Τόνοι μελάνης έχουν χυθεί, χιλιάδες άρθρα, μελέτες, βιβλία, δημοσκοπήσεις έχουν γραφτεί, για να εξηγήσουν το ρόλο των «μαζών», να μετρήσουν την «κοινή γνώμη», να προσδιορίσουν την ωριμότητα του περίφημου «υποκειμενικού παράγοντα» στη διαδικασία πολιτικών αλλαγών και κοινωνικών διεργασιών.
Αυτός ο έρμος ο «υποκειμενικός παράγοντας»!
Εργαλείο και άλλοθι, ταυτόχρονα, των απανταχού επαναστάσεων και επαναστατών.
Αυτός ο έρμος ο «υποκειμενικός παράγοντας»!
Εργαλείο και άλλοθι, ταυτόχρονα, των απανταχού επαναστάσεων και επαναστατών.
Πόσο εύκολα και πόσο συχνά έχουμε, στο παρελθόν, εκτιμήσει πως «οι αντικειμενικές συνθήκες είναι ώριμες αλλά…».
Αλλά ο άτιμος ο υποκειμενικός παράγοντας αρνιόταν πεισματικά να ωριμάσει και δυστυχώς, μέχρι σήμερα, δεν τα κατάφερε.
Η επίκληση τούτου του «αλλά», έχει σώσει ηγεσίες και στελέχη και συνέδρια και ιστορικές αποφάσεις που μας έφερναν μιαν ανάσα από τη σοσιαλιστική, ακόμα και από την κομμουνιστική, κοινωνία.
Τούτες οι σκέψεις ήρθαν απρόσκλητες στο μυαλό μου, καθώς περιδιάβαινα χαλαρά την πρωτομαγιάτικη «συγκέντρωση» -συνάντηση ακριβέστερα- των γνώριμων και λιγοστών πια φίλων και γνωστών, στην Πατησίων και την Κλαυθμώνος.
Λιγοστοί οι διαδηλωτές, όμως πάμπολλες οι δηλώσεις που μοίραζαν νέα παιδιά και μας υπόσχονταν τον Σοσιαλισμό και ξόρκιζαν το σύστημα με όμορφα επαναστατικά συνθήματα, τιμώντας την εργατική τάξη που απουσίαζε και τη ματοβαμμένη Πρωτομαγιά του Σικάγου που κατέκτησε το 8ωρο -το οποίο σήμερα δεν υπάρχει.
Κάτι φταίει και δεν ωριμάζει τούτο το διαολόπραμα, ο υποκειμενικός παράγοντας.
Για την ακρίβεια, πολλά πράγματα φταίνε και δεν είναι καθόλου στις προθέσεις και τις δυνατότητες της στήλης, να τα αναλύσουμε. Υπάρχουν άλλοι ειδικοί, ειδικευόμενοι και επαΐοντες, για τούτη τη δουλειά.
Για μένα πάντως -αν σας ενδιαφέρει η γνώμη μου- ο βασικός φταίχτης είναι ο καναπές.
Ναι, φταίει ο καναπές.
Αυτό το συμπαθέστατο και άνετο έπιπλο το οποίο, κατά σύμπτωση, υπάρχει σε κάθε σπίτι και κυρίως στου φτωχού το σπίτι.
Ξαπλώνεις, ηρεμείς, αράζεις, ακουμπάς χαλαρά το ποτό και τα πόδια σου και αρχίζει η βολική αυτοεξορία σου από
την κοινωνία.
Νευριάζεις, διαλογίζεσαι, προτείνεις, αλλάζεις πολιτικές και κυβερνήσεις, κριτικάρεις εκ του ασφαλούς, κι όλο νιώθεις πιο βολικά στον καναπέ σου, κι όλο πιο πολύ τούτο το άτιμο έπιπλο σε ρουφά.
Φοβερή εφεύρεση!
Σε βολεύει, σε προστατεύει, σου δίνει το δικαίωμα να «μετέχεις» χωρίς να αγωνίζεσαι, σε προστατεύει από τους «άλλους» και τους διαφορετικούς, σου δίνει δίκιο όταν το δίκιο σου δεν το διεκδικείς και το κυριότερο ίσως, σου δίνει την αίσθηση ότι δικαίως δεν μετέχεις «γιατί δεν αξίζει τον κόπο».
Θαυμάσια κατασκευή του συστήματος αιώνες τώρα ο «καναπές», εργαλείο που ποτέ δεν έπαψε να το εκσυγχρονίζει. Όμως και η Αριστερά φρόντισε, πολλές φορές, να το κάνει πιο ελκυστικό τούτο το έπιπλο.
Αρκετές φορές το λουστράρισε με πράξεις και παραλείψεις, συχνά το επικαλέστηκε, αν και ποτέ δεν έπαψε να το καταγγέλλει και να το «αντιμάχεται».
Όμως, τούτο το έπιπλο είναι χρήσιμο όχι γιατί απλά υπάρχει, αλλά γιατί κάποιοι το χρησιμοποιούν. Κι εδώ, ο «δάσκαλος», έχει δώσει τη λύση:
«…αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».
Αλλά ο άτιμος ο υποκειμενικός παράγοντας αρνιόταν πεισματικά να ωριμάσει και δυστυχώς, μέχρι σήμερα, δεν τα κατάφερε.
Η επίκληση τούτου του «αλλά», έχει σώσει ηγεσίες και στελέχη και συνέδρια και ιστορικές αποφάσεις που μας έφερναν μιαν ανάσα από τη σοσιαλιστική, ακόμα και από την κομμουνιστική, κοινωνία.
Τούτες οι σκέψεις ήρθαν απρόσκλητες στο μυαλό μου, καθώς περιδιάβαινα χαλαρά την πρωτομαγιάτικη «συγκέντρωση» -συνάντηση ακριβέστερα- των γνώριμων και λιγοστών πια φίλων και γνωστών, στην Πατησίων και την Κλαυθμώνος.
Λιγοστοί οι διαδηλωτές, όμως πάμπολλες οι δηλώσεις που μοίραζαν νέα παιδιά και μας υπόσχονταν τον Σοσιαλισμό και ξόρκιζαν το σύστημα με όμορφα επαναστατικά συνθήματα, τιμώντας την εργατική τάξη που απουσίαζε και τη ματοβαμμένη Πρωτομαγιά του Σικάγου που κατέκτησε το 8ωρο -το οποίο σήμερα δεν υπάρχει.
Κάτι φταίει και δεν ωριμάζει τούτο το διαολόπραμα, ο υποκειμενικός παράγοντας.
Για την ακρίβεια, πολλά πράγματα φταίνε και δεν είναι καθόλου στις προθέσεις και τις δυνατότητες της στήλης, να τα αναλύσουμε. Υπάρχουν άλλοι ειδικοί, ειδικευόμενοι και επαΐοντες, για τούτη τη δουλειά.
Για μένα πάντως -αν σας ενδιαφέρει η γνώμη μου- ο βασικός φταίχτης είναι ο καναπές.
Ναι, φταίει ο καναπές.
Αυτό το συμπαθέστατο και άνετο έπιπλο το οποίο, κατά σύμπτωση, υπάρχει σε κάθε σπίτι και κυρίως στου φτωχού το σπίτι.
Ξαπλώνεις, ηρεμείς, αράζεις, ακουμπάς χαλαρά το ποτό και τα πόδια σου και αρχίζει η βολική αυτοεξορία σου από
την κοινωνία.
Νευριάζεις, διαλογίζεσαι, προτείνεις, αλλάζεις πολιτικές και κυβερνήσεις, κριτικάρεις εκ του ασφαλούς, κι όλο νιώθεις πιο βολικά στον καναπέ σου, κι όλο πιο πολύ τούτο το άτιμο έπιπλο σε ρουφά.
Φοβερή εφεύρεση!
Σε βολεύει, σε προστατεύει, σου δίνει το δικαίωμα να «μετέχεις» χωρίς να αγωνίζεσαι, σε προστατεύει από τους «άλλους» και τους διαφορετικούς, σου δίνει δίκιο όταν το δίκιο σου δεν το διεκδικείς και το κυριότερο ίσως, σου δίνει την αίσθηση ότι δικαίως δεν μετέχεις «γιατί δεν αξίζει τον κόπο».
Θαυμάσια κατασκευή του συστήματος αιώνες τώρα ο «καναπές», εργαλείο που ποτέ δεν έπαψε να το εκσυγχρονίζει. Όμως και η Αριστερά φρόντισε, πολλές φορές, να το κάνει πιο ελκυστικό τούτο το έπιπλο.
Αρκετές φορές το λουστράρισε με πράξεις και παραλείψεις, συχνά το επικαλέστηκε, αν και ποτέ δεν έπαψε να το καταγγέλλει και να το «αντιμάχεται».
Όμως, τούτο το έπιπλο είναι χρήσιμο όχι γιατί απλά υπάρχει, αλλά γιατί κάποιοι το χρησιμοποιούν. Κι εδώ, ο «δάσκαλος», έχει δώσει τη λύση:
«…αν ξυπνήσεις, μονομιάς θα ’ρθει ανάποδα ο ντουνιάς».
ο Σωκράτης
[email protected]
Σχόλια
