Κοντεύουμε πια μισό αιώνα που παίζουμε το ίδιο παιχνίδι: Οι Τούρκοι απειλούν κι εμείς ανταποδίδουμε με τσιτάτα από το Διεθνές Δίκαιο. Αλλαγές ουσίας πρακτικά καμία, τουλάχιστον μετά τα Ίμια. Οι Τούρκοι δεν τολμούν κι εμείς δειλιάζουμε. Οι Τούρκοι δεν τόλμησαν να προχωρήσουν σε κατοχή (αφού θεωρούν τα νησιά δικά τους) κι εμείς δεν τολμάμε να πατήσουμε στα Ίμια με τον Καμμένο να πετάει εκ του μακρόθεν τα στεφάνια του αποχαιρετισμού, και διηγώντας τα να κλαις. Τώρα οι Τούρκοι έχουν κορυφώσει τις προειδοποιήσεις, τις διεκδικήσεις, τις απειλές. Θα κάνουμε τούτο θα κάνουμε εκείνο. Επιτέλους γιατί το λένε και δεν το κάνουν; Αφού μάλιστα το έχουν καμάρι πόσο γενναίοι είναι, τι σπουδαίο στρατό έχουν! Συμπέρασμα: Εξαρτημένοι όπως εμείς είναι και χειρότερα γιατί εμείς, τουλάχιστον, δεν παριστάνουμε τους μάγκες.
Ούτε ο φλύαρος Ερντογάν είναι σοβαρός αλλά ούτε κι εμείς είμαστε σοβαροί, οι κυβερνήσεις σ’ ένα καζάνι βράζουν όλες, οι νυν και οι επόμενες, στα «εθνικά». Διαφέρουν, από τον Σημίτη και μετά, μόνο στους ελιγμούς, πώς να αποφύγουν τις αντιδράσεις του κόσμου, πώς να μεταφέρουν τις αποφάσεις στην επόμενη κυβέρνηση και τι να σκαρφιστούν ώστε να πείσουν τους Αμερικανούς ότι πρέπει να βάλουν και πάλι χαλινάρι στον κάθε Ερντογάν. Στην πραγματικότητα τα πράγματα είναι απλούστατα:
1. Καμία από τις δυο χώρες, Τουρκία και Ελλάδα, δεν έκανε, δεν κάνει και δεν θα κάνει κάτι σημαντικό εναντίον της άλλης χωρίς ρητή και σαφή εντολή των ΗΠΑ, όχι απλώς την άδειά τους. Ο Ερντογάν και όποιος άλλος θα κινηθούν μόνο με εντολή των ΗΠΑ και αφού εξετάσουν την ειλικρίνεια της εντολής. Γιατί αλλιώς κινδυνεύουν να την πατήσουν όπως την πάτησε ο Σαντάμ που νόμιζε ότι είχε την άδεια να μπει στο Κουβέιτ και βρέθηκε κρεμασμένος.
2. Αυτό δεν είναι αυθαίρετη άποψή μου. Επιβεβαιώνεται από τα τριάντα χρόνια και βάλε των τουρκικών απειλών. Η Τουρκία απειλούσε αλλά δεν μας επιτέθηκε ούτε όταν δεν είχαμε εξοπλιστεί. Ας θυμηθούμε τις συνομιλίες Κ. Μητσοτάκη-Γιλμάζ στο Παρίσι τη δεκαετία του ’90. Ο Μητσοτάκης (θυμίζω) έκλεισε την κουβέντα λέγοντας στον Γιλμάζ «εγώ αυτά που ζητάς δεν μπορώ να τα κάνω». Αυτά, ο Μητσοτάκης που τον κατηγορούσαν ότι θα πουλούσε και την Ακρόπολη. Ο Σημίτης που ήταν, λέει, δύσκολος στις πωλήσεις σε εποχή εκπτώσεων αναγνώρισε (Μαδρίτη) τουρκικά δίκαια στο Αιγαίο και επί των ημερών του (1996) έγιναν τα Ίμια. Μετά περάσαμε με τον κ. Τσίπρα στις λίμνες και φθάσαμε στον Έβρο όπου κατηγορήθηκαν οι αγρότες, όταν συμπαραστάθηκαν στον στρατό που κράτησε μακριά τους Τούρκους, ότι δεν ήταν πατριώτες αλλά «υπερασπίστηκαν τις βίλες τους» (ΣΥΡΙΖΑ).
3. Οι Τούρκοι δεν απειλούν μόνο εμάς. Απειλούν, όχι για πρώτη φορά, ότι θα εισβάλλουν στη Βόρεια Συρία όπου ήδη έχουν βάσεις. Αλλά, ως αυτή τη στιγμή, δεν το έχουν κάνει. Θα ενοχλούσαν πολύ τους Ρώσους αλλά και τους Κούρδους που μάχονται στο πλευρό των Αμερικανών. ΗΠΑ και Ρωσία τους προειδοποίησαν να κάτσουν στ’ αυγά τους. Κλώσες.
4. Οι ΗΠΑ, οι Άγγλοι και οι Γερμανοί μας «συνιστούν» να τα βρούμε Έλληνες και Τούρκοι. Κάνουν δώρο στους Τούρκους δική μας περιουσία. Αλλά πρωτίστως δεν θέλουν φασαρίες και ρήγμα στην περιοχή. Αν ενδώσουμε στις τουρκικές απαιτήσεις θα μας χαϊδέψουν συμπονετικά το κεφάλι, αν δεν υποχωρήσουμε θα μας χειροκροτήσουν, όπως το είδαμε στην Ουάσιγκτον. Στις ΗΠΑ υπάρχουν σφοδρές αντιδράσεις για εξοπλισμό της Τουρκίας και οι εκάστοτε πρόεδροι δεν τις ανατρέπουν, αν και δεν είναι αδύνατον, αν επέμεναν. Βολεύει τις ΗΠΑ ο ελληνοτουρκικός καυγάς. Ψήνει και τους δυο στα κάρβουνα, τρέχουν και οι δυο να παρακαλάνε στην Ουάσιγκτον, ο καθένας με τον τρόπο του, η Αθήνα σεμνά και ταπεινά, ο Ερντογάν με μεγαλοστομίες και ανήμπορη λύσσα. Στον χορό μπήκαν και οι φιλότουρκοι Γερμανοί αποδοκιμάζοντας τον Ερντογάν, ίσα για να δείξουν πόσο πειθήνιοι είναι στις ΗΠΑ.
Υπάρχει μια σημαντική αλλαγή: Οι Τούρκοι αρχικά δίσταζαν αλλά έχουν καταλήξει ότι δεν θέλουν προσφυγή στο Dικαστήριο της Χάγης. Γιατί; Επειδή δεν θέλουν κανένα συμβιβασμό που θα τους δεσμεύει. Επειδή (α) αν δεχθούν μια διεθνή απόφαση / συνθήκη (Χάγη) θα πρέπει να δεχθούν και τις άλλες διεθνείς αποφάσεις (Λωζάννη) π.χ. για τα Δωδεκάνησα, τα οποία επίσης διεκδικούν. Και (β) επειδή οι Τούρκοι δεν θέλουν κανένα συμβιβασμό. Θέλουν το Όλον. Όλο το Αιγαίο, όλα τα νησιά, θέλουν τα πάντα. Θέλουν μια Μεγάλη Τουρκία, θέλουν επανίδρυση της αυτοκρατορίας, όχι φυσικά μια κι έξω, σιγά-σιγά, όποτε μπορέσουν. Μια αυτοκρατορία δεν ξαναγίνεται από τη μια μέρα στην άλλη. Οι ΗΠΑ ξέρουν αυτόν το βαθύ τουρκικό πόθο που αντιτίθεται στα συμφέροντά τους και δεν θα ενδώσουν. Ούτε η Ρωσία θα το κάνει.
Οι τρεις όροι για την Τουρκία
Οι αυξανόμενες τουρκικές απαιτήσεις δεν επιζητούν άμεση λύση. Καταγράφονται για το μέλλον: Προσδοκούν μια καλή διεθνή συγκυρία. Ελπίζουν στην κόπωση του κόσμου στην Ελλάδα. Και ψάχνουν για μια κυβέρνηση στην Αθήνα έτοιμη να ενδώσει. Δεν είναι εύκολο γιατί στην Αθήνα ο πολιτικός κόσμος και οι ελίτ δεν φοβούνται μόνο τους Τούρκους. Φοβούνται, μάλλον περισσότερο, τον κόσμο. Δειλοί, μοιραίοι, άβουλοι αντάμα προσμένουνε ίσως κάποιο θάμα.
