Γεωργού αύρας και ονωνίδας αντί πυρών και κριθών συγκομίζειν εθέλοντος, ουδέν διαφέρει τύραννος ανδραπόδων μάλλον άρχειν ή ανδρών βουλόμενος
Θαλής ο Μιλήσιος
Δεν σκοπεύω να σας αναλύσω σήμερα το φιλοσοφικό και επιστημονικό έργο του πρώτου από τους «σοφούς της αρχαιότητας». Πολλές είναι οι απόψεις που υπάρχουν για τον βίο και την πολιτεία του, γραπτά του έργα δεν έχουν σωθεί και τα αποφθέγματα που του αποδίδονται, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι πως είναι πράγματι δικά του.
Γνωρίζουμε –αντιθέτως– πολύ καλά τον Ιωάννη Μεταξά, τον βίο και την πολιτεία του. Υπάρχουν σημαντικά ιστορικά έργα, μαρτυρίες, ντοκουμέντα, υπάρχουν και τα ημερολόγιά του. Έτσι μπορούμε να έχουμε μια πλήρη εικόνα.
Θα μου πείτε τώρα τι σχέση έχει ο Μεταξάς με τον Θαλή τον Μιλήσιο. Κατά τους… ιστορικούς που «διαπρέπουν» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχει. Διότι, όπως διάβασα από –υποτίθεται– μορφωμένο άνθρωπο, και ο Θαλής ο Μιλήσιος ήταν δικτάτορας (!) όπως ο Μεταξάς και έκανε κι εκείνος –όπως ο Μεταξάς– καλό στην πατρίδα του… Προφανώς ο ιστορικός του facebook μπέρδεψε τον Θαλή με τον Θρασύβουλο τον Μιλήσιο, ο οποίος πράγματι ήταν τύραννος. Είναι αυτός για τον οποίο ο Ηρόδοτος αναφέρει πως όταν τον ρώτησε ο Περίανδρος ο Κορίνθιος πώς πρέπει να κυβερνά, ο Θρασύβουλος τον πήγε σε ένα χωράφι με στάχυα κι άρχισε να κόβει εκείνα που ήταν ψηλότερα από τα άλλα…
Τώρα βεβαίως αν συνέκρινες τον Μεταξά με έναν Θρασύβουλο δεν θα είχε βάση το επιχείρημά σου. Ρίχνεις λοιπόν έναν Θαλή σοφό στη ζυγαριά και αφήνεις να εννοηθεί πως αντίστοιχης σοφίας ήταν και ο Μεταξάς.
Θυμάμαι όταν, την πρώτη φορά μετά τη δικτατορία που ο καθηγητής μας στο σχολείο, ο ιστορικός Γεράσιμος Βανδώρος, ο οποίος είχε αναλάβει την ομιλία για την 28η Οκτωβρίου, είπε πως το «Όχι» το είπε ο λαός, ξέσπασε θύελλα. Όχι από τους μαθητές, αλλά από τη χουντική φυλλάδα «Ελεύθερος Κόσμος», ο οποίος έγραψε για κομμουνιστική προπαγάνδα. Παρ’ ολίγον να είχε απολυθεί ο καθηγητής, όμως υπήρξε μια απίστευτη κινητοποίηση σχεδόν του συνόλου των μαθητών που απέτρεψε την απόλυση.
Γνωρίζουμε πολύ καλά πως ποτέ δεν είπε τη λέξη «Όχι» που του αποδίδεται ο Μεταξάς. Αλλά είναι από τους μύθους που αναπαράγονται σαν αυτόν με τον Παλαιών Πατρών Γερμανό στην Αγία Λαύρα. Στο τέλος οι μύθοι αποκτούν τόση ισχύ που αν τολμήσεις να τους αποκαλύψεις σε θεωρούν φανατικό και… ανιστόρητο.
Όμως το «Όχι» δεν είναι το μοναδικό θέμα. Αυτά που πριν λίγα χρόνια θα ήταν αδιανόητα, έχουν καταλήξει «κοινός τόπος». «Μεγάλος εθνικός ηγέτης ο Μεταξάς, που τέτοιους δεν έχουμε σήμερα»… Το επόμενο βήμα είναι «Ένας Μεταξάς μας χρειάζεται». Και δυστυχώς οι σημερινοί πολιτικοί ηγέτες-νάνοι, δίνουν τροφή σε τέτοια επιχειρήματα.
Αγνοείται η ΕΟΝ –με την υποχρεωτική συμμετοχή– αγνοούνται οι φασιστικοί χαιρετισμοί, αγνοούνται οι διώξεις των κομμουνιστών, η αιματοβαμμένη καταστολή των απεργιών και εξεγέρσεων. Αγνοείται κυρίως η συνέχεια: Τα στελέχη και οι οπαδοί του Μεταξά κατέληξαν συνεργάτες των Γερμανών, δωσίλογοι, ταγματασφαλίτες.
Η άρνηση στους Ιταλούς την 28η Οκτωβρίου του 1940 δεν ήταν από εθνική υπερηφάνεια, αλλά διότι άλλη ξένη δύναμη έλεγχε τα πράγματα στην Ελλάδα μέσω του βασιλιά: Η Βρετανία.
Το ανθρωπάκι Μεταξάς, ένας αποτυχημένος πολιτικός, ήταν απλώς η μαριονέτα του παλατιού. Και τίποτε άλλο. Ο θαυμασμός του για τον ναζισμό και τον φασισμό μόνο στο «ναι» θα μπορούσε να τον οδηγήσει. Όμως δεν ήταν δική του απόφαση.
Από εκεί και πέρα υπήρξε το αληθινό «Όχι» στα βουνά της Αλβανίας, στα μέτωπα, στην Αντίσταση. Ένα «Όχι» που πληρώθηκε πολύ ακριβά και μετά τον πόλεμο.
Μέσα σε αυτό το κλίμα έρχεται και η επίσκεψη Μέρκελ. Με απόλυτο κυνισμό ήρθε στην Αθήνα ακριβώς την 28η Οκτωβρίου, εξευτελίζοντας πλήρως την πολιτική ηγεσία. Δείχνοντας σε όλους ποιος είναι το αφεντικό και ποιοι είναι οι αυλικοί.
«Χάσαμε τον πόλεμο, αλλά είμαστε οι νικητές. Για να δούμε, πού πήγαν τα περήφανα “όχι” σας;»
Δείπνο στον Λυκαβηττό με τον πρωθυπουργό-ανδρείκελο, συνάντηση με την ανύπαρκτη Πρόεδρο της Δημοκρατίας, εκκωφαντική σιωπή από την Αριστερά, σε διακοπές το κίνημα που δεν οργάνωσε ούτε μια διαδήλωση έστω για την «τιμή των όπλων».
Ούτε λέξη για τις αποζημιώσεις. Ούτε μια –έστω υποκριτική– συγγνώμη από την κυρία Μέρκελ που τόλμησε να επισκεφθεί και τον άγνωστο στρατιώτη.
Κυκλοφοριακές ρυθμίσεις, η Αθήνα ανοχύρωτη πόλη στο έλεος του Δ΄ Ράιχ. Τα έχει γράψει τις τελευταίες εβδομάδες και ο Στέλιος Ελληνιάδης για το τι απέγιναν οι Ναζί στη Γερμανία. Το σημερινό καθεστώς είναι η φυσική συνέχεια εκείνης της σκοτεινής εποχής.
Οι μέθοδοι είναι πιο εκλεπτυσμένες, όλοι συγκινούνται μέχρι δακρύων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, καταδικάζουν φραστικά τις γενοκτονίες, μιλάνε για την Ευρώπη και τον πολιτισμό.
Πόσο θα ήθελα ο εύζωνος που στάθηκε μπροστά του η Καγκελάριος να έχανε την ψυχραιμία του και να την φιλοδωρούσε με αυτό που φιλοδώρησαν και οι τσολιάδες τους Ιταλούς πάνω στα βουνά της Πίνδου…
Ας μη το γράψω: παραπέμπω στην εικόνα!
