Γράφει ο Σπύρος Θεοδωρόπουλος
Μετά την εγκατάσταση του περίφημου glass floor στο κλειστό του ΟΑΚΑ, η παρακολούθηση ενός ευρωπαϊκού αγώνα του μπασκετικού Παναθηναϊκού, κοστίζει κατά μέσο όρο 130% παραπάνω σε σχέση με πέρσι.
Παρόμοιες –ίσως όχι τόσο μεγάλης κλίμακας– ανατιμήσεις, έχουν γίνει και στο ΣΕΦ για τα ματς του Ολυμπιακού.
Και μπορεί πάντα μετά από πετυχημένες σεζόν οι τιμές των εισιτηρίων να αυξάνονταν, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με κάτι ποιοτικά διαφορετικό. Όταν το «φθηνό» εισιτήριο στο ΟΑΚΑ κοστίζει 40+20 ευρώ, τότε χτυπιέται στη ρίζα του ο πυρήνας της λαϊκής, μαζικής οικειοποίησης του αθλητισμού που είναι ο αυθορμητισμός με τον οποίο μπορεί κάποιος να δει ένα μαζικό άθλημα: «Θα δώσω ένα εικοσάρικο, θα πάρω τον ηλεκτρικό και θα πάω να δω μπάσκετ».
Με το εισιτήριο στα 60 ευρώ, μια σειρά ανασταλτικών, υλικών παραγόντων εντάσσονται στην εξίσωση, απομακρύνοντας το λαϊκό κοινό από το άθλημα, ή παραγκωνίζοντας το στο ρόλο του απλού τηλεθεατή.
Το παρατήρησε αρκετά νωρίς ο ευφυέστατος Αταμάν όταν μετά το ντέρμπι Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός, δήλωσε στη συνέντευξη τύπου πώς η φετινή ατμόσφαιρα του ΟΑΚΑ δε θυμίζει με τίποτα την περσινή.
Ακριβώς εδώ βλέπουμε μια μικρογραφία αυτού που λέμε gentrification: Κάποιες αναπλάσεις και βελτιώσεις, μαζί με μια ευνοϊκή γενικότερα συγκυρία, εργαλειοποιούνται και λειτουργούν ως άλλοθι για μια υπερβολική ανατίμηση υπηρεσιών, τόσο υπερβολική που είναι ικανή να απωθήσει ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, έτσι που αλλάζει ριζικά την ίδια την ανθρώπινη γεωγραφία των όσων είχαν πρόσβαση πρωτύτερα σε αυτές.
Το «ξενέρωτο» κλίμα στο ΟΑΚΑ και η μετονομασία του σταδίου από Nick Galis Hall σε Telekom Arena, είναι απότοκο των ίδιων μηχανισμών αστικής αλλοίωσης που έχουν μετατρέψει το Κουκάκι ή τα Εξάρχεια σε γειτονιές μη οικονομικά βιώσιμες για έναν κάτοικο Αθηνών.
Είναι οι ίδιοι μηχανισμοί που τέθηκαν σε κίνηση όταν μετά το μεγάλο σοκ του εγκλεισμού, οι ελίτ αποφάσισαν πώς ο δημόσιος χώρος θα αρπαγεί οριστικά από τις πλατιές μάζες και οι μητροπόλεις θα μετατραπούν σε απρόσωπα σημεία συνάντησης καταναλωτών και εργαζομένων.
Μέχρι πριν λίγους μήνες έβρισκα αυτή τη ξεχασμένη αίσθηση του δημόσιου χώρου σε ορισμένα γήπεδα. Πλέον φαίνεται πως σύντομα και αυτό θα εκλείψει.
Και ενώ γράφονταν αυτές οι γραμμές, η Euroleague ανακοίνωσε πώς το φετινό Final Four που ήταν να διεξαχθεί στο Βελιγράδι –την πρωτεύουσα μιας τόσο μπασκετικής χώρας και πατρίδα του καλύτερου μπασκετμπολίστα στον κόσμο αυτή τη στιγμή–, θα γίνει τελικά στο Άμπου Ντάμπι επειδή μια εταιρία με πετροδόλαρα έσκασε 25 εκατομμύρια. Πιθανώς αυτή η είδηση να είναι ο επιθανάτιος βρόγχος εκείνου του αθλήματος που αγαπήσαμε, όχι τόσο για τα καρφώματα και τα σόου, όσο για την εγγύτητα που κάποτε νιώσαμε στον Μπατίστ, τον Διαμαντίδη ή τον Ματίας Λεσόρ.
