Της Μαρίας Αναγνωστίδου*
Ενδεικτική της πολιτικής αναλγησίας της ελληνικής κυβέρνησης της «αριστεράς» είναι η απάντηση που έδωσε ο διοικητής του ΟΑΕΕ σε έλληνα επιχειρηματία, ο οποίος διαμαρτυρήθηκε για το φορολογικό βάρος που υφίσταται. «Όποιος δεν μπορεί να πληρώνει, να πάει στη Βουλγαρία» απάντησε ο διοικητής του ΟΑΕΕ, στον άνθρωπο που το μόνο που θέλησε ήταν να εκφράσει το παράπονό του για το ασήκωτο φορολογικό βάρος που κουβαλάει στις πλάτες του.
Ας σκεφτούμε αναλυτικότερα αυτό το διάλογο. Αυτός ο άνθρωπος επιχείρησε να εξηγήσει στον εκπρόσωπο του ασφαλιστικού του φορέα την απελπιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει μέσα στις απαιτήσεις της πολιτικής των μνημονίων, μολονότι έχει υπερασπίσει την εργατική του προσπάθεια για χρόνια, προκειμένου να συντηρήσει την οικογένειά του. Αντί να συναντήσει μια στοιχειώδη κατανόηση και συνθήκες έστω και υποφερτής φορολογίας, ακούει από τον πρόεδρο του ΟΑΕΕ ότι η μόνη εναλλακτική λύση είναι η οικονομική του αυτοεξορία στις ευνοϊκότερες συνθήκες της γειτονικής Βουλγαρίας. Με άλλα λόγια, ο διοικητής κ. Δημήτρης Τσακίρης πρότεινε, με περισσό θράσος και κυνισμό, στον επιχειρηματία της περιφέρειας να εγκαταλείψει την πατρίδα του. Απαντώντας ο επιχειρηματίας καυτηρίασε την εχθρική και ληστρική συμπεριφορά του κράτους, το οποίο κρίνει ασύμφορη την προσφορά του στο σύστημα. Με την έκφραση «Όποιος δεν μπορεί να πληρώνει, να πάει στη Βουλγαρία» ο διοικητής του ΟΑΕΕ εξέφρασε την κυβέρνηση, η οποία εκδηλώνει μια συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από υλισμό και βαναυσότητα, χωρίς αναστολές και συναίσθηση της δεινής θέσης του φορολογούμενου.
Δεν φαίνεται ούτε στο ελάχιστο να κατανοεί η πολιτεία ότι ο άνθρωπος αυτός παλεύει να πείσει όσους τον αμφισβητούν και κυρίως τον εαυτό του, πως οι ιδέες του δεν ήταν λανθασμένες και ότι αργά ή γρήγορα ο κόπος του θα δικαιωθεί. Είναι μια πάλη που καταγγέλλει την ανάλγητη νοοτροπία του ξεδιάντροπου καπιταλιστικού συστήματος που υπηρετεί ο κάθε Τσακίρης. Αυτός ο διάλογος ζωντάνεψε με τον τρόπο του αυτό που θα ονομάζαμε «θάνατο» του Έλληνα εμποράκου. Το πρώτο και ουσιαστικότερο πράγμα που διακυβεύεται σε αυτή την περίπτωση είναι ο σεβασμός του κράτους απέναντι στον πολίτη. Ένα κράτος-τύραννος, ανάλγητο, με παντελή έλλειψη κοινωνικής ευαισθησίας, δηλαδή ένα κράτος-εχθρός του λαού!
*Η Μαρία Αναγνωστίδου είναι δημοσιογράφος
