Η καύση του RDF προϋποθέτει την παραγωγή του
του Κώστα Γαργάλα*
Και σαν να μην έφταναν τα τεράστια εθνικά και οικονομικά προβλήματα της χώρας απ’ την ολομέτωπη επίθεση του νεοφιλελευθερισμού, σαν να μην έφτανε πως αυτά έγιναν προσωπικές τραγωδίες του καθενός, γίνεται και το επόμενο βήμα. Η φυσική εξόντωση ενός λαού και μιας τοπικής κοινωνίας όπως αυτή του Βόλου. Και μιλώ για ολομέτωπη επίθεση με σκοπό τη φυσική εξόντωση. Γιατί μετά το Μηλάκι Αλιβερίου με την καύση του RDF (περιεκτικότητα σε καθαρό πλαστικό 25%) για την εξυπηρέτηση του εργοστασίου της ΑΓΕΤ, μετά το Μεσολόγγι και την καύση βιορευστών για την παραγωγή ενέργειας που θέτει σε κίνδυνο ολόκληρο το οικοσύστημα της λιμνοθάλασσας, ήρθε η σειρά και του Βόλου, πάλι προς εξυπηρέτηση της ΑΓΕΤ.
600.000 τόνοι νόμιμης ρύπανσης
Μετά τα τεράστια προβλήματα της πόλης που αφορούν στην ανεργία, στο νερό που πίνουμε, στη δυσλειτουργία του Βιολογικού και την επιβάρυνση του οικοσυστήματος του Παγασητικού, στα απορρίμματα και το σχέδιο διαχείρισής τους και πολλά άλλα, ήρθε και η ώρα του αέρα που αναπνέουμε. Η ιστορία ξεκίνησε από το 2012, επί υπουργίας Παπακωνσταντίνου, με υπογεγραμμένη συμφωνία με την Ένωση Τσιμεντοβιομηχανιών Ελλάδος. Το 2014, επί υπουργίας Μανιάτη, άνοιξε ο δρόμος από το Υπουργείο Περιβάλλοντος με την εισαγωγή της δυνατότητας χρήσης των «δευτερογενών καυσίμων» (αστικά στερεά απόβλητα, RDF, SRF και άλλα στερεά και υγρά απόβλητα) και τη δυνατότητα εκμετάλλευσής τους προφανώς μετά από πιέσεις διαφόρων ενδιαφερομένων. Ήρθε λοιπόν η ώρα και η τωρινή απόφαση πρόκληση, με υπογραφή της Μ. Κρητικού γ.γ. του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, τροποποίησης της ΑΕΠΟ της ΑΓΕΤ να επιβεβαιώσει πως είναι πολύ έξυπνη η τακτική του ανοίγουμε την πόρτα σιγά-σιγά. Και η πειραματική καύση (που κι αυτή κακώς έγινε όπως είχε επισημανθεί από τότε αλλά εις ώτα μη ακουόντων) των 7.000 τόνων δευτερογενούς καυσίμου υλικού από την ΑΓΕΤ για το 2015, μετατράπηκε σε καύση 200.000 τόνων ετησίως και σε μόνιμη βάση τέτοιου υλικού και δυνατότητας άλλων 600.000 τόνων παρόμοιας κατηγοριοποίησης, με απόλυτα «φυσικό και νόμιμο» τρόπο, ορίζοντας για τον λόγο αυτό τον τρόπο μεταφοράς τους με πλοία και οχήματα αλλά και τις προδιαγραφές διαχείρισής τους. Κι όλα αυτά στα πλαίσια μιας συμφωνίας που θα είχε κατάληξη εφαρμογής της το 2016 και θα είχαν αποτιμηθεί υποτίθεται όλες οι επιπτώσεις. Και αν αυτό προστεθεί στην ήδη «νόμιμη» καύση από την ίδια εταιρία και κατά την εκτίμηση ειδικών, άλλων 180.000 τόνων πετ κοκ ετησίως, τότε μπορούμε με ασφάλεια να πούμε πως η πόλη είναι ένα ναρκοπέδιο ρύπανσης που κανείς δεν ενδιαφέρεται για την ζωή της και με δεδομένο ότι η συγκεκριμένη βιομηχανία βρίσκεται ουσιαστικά εντός του αστικού ιστού. Δεν είναι αντικείμενο φυσικά του παρόντος άρθρου να αναλύσει την επικινδυνότητα και τη βλαπτικότητα της χρήσης τέτοιου τύπου «καυσίμου» υλικού, ούτε η επισήμανση σκόπιμων παραλείψεων της Μελέτης Περιβαλλοντικών Όρων (όπως η απαίτηση ανακοινώσιμων διαρκών και συνεχών μετρήσεων διοξινών, φουρανίων και βαρέων μετάλλων, η ύπαρξη Επιδημιολογικών Μελετών καθώς τα στοιχεία που απελευθερώνονται από την καύση είναι προσθετικά στα προηγούμενα και άρα δεν έχει αξία το στιγμιαίο όριο, η έλλειψη αντιμετώπισης των βίαιων και μη ελεγχόμενων εκκαπνισμών – μπουκώματα των καμινάδων και άλλα πολλά) ούτε φυσικά και να εγείρει τεράστια ερωτηματικά ως προς τον τόπο ταφής της, μετά την καύση, τέφρας και την υγιεινή των χώρων υποδοχής. Είναι όμως μια τεράστια ευθύνη να επισημανθεί πως όλα αυτά συμβαίνουν στην ίδια πόλη που ο παιδικός καρκίνος άνοιξε βιομηχανία και οι ασθένειες του αναπνευστικού χτυπάνε κόκκινο.
Απούσα η δημοτική αρχή
Αλλά γιατί δεν αντιστάθηκε η κοινότητα του Βόλου σε μια τέτοια καταστροφικής επιλογής απόφαση; Γιατί απλά δεν είχε ενημερωθεί από κανέναν. Η δήθεν διαβούλευση στο επίπεδο της περιφέρειας ουδέποτε κοινοποιήθηκε στους πολίτες-σσες αυτού του δύσμοιρου τόπου, παρά μόνον κάπου στα μέσα Δεκέμβρη του 2016 όταν απλά γνωστοποιήθηκε στη δημοτική αρχή Βόλου η ύπαρξή της. Κι ας αφήσουν κάποιοι τις δικαιολογίες ότι ήταν αναρτημένη στην ανάλογη ιστοσελίδα γιατί κανένας πολίτης δεν είναι επαγγελματίας για να ψάχνει νύχτα μέρα στη διαύγεια και σαν μόνιμος οπλίτης να έχει συνεχώς το όπλο στο χέρι.
Αλλά και η δημοτική αρχή γιατί δεν έφερε ως έπρεπε, έστω με το απαράδεκτο θεσμικό πλαίσιο του Καλλικράτη, το θέμα στο δημοτικό συμβούλιο για συζήτηση, ενημέρωση και έκφραση γνώμης; Μα γιατί να το φέρει; Αφού ο προσανατολισμός της, όσον αφορά την επεξεργασία των αστικών αποβλήτων, είναι η παραγωγή του υλικού του RDF. Και όπως φαντάζονται όλοι, δεν θέλει δα και πολύ καλό μυαλό για να το αντιληφθεί κανείς, τον πελάτη τον έχει δίπλα της και έτοιμο με «όλας τάς νομίμους αδείας και πιστοποιήσεις» όπως λέγανε και παλιά. Μήπως δεν είναι η ίδια που ενώ καθήκον της είναι να προστατεύει και να υπηρετεί τον Δημότη-σσα αρνείται προκλητικά να εγκαταστήσει δίκτυο καταγραφής της αερορύπανσης και μάλιστα σε περιοχές που βρίσκονται υπό συνεχή «πυροβολισμό» ρύπων όπως η Αγριά, η Νέα Δημητριάδα, η Νέα Ιωνία και η περιοχή του Παλιού Λιμεναρχείου; Μήπως δεν είναι η ίδια που αρνήθηκε να συζητήσει στο δημοτικό συμβούλιο ψήφισμα που αναφερόταν αποκλειστικά στην συγκεκριμένη καύση και να πάρει θέση;
Αλλά κατά πως λένε στα μέρη μας, πίσω έχει η αχλάδα την ουρά. Το κίνημα υπεράσπισης μιας ανθρώπινης πόλης που αναπτύσσεται και διογκώνεται απέναντι στους επικίνδυνους της δημοτικής αρχής αλλά κυρίως στον επισκέπτη καρκίνο, δημοτικές παρατάξεις, κινήσεις και κινήματα που άμεσα και ευθέως αντιδρούν και αρμόδιοι φορείς με τεκμηριωμένο λόγο που αντιλαμβάνονται τον τεράστιο επικείμενο κίνδυνο και αντιδρούν, θα δώσουν την απάντηση. Και η απάντηση θα είναι ηχηρή προς όλους εκείνους που στρογγυλοκάθονται στην ωραία καρέκλα τους και αδιαφορούν για τα συμφέροντα και την υγεία του λαού βλέποντας τα πάντα από τα ψηλώματα των υπουργείων. Και η καθολική απαίτηση της ακύρωσης της ΑΕΠΟ από το Υπουργείο θα υλοποιηθεί γιατί αλλιώς ο λαός του Βόλου θα μιλήσει όπως εκείνος ξέρει και τότε «γ@μώ τα υπουργεία τους».
* Ο Κώστας Γαργάλας είναι πολιτικός μηχανικός – δημοτικός Σύμβουλος Βόλου της νέας δημοτικής κίνησης «Μαζί για τον Βόλο»
