Η εξέγερση του συριακού λαού υπέρ της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας εισέρχεται στον τρίτο μήνα. Εξαπλώθηκε και έβαψε με το αίμα των μαρτύρων της όλη την έκταση της Συρίας, καθώς υπάρχουν πάνω από 1.100 νεκροί, δεκάδες χιλιάδες συλληφθέντες και χιλιάδες αγνοούμενοι σε πόλεις και χωριά (στην πόλη Ντεράα, στην πόλη Χομς, στην πόλη Μπανιάς και στις γύρω τους περιοχές) όπου εισέβαλαν στρατός(1), αστυνομικές και παραστρατιωτικές μονάδες του καθεστώτος και διέπραξαν μαζικές σφαγές τόσο κατά την καταστολή των διαδηλώσεων όσο και στην αποχώρησή τους.
Περισσότερο από δύο μήνες μετά το ξέσπασμα της εξέγερσης φαίνεται ξεκάθαρα πως το καθεστώς επέλεξε την καταστολή ως το μόνο μέσο για την αντιμετώπιση των διαμαρτυριών, βασιζόμενο στην εμπειρία της σύγκρουσής του στα τέλη της δεκαετίας ’70 με τις αρχές της δεκαετίας του ’80 με ένοπλες θρησκευτικές δυνάμεις. Αδυνατεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ του ένοπλου κινήματος που είχε αντιμετωπίσει τότε (ένα κίνημα απομονωμένο, περιορισμένο σε μερικές πόλεις, στενότερο, το οποίο έσβησε με τη χρήση βίας) και του λαϊκού κινήματος που διευρύνεται και βαθαίνει με κάθε επίθεση εναντίον του, μεταξύ ενός κινήματος για το οποίο η στρατιωτική δράση ήταν η μόνη επιλογή για τη σύγκρουση με το καθεστώς, και ενός κινήματος του λαού που επέλεξε να αντιμετωπίσει ειρηνικά τις δυνάμεις του καθεστώτος προτάσσοντας τα στήθη του.
Πράγματι, όπως είναι εμφανές σε κάθε παρατηρητή των εξελίξεων των τελευταίων δύο μηνών στη Συρία, το καθεστώς ήταν ενιαίο στην επιλογή του για καταστολή της εξέγερσης. Ωστόσο, φαίνεται σήμερα πως η αποτυχία αυτής της κατασταλτικής λύσης στο σύνολό της, ωθεί κάποιους από το μηχανισμό του καθεστώτος στην έναρξη διαλόγου με τους διαδηλωτές, όχι ως μέσου για έξοδο από την κρίση, αλλά ως τακτικής που απευθύνεται περισσότερο στη διεθνή κοινή γνώμη παρά στο συριακό λαό που υφίσταται τη βία σε όλες τις εκφάνσεις της.
Η ιμπεριαλιστική Δύση δεν επιδιώκει σήμερα την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, καθώς η υπόθεση των ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους αραβικούς λαούς, συμπεριλαμβανομένου του συριακού, δεν είναι σήμερα αυτό που βασικά ενδιαφέρει τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και η επιδοκιμασία των αραβικών επαναστάσειων δεν είναι κάτι παραπάνω από απόπειρα ιδιοποίησης και περιστολής των επαναστάσεων αυτών. Το μέγιστο που επιθυμούν σήμερα οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, είναι η αποδυνάμωση του καθεστώτος, ώστε να ενδώσει στα αιτήματα τις ιμπεριαλιστικής Δύσης, εφόσον το καθεστώς επιζήσει των λαϊκών κινημάτων, ή η αποδυνάμωση της μελλοντικής Συρίας, εφόσον το λαϊκό κίνημα μπορέσει να ξεφορτωθεί το καθεστώς. Οι κυρώσεις που επέβαλαν στο καθεστώς δεν θα αναχαιτίσουν την καταστολή του έναντι του λαϊκού κινήματος, αλλά θα αυξήσουν την ενότητα και την αλληλεγγύη της άρχουσας τάξης και θα αποτελέσουν προπαγανδιστικό υλικό προς αξιοποίηση από το καθεστώς εναντίον του λαϊκού κινήματος, το οποίο θα παρουσιάζει ως υποχείριο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Οι λαϊκές δυνάμεις που αποτελούν την ψυχή και τη ραχοκοκαλιά των διαδηλώσεων στη Συρία είναι συσπειρωμένες γύρω από το μοναδικό αίτημα, αυτό της αποχώρησης του καθεστώτος και την απαλλαγής από τον εκφοβισμό και τον τρόμο που εξαπλώνει το καθεστώς εδώ και πάνω από 40 χρόνια και δεν απασχολούνται ιδιαίτερα, υπό το φως των συλλήψεων και των καθημερινών δολοφονιών και τις κηδείες των μαρτύρων του, για τη φύση του επόμενου καθεστώτος.
Οι διαφορές, όμως, που υπάρχουν σήμερα στις πολιτικές και πολιτιστικές δυνάμεις και ηγεσίες αφορούν δύο βασικά σημεία:
1) Το διάδοχο κράτος θα είναι απλώς κράτος δικαίου ή κοσμικό κράτος δικαίου;
2) Ποιος είναι ο ρόλος του εξωτερικού παράγοντα στην Αλλαγή; Μπορεί να αξιοποιηθεί η βοήθεια από το εξωτερικό, των ιμπεριαλιστών, για την Αλλαγή, δεδομένης της πολυπλοκότητας της συριακής κατάστασης; Ή πρέπει να διακηρυχτεί κατηγορηματικά η άρνηση κάθε εξωτερικής ανάμειξης στις εξελίξεις, αφού μελλοντικά αυτή θα κόστιζε στη Συρία περισσότερο απ’ όσο η ίδια η σύγκρουση.
Ο συριακός λαός σπάει τη γυάλα στην οποία μέσα ήταν κλεισμένος για πάνω από 40 χρόνια και δεν θα ξαναμπεί σ’ αυτήν όποιες κι αν είναι οι θυσίες. Το κίνημα διαμαρτυρίας θα συνεχίσει για μια περίοδο όχι σύντομη, στην οποία τα κύματά του θα είναι άλλοτε μεγάλα και άλλοτε μικρά, ωσότου έρθει το «έβδομο» εκείνο κύμα που θα το εξυψώσει στους ουρανούς.
Πράγματι, όπως είναι εμφανές σε κάθε παρατηρητή των εξελίξεων των τελευταίων δύο μηνών στη Συρία, το καθεστώς ήταν ενιαίο στην επιλογή του για καταστολή της εξέγερσης. Ωστόσο, φαίνεται σήμερα πως η αποτυχία αυτής της κατασταλτικής λύσης στο σύνολό της, ωθεί κάποιους από το μηχανισμό του καθεστώτος στην έναρξη διαλόγου με τους διαδηλωτές, όχι ως μέσου για έξοδο από την κρίση, αλλά ως τακτικής που απευθύνεται περισσότερο στη διεθνή κοινή γνώμη παρά στο συριακό λαό που υφίσταται τη βία σε όλες τις εκφάνσεις της.
Η ιμπεριαλιστική Δύση δεν επιδιώκει σήμερα την αλλαγή καθεστώτος στη Συρία, καθώς η υπόθεση των ελευθεριών και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τους αραβικούς λαούς, συμπεριλαμβανομένου του συριακού, δεν είναι σήμερα αυτό που βασικά ενδιαφέρει τις δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Και η επιδοκιμασία των αραβικών επαναστάσειων δεν είναι κάτι παραπάνω από απόπειρα ιδιοποίησης και περιστολής των επαναστάσεων αυτών. Το μέγιστο που επιθυμούν σήμερα οι δυτικές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με επικεφαλής τις ΗΠΑ, είναι η αποδυνάμωση του καθεστώτος, ώστε να ενδώσει στα αιτήματα τις ιμπεριαλιστικής Δύσης, εφόσον το καθεστώς επιζήσει των λαϊκών κινημάτων, ή η αποδυνάμωση της μελλοντικής Συρίας, εφόσον το λαϊκό κίνημα μπορέσει να ξεφορτωθεί το καθεστώς. Οι κυρώσεις που επέβαλαν στο καθεστώς δεν θα αναχαιτίσουν την καταστολή του έναντι του λαϊκού κινήματος, αλλά θα αυξήσουν την ενότητα και την αλληλεγγύη της άρχουσας τάξης και θα αποτελέσουν προπαγανδιστικό υλικό προς αξιοποίηση από το καθεστώς εναντίον του λαϊκού κινήματος, το οποίο θα παρουσιάζει ως υποχείριο των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων.
Οι λαϊκές δυνάμεις που αποτελούν την ψυχή και τη ραχοκοκαλιά των διαδηλώσεων στη Συρία είναι συσπειρωμένες γύρω από το μοναδικό αίτημα, αυτό της αποχώρησης του καθεστώτος και την απαλλαγής από τον εκφοβισμό και τον τρόμο που εξαπλώνει το καθεστώς εδώ και πάνω από 40 χρόνια και δεν απασχολούνται ιδιαίτερα, υπό το φως των συλλήψεων και των καθημερινών δολοφονιών και τις κηδείες των μαρτύρων του, για τη φύση του επόμενου καθεστώτος.
Οι διαφορές, όμως, που υπάρχουν σήμερα στις πολιτικές και πολιτιστικές δυνάμεις και ηγεσίες αφορούν δύο βασικά σημεία:
1) Το διάδοχο κράτος θα είναι απλώς κράτος δικαίου ή κοσμικό κράτος δικαίου;
2) Ποιος είναι ο ρόλος του εξωτερικού παράγοντα στην Αλλαγή; Μπορεί να αξιοποιηθεί η βοήθεια από το εξωτερικό, των ιμπεριαλιστών, για την Αλλαγή, δεδομένης της πολυπλοκότητας της συριακής κατάστασης; Ή πρέπει να διακηρυχτεί κατηγορηματικά η άρνηση κάθε εξωτερικής ανάμειξης στις εξελίξεις, αφού μελλοντικά αυτή θα κόστιζε στη Συρία περισσότερο απ’ όσο η ίδια η σύγκρουση.
Ο συριακός λαός σπάει τη γυάλα στην οποία μέσα ήταν κλεισμένος για πάνω από 40 χρόνια και δεν θα ξαναμπεί σ’ αυτήν όποιες κι αν είναι οι θυσίες. Το κίνημα διαμαρτυρίας θα συνεχίσει για μια περίοδο όχι σύντομη, στην οποία τα κύματά του θα είναι άλλοτε μεγάλα και άλλοτε μικρά, ωσότου έρθει το «έβδομο» εκείνο κύμα που θα το εξυψώσει στους ουρανούς.
* Ο Μονίφ Μούλχεμ είναι ιδρυτής της οργάνωσης Ακτιβιστές εναντίον της Παγκοσμιοποίησης.
(1) Στις περισσότερες περιπτώσεις η είσοδος του στρατού στις πόλεις και τα χωριά δεν είχε στόχο την άμεση ανάμειξή του σε συγκρούσεις, αλλά ήταν μια απόπειρα εμπλοκής του στην προσπάθεια να φανεί ότι υπάρχουν ένοπλα στοιχεία στις διαμαρτυρίες και αδυναμία αποκατάστασης της τάξης, παρά μόνο με στρατιωτικά μέσα. Ο βασικός λόγος της ανάμειξης του στρατού ήταν να καλύπτει τις αστυνομικές δυνάμεις για να μπορούν να διαπράττουν δολοφονίες και σφαγές.
Σχόλια
