ξεπλύνουν χρήματα ή να αναλάβουν «έργα ανάπλασης» ή «υποδομής» κ.λπ., όπως π.χ. με τους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Η «ποδοσφαιροαναθρεμμένη» Αριστερά
Η Αριστερά, ανεξάρτητα από τις δικές μου «εμμονές», στην πλειοψηφία της είναι «ποδοσφαιροαναθρεμμένη» και συμβάλλει με τη στάση στελεχών της στη δημιουργία πολιτικής και κοινωνικής σύγχυσης, ανεξάρτητα από τις προθέσεις της. Χωρίς να κρατάω «ποινικό μητρώο» των ποδοσφαιροαναθρεμμένων αριστερών (σαφώς υπάρχουν και σε άλλα κόμματα) θα ήθελα να κάνω ορισμένες μόνο αναφορές σε πολιτικά πρόσωπα της Αριστεράς, γνωρίζοντας από την αρχή ότι θα στεναχωρήσω φίλους και συντρόφους:
1.O βουλευτής Μίμης Ανδρουλάκη, βουλευτής του ΣΥΝ το 1993 (τώρα ΠΑΣΟΚ) ζήτησε να ρυθμιστούν (ή να χαριστούν; – δεν θυμάμαι με ακρίβεια) τα χρέη του Ολυμπιακού.
2.Ο πρόεδρος του ΣΥΝ Νίκος Κωνσταντόπουλος, μετά την επιτυχία της Ελλάδας στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα Ποδοσφαίρου στην Πορτογαλία (2004) σε συνεδρίαση της Κ.Ε. άνοιξε τις εργασίες και εκτός κειμένου (ήμουν αυτήκοος) είπε «μακάρι να πήγαινε και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ, όπως και η ομάδα ποδοσφαίρου της χώρας μας».
3.Οι δηλώσεις των σ. Αλέκου Αλαβάνου και Αλέξη Τσίπρα στην συνέντευξη Τύπου που δώσανε στη Βουλή (17/12/2008) για το Mall του Βωβού στον Ελαιώνα ήταν άκρως «απολογητική» προς τους φιλάθλους του ΠΑΟ: «Από μικρό παιδί η συμπάθειά μου ήταν η ΑΕΚ, παρ’ ότι η αλήθεια είναι ότι θαύμαζα και ζήλευα τότε τον Παναθηναϊκό του Λινοξυλάκη, του Λουκανίδη, του Δομάζου, αυτής της εποχής είμαι εγώ, παρ’ όλα αυτά και εγώ και οι σύντροφοί μου στο θέμα του γηπέδου του Παναθηναϊκού θέλουμε να γίνει, και πρέπει να γίνει στο χώρο το συγκεκριμένο του Βοτανικού» (Αλέκος Αλαβάνος). «Απευθύνουμε έκκληση και στους διοικούντες την ΠΑΕ αλλά και στους φίλους του Παναθηναϊκού να κατανοήσουν ότι όλα όσα συζητούνται το Συμβούλιο της Επικρατείας αφορούν, αποκλειστικά, την κατασκευή ενός φαραωνικού έργου στο κέντρο της Αθήνας, ενός εμπορικού κέντρου πολλών χιλιάδων τετραγωνικών μέτρων και σε τίποτα δεν αφορούν το γήπεδο του Παναθηναϊκού» (Αλέξης Τσίπρας). Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά και έχω πλήρη γνώση των πιέσεων που ασκήθηκαν προς τον ΣΥΡΙΖΑ για τον Ελαιώνα και το γήπεδο του ΠΑΟ, όμως οι «συμπάθειες» και οι «εκκλήσεις» δεν ταιριάζουν στην Αριστερά, κατά τη γνώμη μου.
4. Γνωστές είναι οι σχέσεις του βουλευτή Γρηγόρη Ψαριανού (τώρα Δημοκρατική Αριστερά) με την ΑΕΚ και τους οπαδούς της που αποτελούσαν δεξαμενή ψήφων του. Θαυμάστε και ένα πρόσφατο διάλογο: «Ο καλύτερος διάλογος που έγινε στη Βουλή είναι μεταξύ του Γ. Ψαριανού και τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη όταν ο ανεξάρτητος, πλέον, βουλευτής του ζήτησε να μπει στην ομάδας τους με….υποσχετική και λέει: Ψαριανός: Ψάχνουμε άλλον έναν για να κάνουμε κοινοβουλευτική ομάδα. Έρχεσαι; Και σε 6 μήνες σε επιστρέφουμε πίσω. Βαρβιτσιώτης: Και μετά ποιος θα με πάρει πίσω; Ψαριανός: Εμείς το δικό μας πρόβλημα θέλουμε να λύσουμε όχι το δικό σου»! Τον τρέλανε …» (troktiko 12/6/2010).
5.Ο βουλευτής Περικλής Κοροβέσης μιλώντας στην πανελλαδική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και σε άρθρο του προτρέπει : «Ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να επιλέξει σαν οργανωτικό σχήμα αυτό της Barcelona. Σε αυτήν την ηρωική ομάδα, οι πάντες εκλέγονται και εκτός από την καλή μπάλα που παίζουν, έχουν και ένα τεράστιο κοινωνικό έργο.» (Ελευθεροτυπία 8/8/2009).
Θα μπορούσα να αναφέρω και άλλα παραδείγματα στελεχών για την «ποδοσφαιροαναθρεμμένη» Αριστερά, αλλά προτιμώ να κλείσω με ένα αυθεντικό, της «βάσης». Χαϊδάρι, αμέσως μετά την αποχώρηση του ΚΚΕ από τον ενιαίο ΣΥΝ. Σε συζητήσεις σε σειρά συνελεύσεων της τοπικής οργάνωσης του ΣΥΝ για τον προγραμματισμό δράσης, εξετάζαμε διάφορες ημερομηνίες που με δυσκολία βρίσκαμε γιατί την Δευτέρα είχε ποδόσφαιρο, την Τρίτη είχε μπάσκετ, την Τετάρτη είχε αγώνες αυτοκινήτου, οπότε ο σ. Κ. Π. (προερχόμενος από το ΚΚΕ εσωτ. και την ΕΑΡ) λέει σε κάποια στιγμή: «Ρε σεις, τι αριστερό κόμμα είμαστε, να καθορίζει το ποδόσφαιρο την πολιτική μας». Είπε και κάτι άλλο απευθυνόμενους στους προερχόμενους από το ΚΚΕ: «Εσείς δηλώνετε πιο επαναστάτες από εμάς… τι επαναστάτες είστε άμα την επανάσταση την καθορίζει το ποδόσφαιρο;».
Η προεδροποίηση του Νίκου Κωνσταντόπουλου
Να επανέλθουμε, όμως, στο Νίκο Κωνσταντόπουλο. Ο κ. Βαρδινογιάννης είχε τους λόγους του για να επιλέξει τον Νίκο Κωνσταντόπουλο και προφανώς και ο Κωνσταντόπουλος τους δικούς του λόγους να αποδεχθεί την πρόταση. Όμως, δεν νομίζουμε ότι οι λόγοι του κ. Κωνσταντόπουλου ήταν από τη θέση του προέδρου του ΠΑΟ να εξυγιάνει το «ρυπαρό» κόσμου του ποδοσφαίρου. Θαυμάστε αυτόν τον κόσμο και αναρωτηθείτε αν εξυγιαίνεται: «Πολλά τα δεινά του ποδοσφαίρου… Η διάβρωση είναι γενική. Δεν αφορά απλά τη «Λέσχη των μεγάλων» αλλά η γραμμή της διατρέχει ολόκληρο τον κορμό του λαϊκότερο αθλήματος.
Οι μηχανισμοί του παρα-ποδοσφαίρου, λειτουργούν από το μικρότερο χωριό μέχρι την μεγαλύτερη πόλη. Οι χειρισμοί των κομπιναδόρων ποικίλουν ανάλογα με τα οικονομικά μέσα που έχουν στη διάθεσή τους…» Τάκης Χαραλαμπίδης «Το Ποινικό μητρώο του ποδοσφαίρου», 1983.
«Γιατί σε νοιάζει ποιος θα κερδίσει;»
Η Αριστερά, η δική μου Αριστερά, δεν έχει να κάνει με αυτόν τον κόσμο του ποδοσφαίρου. Ο Νόαμ Τσόμσκι λέει για το ίδιο θέμα: «… Γιατί σε νοιάζει ποιος θα κερδίσει; Γιατί πρέπει να συνδέσεις τον εαυτό σου με ένα συγκεκριμένο γκρουπ επαγγελματιών, για τους οποίους σου λένε ότι σε εκπροσωπούν και καλά θα κάνουν να κερδίσουν διαφορετικά θα πας να αυτοκτονήσεις, όταν μάλιστα είναι πέρα για πέρα ανταλλάξιμοι με το άλλο γκρουπ επαγγελματιών…Τι με νοιάζει αν αυτό το γκρουπ επαγγελματιών αθλητών ή το άλλο γκρουπ επαγγελματιών αθλητών κερδίσει; Κανένας από αυτούς δεν έχει να κάνει με εμένα…» (TVXS 24/06/2010)
Η Αριστερά δεν έχει λόγους να ασχολείται με τις επιχειρήσεις προβολής, αποϊδελογοποίησης και ομογενοποίησης της πολιτικής, ενίσχυσης των εθνικιστικών φαινομένων και του μεγαλοϊδεατισμού. Άραγε, πώς νιώθει ένας αριστερός όταν βλέπει στην οθόνη της τηλεόρασης «φιλάθλους» με τα χρώματα του «πολέμου» στο πρόσωπό τους, άνεργους ή ελάχιστα αμειβόμενους να πανηγυρίζουν μαζί με εφοπλιστές, μεγαλοβιομηχάνους, τραπεζίτες, και μεγαλέμπορους;
Δεν «συνάδουν» με την Αριστερά τα κυρίαρχα ιδεολογικά καταναλωτικά πρότυπα «ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής και πολιτικοποίησης του ποδοσφαίρου».
[email protected]
