Του Δημήτρη Μπάτση
«…Η προπολεμική διάρθρωση της οικονομίας δέσμευε την παραγωγική ανάπτυξη της χώρας για ν’ αποκομίζει κέρδη μονοπωλιακά το ξένο και το ελληνικό κεφάλαιο με τα ολιγαρχικά τους συγκροτήματα που είχαν διαμοιράσει σε σφαίρες εκμετάλλευσης την οικονομία της χώρας μας. Η αστική τάξη, προδίνοντας τον προορισμό της, δεν ανάπτυξε μια γερή εσωτερική αγορά αλλά ασχολήθηκε κυρίως με το μεταπρατικό ρόλο του μεσίτη για το ξένο κεφάλαιο. Αυτός είναι καθώς ξέρουμε ο βασικός λόγος που δεν αξιοποιήθηκε και ο ελληνικός φυσικός πλούτος.
»Η πολιτική, λοιπόν, που διαγράφεται σήμερα με τις επίσημες δηλώσεις των υπουργών της κυβέρνησης δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά επαναφορά στην ίδια γραμμή, στην ίδια πορεία που ακολουθούσε πριν το πόλεμο η οικονομία μας.
»Θα ρωτήσει κανείς: Δεν έχει λοιπόν καμιά διαφορά η σημερινή οικονομική πολιτική της κυβέρνησης, από την προπολεμική πολιτική των κυρίαρχων οικονομικών κύκλων;
»Η απάντηση είναι: Έχει διαφορά, αλλά η διαφορά βρίσκεται στ’ ότι η σημερινή οικονομική «στρατηγική» -αν λάβουμε υπόψη και τις γενικώτερες πολιτικές συνθήκες- δένει σε πολλαπλάσιο βαθμό από πριν το πόλεμο με την οικονομία μας με τα συμφέροντα του ξένου κεφαλαίου και ειδικά του αγγλοσαξωνικού οξύνοντας και τονίζοντας περισσότερο από ποτέ άλλοτε τα χαρακτηριστικά της ελληνικής οικονομίας σαν εξαρτημένης οικονομίας.
»Αυτή τη διαφορά πρέπει να την προσέξουμε πολύ. Η διαφορά αυτή μας δείχνει ότι η οικονομία μας από την οικονομική εξάρτηση περνάει στη κατάσταση ενός εξαρτήματος και προσαυξήματος πολιτικού και οικονομικού του ξένου κεφαλαίου…
»…Η λειτουργία της οικονομίας τοποθετείται κάτω από τον άμεσο έλεγχο του ξένου κεφαλαίου με δικαιώματα άμεσης πρόσβασης σ’ όλους τους τομείς (παραγωγή-κυκλοφορία-αποταμίευση). Το έργο της ανασυγκρότησης γίνεται έργο πλουτισμού του ξένου κεφαλαίου που το αναλαμβάνει μονοπωλιακά και με προνομιακούς όρους…
»Αυτή είναι με δυο λόγια η «προοπτική» των οικονομικών αντιδραστικών κύκλων για την ανασυγκρότηση. Κι αυτή είναι η έννοια που δίνουν στην ανασυγκρότηση. Δημοκοπώντας χάρις στο γεγονός της τραγικής οικονομικής κατάστασης (στην οποία οι ίδιοι μας έφεραν) προσπαθούν να δείξουν ότι δεν μπορεί να υπάρχει παρά ΜΟΝΑΧΑ ΑΥΤΗ Η ΠΡΟΟΠΤΙΚΗ. Μας λένε «Αν δεν μας δώσουν οι ξένοι, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα. Απ’ αυτό κρέμεται η τύχη της Ελλάδος». Θα ήταν ειλικρινείς αν έλεγαν «θέλουμε να μας δώσουν οι ξένοι για να ανασυγκροτήσουμε το κεφάλαιό μας και γι’ αυτό ξεπουλούμε όλο το πλούτο της χώρας όσα, όσα. Ο εργαζόμενος λαός έτσι, ή αλλιώς έμαθε στο χαρτί μονάχα να ακούει τις υποσχέσεις μας επί δεκαετηρίδες ολόκληρες». Η προοπτική αυτή είναι η προοπτική που μ’ ένα τέχνασμα θέλει να συνταυτίσει και να συνδυάσει τα ασυμβίβαστα: Το συμφέρον των συγκροτημάτων του χρηματιστικού κεφαλαίου, με το συμφέρον των πλατειών στρωμάτων των εργαζομένων.
»Τελειώνοντας θα διαγράψουμε το κυριώτερό μας συμπέρασμα: Η διαφορά της προοπτικής των διευθυντικών οικονομικών κύκλων από την δική μας άποψη για την ανασυγκρότηση δεν περιορίζεται στο ζήτημα των αριθμών, των ελλειμμάτων στους διάφορους δείκτες της παραγωγής, του εμπορίου κ.λπ. αλλά στα μέσα που μεταχειρίζονται οι κύκλοι αυτοί για την ανασυγκρότηση και στους σκοπούς που επιδιώκουν μ’ αυτήν. Με δυο λόγια δεν είναι το ζήτημα αν θα μπορέσουν να καλύψουν όπως, όπως τα χάσματα και τα ρήγματα που παρουσιάζει σήμερα η οικονομική κατάσταση, αλλά το με ποια μέσα και σε βάρος ποιανού θα καλύψουν τα χάσματα αυτά και προς ποιο ολέθριο δρόμο προσανατολίζουν ξανά την οικονομία μας. Άλλο το ζήτημα να βρούμε πόρους κι άλλο το ζήτημα του αν θα τους μεταχειριστούμε σε όφελος του λαού. Οι θεωρητικοί και οι πολιτικοί τους άνδρες παρουσιάζουν το πρόβλημα της οικονομίας μας σαν πρόβλημα ενός ποσού εκατομμυρίων δολλαρίων. Εμείς πρέπει να το βλέπουμε σαν ζήτημα ΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ. Προσανατολισμού της οικονομίας για την απελευθέρωση του εργαζόμενου λαού από την υποδούλωση στα συμφέροντα του ξένου και του ελληνικού χρηματιστικού κεφαλαίου».
* Δημοσιεύθηκε στον Ανταίο, στο τεύχος της 15 Ιουλίου 1946.
Ερανιστής: Γιώργος Τοζίδης
