του Νίκου Σταθόπουλου
Στις 23 Σεπτεμβρίου 1821, η επαναστατική ορμή του Νέου Ελληνισμού, καθοδηγημένη από τη σοφία του δοκιμασμένου κλεφταρματολικού παρτιζάνικου, κυριεύει και απελευθερώνει την άτυπη πρωτεύουσα του Μοριά. Η Τρίπολη περνά στα χέρια των φυσικών ιστορικών της «ιδιοκτητών» και μια μακραίωνη σκοτεινή περίοδος τυραννικής εξουσίας του Οθωμανισμού τερματίζεται με όλη τη μεγαλοπρέπεια του εθνικοαπελευθερωτικού πάθους. Η συνετή προτροπή του Γέρου για συστηματική πολιορκία δικαιώνεται, και η παραπαίουσα αυτοκρατορία δέχεται καίριο πλήγμα!
ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣ αλλά και υψηλού συμβολισμού (αφού νοηματοδοτεί στο φαντασιακό την «ακρότητα» του Αγώνα ) και βαθιάς ψυχολογικής επίδρασης (αφού τονώνει το φρόνημα και καθιστά λογική τη νικηφόρα έκβαση). Το διοικητικό, οικονομικό και στρατιωτικό κέντρο της Πελοποννήσου περνά στον έλεγχο των Ελλήνων, διαλύοντας και τις έσχατες αναστολές επαναστατικής συμμετοχής. Ο θηριώδης «Τούρκος» δεν είναι ανίκητος, το ιστορικό δίκιο δεν είναι μια συγκινητική αφαίρεση χωρίς πρακτικό αντίκρισμα. Ο κόσμος όλος «τρίβει τα μάτια» του!
Και τότε, εκείνη τη μεγαλειώδη στιγμή του θριάμβου, το «Πάθος για τη Λευτεριά», θρεμμένο επί αιώνες και από τη βαρβαρική βία των κατακτητών, διοχετεύεται σε μια ασυγκράτητη εκδικητική μανία, σε μια άγρια βία άμεσης δικαιοσύνης! Δεκάδες χιλιάδες Τούρκοι από όλο τον Μοριά είχαν ζητήσει καταφύγιο στην «πρωτεύουσα» φοβούμενοι την επαναστατική φωτιά. Πάνω από τριάντα χιλιάδες υπολογίζονται οι στριμωγμένοι άμαχοι, κυρίως Τούρκοι αλλά και Εβραίοι αρκετοί (μα και Ρωμιοί, που εγκλωβίστηκαν είτε ήταν συνεργάτες των Τούρκων), και είναι αυτός ο ανυπεράσπιστος πληθυσμός που υφίσταται την ανελέητη βούληση του επαναστατημένου λαού να τιμωρήσει τους καταπατητές της πατρίδας του, τους σφετεριστές της περιουσίας του, τους νταβατζήδες του τσακισμένου του σώματος.
Αιώνες ταπεινώσεων και βίαιης υπαγωγής στην αυθαιρεσία του κάθε αμόρφωτου οθωμανού αξιωματούχου, ξεπληρώνονται, με λειτουργικό συμβολισμό, με ποτάμια αίμα. Ναι, μια σφαγή, ένα μακελειό, που δεκάδες στίχους αφιέρωσε στη δομική δικαιοσύνη του ο Δ. Σολωμός, μια τυφλή εκδίκηση που συμπύκνωσε, στην προφανή της αγριότητα, το καταπιεσμένο πάθος ζωής τόσων αιώνων. «Το άλογό μου από τα τείχη έως τα σαράγια δεν επάτησε γη. Το ασκέρι όπου ήτον μέσα, το ελληνικό, έκοβε και εσκότωνε από Παρασκευή έως Κυριακή», θα υπαγορεύσει ο Κολοκοτρώνης στον Τερτσέτη.
Και τόσα χρόνια μετά, όλο το συμπλεγματικό σινάφι του εθνομηδενισμού, θα ανεμίσει σαν φλάμπουρο αναθεωρητισμού το αίμα της Τριπολιτσάς για να αποδομήσει τον ζωτικό μύθο του 1821, να τον υποβιβάσει σε «δρώμενα πρωτογονισμού, έξω από τον αστερισμό του Διαφωτισμού». Την ίδια ώρα που, κατασκευάζοντας ατζέντα, θεωρούν το ’21 άμεσο απότοκο της «δυτικής επίδρασης μέσω των Φώτων»! Μια υποδειγματική ασυναρτησία που αντανακλά εμφανώς τη σπουδή να «τελειώνουμε με το ‘21». «Άσπλαχνη κτηνωδία», λοιπόν, η ανεξέλεγκτη οργή και η σαρωτική χαρά του εκδικητή, χωρίς κανένα ελαφρυντικό που τόσους αιώνες η όλη του ύπαρξη εξαρτιόταν τυφλά από την αίσθηση συμφέροντος ή τη θρησκευτική σκοπιμότητα του κατακτητή. Ένας καταφρονεμένος ελληνισμός που για τις ξενόδουλες ελίτ και τις μεταφαναριώτικες πρωτοπορίες του ευρωλιγουρισμού, ό,τι κι αν κάνει τελεί εν αδίκω! Κι αυτή η αρρωστημένη εμπάθεια να πλασάρεται για «επιστημονική ιστοριογραφία»!
Η ρητορική περί «εγκλήματος» είναι ισοδύναμη με τις προδοτικές ρητορικές περί «αστοχιών του ΕΛΑΣ που προκαλούσαν τα γερμανικά αντίποινα», είναι ισοδύναμη με τη λογική του «διαλόγου» και της «συνεννόησης» τη στιγμή που ο άλλος, η Τουρκία εν προκειμένω, απαιτεί το όλον της ύπαρξής μας
ΤΙ ΓΥΡΕΥΑΝ οι Τούρκοι στην Τρίπολη; Χιλιάδες από δαύτους, με περιουσίες και εξουσία σε ελληνική γη; Είδαν φως και μπήκαν ή έκαναν αθώο τουρισμό; Αλλά όλα αυτά πρέπει να λησμονηθούν, να θαφτούν στις χωματερές των παραπλανητικών ψευδοπροβλημάτων, όπως ακριβώς κάνουν και με τους εποίκους στην Κύπρο. Για τους προφεσόρους του «πολιτικού πολιτισμού» κάθε αντισυμβατικός λαϊκός αυθορμητισμός είναι μια «πληβειακή εκτροπή» που «δεν τιμά τον άνθρωπο». Ενώ κάθε κρατικό έγκλημα υπάγεται σε «πολιτισμένο διάλογο» με επιστράτευση όλων των παραμέτρων της «νηφάλιας διαλεκτικής πολιτικής εξέτασης»!
Και πώς απάντησε η Υψηλή Πύλη στην εξέγερση; Όχι με το ξεκλήρισμα της Χίου, που σαν σχεδιασμένη τρομοκρατική πράξη οργανωμένης κρατικής βίας προκάλεσε έκρηξη του ευρωπαϊκού Φιλελληνισμού; Ενώ η «Σφαγή της Τριπολιτσάς» προκάλεσε ρίγη χαράς και ελευθερόφρονος ενθουσιασμού. Εδώ γιατί δεν επικαλούνται την Ευρώπη οι πουλημένοι μενουμευρώπηδες; Τι περίεργο, μα την αλήθεια: ο «αντιεθνικισμός» της «αριστερής ορθοδοξίας», έχει τόσα κοινά με τον διεκδικητικό αναθεωρητισμό του νεοοθωμανισμού!
Η εθνομηδενιστική προπαγάνδα, ανίατα δέσμια ενός ιδεολογικοποιημένου ανθελληνισμού, με τα τετριμμένα μοτίβα του παγκοσμιοποιητικού «ανθρωπισμού» και «δικαιωματισμού», κάνει λόγο για «Σφαγή» και «Τεράστιο ανθρωπιστικό έγκλημα»! Λες και υπήρξε στιγμή στην ιστορία που το ποτάμι της λαϊκής οργής δεν έπνιξε αλύπητα τυράννους και εξουσιαστές. Έχει διασωθεί σε πλήθος ντοκουμέντων, η έκπληξη των οπλαρχηγών για τη βίαιη συμπεριφορά του λαού, και η αδυναμία τους να επιβάλουν γρήγορα έναν δραστικό έλεγχο. Ένας κόσμος βασανισμένος που διψούσε για δικαίωση! Η υπέρμετρη βία στην Τριπολιτσά είναι από μόνη της μια κολοσσιαία απόδειξη της πολύχρονης πολύμορφης βίας που ασκούσε ο ασιατικός δεσποτισμός στο σώμα και την ψυχή του ελληνισμού, καθώς είναι ακριβώς η ένταση αυτής της βίας που αποκαλύπτει την οδύνη του βιώματος υποδούλωσης, το μέγεθος του ιστορικού τραύματος που προκάλεσε το αλαζονικό μαστίγιο του «Μουχαμέτη».
Το να απομονώνεις τη στιγμή της έκρηξης και να σκηνοθετείς απαξιωτικές ρητορείες, δείχνει μονομέρεια υπέρ του Πορθητή και περιφρόνηση στην αντικειμενική δικαιοσύνη του ιστορικού Θύματος που διεκδικεί την υπόστασή του. Η ρητορική περί «εγκλήματος» είναι ισοδύναμη με τις προδοτικές ρητορικές περί «αστοχιών του ΕΛΑΣ που προκαλούσαν τα γερμανικά αντίποινα», είναι ισοδύναμη με τη λογική του «διαλόγου» και της «συνεννόησης» τη στιγμή που ο άλλος, η Τουρκία εν προκειμένω, απαιτεί το όλον της ύπαρξής μας.
Το ξέρουν ότι η ψευδομελό κριτική τους δεν έχει λογική, πολιτική και στρατιωτική βάση, αλλά την εκφέρουν για να εντείνουν τον εθνικό αποδομισμό, την ιστορική μας απαξίωση και, εν τέλει, τον «διαλογικό ειρηνισμό» που τείνει σήμερα προς μια εθελοντική εθνική συρρίκνωση.
ΜΗΔΕΝΙΖΟΥΝ το ιστορικό πλαίσιο της «Σφαγής» για να εξωραΐσουν το οθωμανικό κτήνος και να προβάλλουν το 21 ως «συμμορίτικη αυθαιρεσία ιδιοτελών οπλαρχηγών» και καθόλου ως θεμελιώδη γενέθλια Πράξη του διαμορφωμένου Νέου Ελληνισμού.
Ζήτω η Μεγάλη Ώρα της Άλωσης της Τριπολιτσάς! Ζήτω η Δίκαιη Εκδίκηση του τυραννισμένου Ελληνικού Λαού! Όταν οι λαοί ξυπνούν, οι τύραννοι πεθαίνουν!
